เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 59

ตกดึกมา เสียงโทรศัพท์ของไป๋มู่ชิงก็ดังขึ้น จ้าวเฟยหยางนั่นเองที่โทรมา

ไป๋มู่ชิงเกาหัวอย่างหงุดหงิด ไม่อยากรับสายนี้เลยเพราะเธอไม่รู้จะอธิบายกับเขายังไง

เสียงโทรศัพท์ก็ดังต่อเนื่อง เธอลังเลครู่หนึ่งก่อนจะรับสาย พร้อมพูดยิ้มๆว่า "นี่ฉันกำลังจะโทรหาคุณพอดีเลยคุณจ้าว"

"เธอยังรู้เหรอว่าต้องโทรหาฉันน่ะ? บอกมาเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?" จ้าวเฟยหยางถามด้วยน้ำเสียงบังคับ

"คืออย่างนี้นะ เพราะปัญหาเรื่องร่างกายของไป๋ยิ่งอันเธอเลยแต่งงานกับหนานกงเฉินไม่ได้ ฉันเลยแต่งแทนเธอ……"

"อะไรนะ!?"

ไป๋มู่ชิงรีบพูดขึ้น "นี่คือความลับนะ นอกจากเหยาเหม่ยไม่มีใครรู้อีก คนในตระกูลหนานกงก็ไม่มีใครรู้ ต้องเงียบไว้นะอย่าบอกใคร"

จ้าวเฟยหยางกำลังมีปัญหาเรื่องที่ดินกับบริษัทหนานกง เขาคงได้พบกับหนานกงเฉินอีก เธอจึงจำเป็นต้องบอกความลับนี้เผื่อเหมือนวันนี้อีกจะได้ไม่พูดหลุดปาก

"งั้นก็หมายความว่า ตอนนี้เธอคือไป๋ยิ่งอัน เธอเป็นภรรยาของหนานกงเฉินเหรอ?"

"อืม"

"ไม่น่าล่ะ……!"

"ไม่น่าอะไร?" ไป๋มู่ชิงถาม

"ฉันก็ว่าคนเลือดเย็นอย่างไป๋ยิ่งอันจะขอร้องให้คนเยือกเย็นอย่างหนานกงเฉินช่วยฉันจัดการเรื่องที่พักของเด็กๆ? เป็นเธอนั่นเองที่ช่วยเราไว้ ไม่สิ……คุณหญิงน้อยของตระกูลหนานกง ขอโทษที่เสียมารยาทครับ!"

"นายว่าอะไรนะ?" ไป๋มู่ชิงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง "หนานกงเฉินจัดการเรื่องที่พักให้เด็กๆงั้นเหรอ?"

"ใช่ เป็นโครงการย่านทิศตะวันตก เป็นห้องใหญ่สองชั้น" จ้าวเฟยหยางพูดไปยิ้มไป "เมื่อกี้ฉันยังคิดเลยคุณชายใจดำอย่างหนานกงเฉิน วันนี้เพิ่งโดนเด็กๆปาขนมใส่แต่ทำไมอยู่ๆถึงใจดีกับพวกเรา เป็นเพราะคุณหญิงน้อยนี่เอง"

"บอกแล้วว่าอย่าไปเชื่อเรื่องเล่าบ้าๆนั้น พวกเธอไม่เข้าใจเขาต่างหาก "ไป๋มู่ชิงได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็แอบดีใจเล็กน้อย เด็กๆมีที่พักสักที!

"ใช่สิ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ" พอจ้าวเฟยหยางพูดเจ็บก็ปรับน้ำเสียงให้เป็นทางการแทน "แต่……มีเรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้น เมื่อกี้ฉันโทรไปหาไป๋ยิ่งอันแถมยังขอบคุณเธอยกใหญ่ มัน……ไม่มีผลกระทบอะไรกับเธอใช่มั้ย?"

ไป๋มู่ชิงหมดคำพูด

เขายังกล้าโทรไปหาไป๋ยิ่งอัน!

"เธอพูดอะไรบ้าง?"

