เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 58

จ้าวเฟยหยางแอบได้ใจเบาๆก่อนจะเข้าไปห้ามเด็กๆไว้ พร้อมกับนำทิชชู่ไปให้หนานกงเฉิน "ขอโทษนะครับคุณชายเฉิน เด็กยังคิดแยกแยะไม่ออกว่าใครคนดีคนร้าย"

เขารู้ตั้งนานแล้วว่าบริษัทที่จัดการเรื่องที่ดินเป็นบริษัทหนานกง แต่ก็เพิ่งเคยเจอหนานกงเฉินตัวเป็นๆก็วันนี้แหละ ปกติเห็นแค่ในหนังสือพิมพ์

เลขาเหยียนดึงทิชชู่จากมือเขามาแล้วเช็ดวิปครีมบนเสื้อหนานกงเฉินพร้อมเอ่ยขึ้นว่า "ขอโทษนะคะคุณชายเฉิน ดิฉันลืมบอกว่าเด็กที่นี่ไม่น่ารักเลย"

สีหน้าของหนานกงเฉินก็ยังนิ่งเฉย เหมือนเขาไม่โกรธ

เขามองทะลุผ่านทุกคนแล้วจ้องไปที่รูปบนขาตั้งวาดรูปจากนั้นก็เดินก้าวไป

รูปวาดนี้เพิ่งวาดได้ครึ่งหนึ่ง ลายเส้นสวยคม วาดได้เหมือนมาก เขาก็เพิ่งรู้ว่าภรรยาของเขายังสามารถวาดรูปได้สวยขนาดนี้

"นี่เป็นรูปที่คุณครูไป๋วาดให้เด็กๆ แต่ถ้าคุณชายเฉินมีความเมตตาได้สักครึ่งของคุณครูไป๋ ก็จะมองว่าเด็กๆกลุ่มนี้น่ารักมาก" จ้าวเฟยหยางพูดแซะอย่างลอยๆ

"ไป๋ยิ่งอันล่ะ?" หนานกงเฉินหันไปถามเขา

ไป๋มู่ชิงที่หลบอยู่ใต้หน้าต่างในบ้านได้ยินเขาถามขึ้น ใจตกวูบลงท้อง คิดอยู่ในใจว่าเธอยังไม่ได้บอกความจริงกับจ้าวเฟยหยางเรื่องสลับตัวกับพี่สาว

ถ้าจ้าวเฟยหยางพูดออกไปว่าเธอไม่ได้ชื่อไป๋ยิ่งอันแต่ชื่อไป๋มู่ชิงล่ะ!

ทำยังไงดีทำยังไงดี?

"ไป๋ยิ่งอัน? ไป๋ยิ่งอันเป็นภรรยาของคุณไม่ใช่เหรอ? ผมไม่สนิทกับเธอมาถามถึงเธอที่นี่……ทือมือ……"

ปากของจ้าวเฟยหยางถูกมือของใครสักคนปิดไว้ เขาหันกลับไปด้วยความตกใจเลยเห็นว่าเป็นไป๋มู่ชิงกำลังขยิบตากับเขา นี่ทำให้เขายิ่งงงไปกว่าเดิม

ไป๋มู่ชิงใช้มือข้างนึงปิดปากเขาไว้ส่วนอีกข้างก็จับแขนเขาไว้พร้อมยิ้มเก้อแก้ต่างไป "คุณชายเฉินมาได้ยังไงคะ?ฮ่าฮ่า……บังเอิญจัง"

ถึงใบหน้าจะยิ้มแต่ในใจกลับภาวนาอย่างให้เขาสงสัยอะไร

เห็นท่าทางที่ตลกแถมยังใกล้ชิดขนาดนี้ของเธอ หนานกงเฉินขมวดคิ้วแล้วสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ปล่อยเขาซะ"

"ออ" เธอเปลี่ยนมาคล้องแขนหนานกงเฉินแทน พร้อมพูดด้วยสีหน้ากังวล "ฉันลืมบอกไปว่าฉันทำงานอยู่ที่นี่ อย่าไปถือสาอะไรเด็กๆเลย เอิ่ม……เรากลับกันเถอะกลับไปเปลี่ยนชุดดีกว่า?"

ขณะที่กำลังพูดยอหนานกงเฉินเธอก็พยายามขยิบตายิกๆเพื่อที่จะไม่ให้จ้าวเฟยหยางพูดอะไรต่อ

สายตาของจ้าวเฟยหยางจ้องไปที่แขนของเธอที่กำลังคล้องแขนของหนานกงเฉิน ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก นี่มันอะไรกันเนี่ย? เขาเป็นน้องเขยของเธอไม่ใช่หรอ? ทำไม……

ขณะที่เขายังงงอยู่ ไป๋มู่ชิงก็ลากหนานกงเฉินออกไปแล้ว

พอขึ้นมาในรถ ไป๋มู่ชิงก็รีบใช้ทิชชู่เช็ดเสื้อผ้าของเขา พร้อมพูดขอโทษว่า "ขอโทษนะคะฉันไม่ได้จงใจจะหลบคุณ ฉันแค่เกรงว่าคุณจะไม่พอใจฉันเลย……วิ่งไปหลบ"

หนานกงเฉินจ้องมองไปที่เธอพร้อมเอ่ยขึ้นว่า "คุณหนูไป๋ ผมจำไม่ได้เลยว่าคุณวาดรูปเป็น"

"อือ……"ไป๋มู่ชิงนิ่งคิดไป

ก็จริงของเขา ไป๋ยิ่งอันวาดรูปไม่เป็น เธอเลยต้องรีบหลบเขายังไงล่ะ

"คือฉัน……ก็วาดไม่ค่อยเป็นหรอก แค่วาดเล่นๆน่ะ"