"ไม่ได้พูดอะไรมากนัก แค่ได้ยินเสียงกัดฟันพูดว่า 'หนานกงเฉินช่างดีกับภรรยาจริงๆ'ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรเลยก็งงเหมือนกันทำไมเธอพูดแบบนั้น" จ้าวเฟยหยางพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

ไป๋มู่ชิงถอนหายใจยาว

ถึงจ้าวเฟยหยางจะฟังไม่เข้าใจแต่เธอเข้าใจดี คนอย่างไป๋ยิ่งอันไม่ให้เธอได้ดีกว่าตัวเองหรอก ได้ยินจ้าวเฟยหยางพูดแบบนี้ยิ่งไม่สบายใจ

แต่เธอคาดไม่ถึงเลยทำไมอยู่ดีๆหนานกงเฉินกลับหาที่พักให้เด็กๆ ทั้งๆที่เพิ่งทะเลาะกับเขาไป สีหน้าเขาก็ยังคงแสดงอารมณ์ที่จะไม่เปลี่ยนใจแน่ๆแถมยังสั่งให้เธออย่าไปหาเด็กอีก

โครงการที่พักคอนโดของตระกูลหนานกงมีอยู่ทั่วประเทศ แค่หาที่พักแค่นี้ให้คงไม่ยากอะไร แต่เขาเป็นคนที่ไม่มีความเมตตาเลยคงไม่ใจดีขนาดนี้หรอกมั้ง

เพราะอะไรกันแน่ถึงทำให้เขาเปลี่ยนใจ?

ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิด ไป๋มู่ชิงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยกำลังเดินอยู่ เธอรีบลุกจากโซฟาแล้วเดินไปทางประตู

ทันทีที่เธอเปิดประตูออก หนานกงเฉินก็ก้าวเข้าไปในห้องตัวเองแล้ว

"คุณชายคะ รอก่อนค่ะ" ไป๋มู่ชิงรีบเดินไปกั้นประตูไว้ก่อนที่เขาจะปิด

หนานกงเฉินที่กำลังปลดกระดุมอยู่ก็หยุดมือ แล้วหันไปจ้องเธอ "ทำไม? เธออยากมีลูกขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เปล่านะ"

"แล้วทำไมคำถามง่ายๆแค่นี้ถึงตอบไม่ได้ล่ะ?"

"ห๋า?" คำถามง่ายๆเหรอ? แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามันยากที่จะตอบล่ะ?

"หรือว่าเธอ……" หนานกงเฉินหันตัวไปหาเธอ พร้อมยิ้มให้เธอในระยะประชันชิด "อยากใช้ข้ออ้างนี้เพื่อที่จะได้อยู่ในห้องผม?"

เสื้อเชิ้ตของเขาถูกถอดออกจนเห็นกล้ามหน้าอกอันเซ็กซี่ ไป๋มู่ชิงรีบหันหน้าหนีแล้วพูดอย่างเขินอาย "ฉันเปล่านะ"

พูดเสร็จเธอก็รีบหันหลังจะเดินออกไปแต่หนานกงเฉินกลับฉุดเธอไว้แล้วกดลงไปบนเตียง "ถ้าอยากอยู่ต่อขนาดนี้ ก็อยู่เถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมป่วยจนสนองความต้องการของภรรยาตัวเองไม่ได้"

"ฉัน……"

"แต่ผมอยากจะเตือนความจำคุณอีกครั้ง ว่าผมไม่ต้องการให้คุณมีลูกให้ เพราะฉะนั้นหยุดความคิดบ้าๆของเธอซะ" หนานกงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเน้นย้ำ

ไปมู่ชิงก็เถียงกลับ "คุณคิดว่าฉันอยากมีลูกกับคุณมากเหรอ? จะบอกให้ ฉันไม่อยากมากกว่าคุณอีก!"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นยิ่งดี" หนานกงเฉินก้มลงไปจูบหน้าอกเธอเป็นการลงโทษ ไป๋มู่ชิงที่รู้สึกจักจี้จนตัวสั่นแต่ก็กังวลว่าเขาจะกัดตัวเองอีกเลยรีบเอ่ยไปว่า "หนานกงเฉิน นายจะจูบก็จูบแต่อย่ากัดฉันอีก ไม่งั้นฉันจะไม่ทนอีก!"

เสียงหัวเราะพึมพำดังออกมาจากคอของเขา กระการทำที่จูบเธอไม่ได้อ่อนโยนเลยแต่กลับใส่อารมณ์เข้าไปอีกจนเธอร้องด้วยความตกใจ

เธอรู้ การขอร้องเขาไม่เคยได้ผล

หนานกงเฉินเองก็ไม่ได้มีความอดทนมากนัก อยากให้เขาอ่อนโยนกับเรื่องแบบนี้เหรอ เธอก็คงต้องยอมอ่อนข้อให้เขา ไม่งั้นก็จะเป็นแบบนี้อีก……