เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 60

เพื่อที่จะตอบแทนที่ไป๋มู่ชิงช่วย จ้าวเฟยหยางเลยจะเลี้ยงข้าวเธอเป็นการตอบแทน

เพราะความกระตือรือร้นมากของจ้าวเฟยหยาง ไป๋มู่ชิงก็กังวลว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดเธอเลยลากเหยาเหม่ยไปด้วย

มองกวาดไปที่อาหารเต็มโต๊ะ เหยาเหม่ยพูดยิ้มๆ "ครั้งนี้มู่ชิงคงช่วยเหลืออย่างเต็มที่สินะ ถึงทำให้คนขี้งกอย่างคุณจ้าวยอมเสียตังขนาดนี้"

"แน่นอน กินสิมู่ชิง" จ้าวเฟยหยางคีบสเต็กให้ไป๋มู่ชิง

ถึงจะมีอาหารที่น่าอร่อยเต็มโต๊ะ แต่ไป๋มู่ชิงไม่รู้สึกอยากกินเลย เธอจึงใช้มือห้ามตะเกียบเขาไว้ "ขอบคุณนะ แต่ฉันกินไม่ค่อย

ลงน่ะ" เธอกลัวว่าจ้าวเฟยหยางจะคิดมากเลยพูดเสริมไปว่า "ฮ่าฮ่า……กี่วันนี้ไม่ค่อยอยากอาหารเลย"

"ทุกวันนี้ไป๋มู่ชิงกินแต่ของดีๆทั้งนั้น นายไม่ต้องเอาใจขนาดนี้ก็ได้ รีบคีบเนื้อมาให้ฉัน หลายๆชิ้นเลยนะ "เหยาเหม่ยพูดไปพร้อมยื่นจานไปทางจ้าวเฟยหยาง

"ที่เธอพูดก็ถูก ตอนนี้เธอเป็นถึงคุณหญิงน้อยตระกูลหนานกงเลยหนิ"

"พวกแกก็อย่าแซวฉันเลย" ไป๋มู่ชิงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"ใครให้เธอแต่งงานไม่บอกไม่กล่าวเลยล่ะ" จ้าวเฟยหยางมองเธอตาขวาง

"ไม่งั้นจะให้ทำยังไง? เลียนแบบนายเหรอ? ยังใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เงาภรรยาที่เสียไป ไม่ยอมแต่งงาน?" ไป๋มู่ชิงก็จ้องเขากลับ

เหยาเหม่ยพยักหน้าเห็นด้วย "ก็จริง เรื่องแบบนี้คุณจ้าวต่างหากควรดูมู่ชิงเป็นตัวอย่าง คุณหนูหยวนก็ตามจีบนายมาตั้งนาน ไม่ใจอ่อนบ้างเหรอ?

"หยวนกวยเธอก็เป็นผู้หญิงที่ดีแหละ รวยแต่ไม่อวดแถมยังใจดีน่ารักอีก โอกาสดีๆแบบนี้รีบคว้าไว้เถอะ ก่อนจะสายไปนะ" ไป๋มู่ชิงพูดด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม "รีบๆตกลงเธอ เดี๋ยวฉันจะวาดรูปแต่งงานให้เอง ตอนนี้ฉันคันมือมากเลย"

"พูดพอใจยังทั้งสองคนเลย? อาหารอร่อยมากมายขนาดนี้ก็ทำให้พวกเธอเงียบไม่ได้?" จ้าวเฟยหยางคีบปีกไก่ไปที่จานของทั้งสอง "กินเยอะๆแต่พูดน้อยๆหน่อย กินเข้าไป!"

"ก็ได้ๆ กินก็ได้" ไป๋มู่ชิงคีบปีกไก่ขึ้นมาจะกินแต่พอแตะที่ปากเท่านั้นแหละ เธอก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนขึ้นมาทันที

"ขอโทษนะ……" เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปทางห้องน้ำ

"นี่ มู่ชิงเธอเป็นอะไร?" เหยาเหม่ยก็รีบลุกขึ้นมาแล้วหันไปพูดกับจ้าวเฟยหยางว่า "นายรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันไปดูเธอหน่อย"

ไป๋มู่ชิงรีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็อ้วกที่โถส้วม เธออ้วกทุกอย่างที่กินมาตั้งแต่เช้าออกมาจนหมดไส้หมดพุง

"เป็นอะไรหรือเปล่า? เธอกินอะไรที่ไม่ถูกกับกระเพาะหรือเปล่า?" เหยาเหม่ยยื่นทิชชู่ไปให้เธอพร้อมถามขึ้น ทีแรกที่ไป๋มู่ชิงพูดว่ากินอะไรไม่ลงคงเพราะเธอไม่อยากกิน แต่นี่คงกินไม่ลงจริงๆแหละ

พอไป๋มู่ชิงอ้วกจนหมดท้องแล้วแต่ก็ยังอาเจียนคลื่นไส้ไม่หยุด พอเธอเริ่มดีขึ้นก็ส่ายหน้าไปมา

"ไม่ได้กินไรไม่ถูกกับกระเพาะ?ทำไมถึงอ้วกขนาดนี้ล่ะ? พอเหยาเหม่ยพูดจบก็ทำสีหน้าครุ่นคิด "หรือว่าเธอท้อง?แต่ไม่ยอมบอกฉัน?"

"แกนั่นแหละที่ท้อง" ไป๋มู่ชิงมองตาขวางใส่เธอพร้อมเช็ดปากไปด้วย

"จะอายอะไรล่ะ เธอกับหนานกงเฉินก็แต่งงานจะสองเดือนแล้วหนิ? ถึงท้องก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?"

"เธอไม่เข้าใจ ฉันกินยาทุกครั้ง"

"สมัยนี้ยาไม่ได้มาตรฐานเยอะแยะ อาจซื้อโดนยาพวกนี้ก็ได้"

ไป๋มู่ชิงอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วหันไปมองเธออย่างกังวลใจ

ไม่ใช่หรอกมั้ง? ท้องงั้นเหรอ? เธอไม่เคยคิดไปในทางนี้เลย แล้วยาก็ไม่ใช่เธอซื้อกินเองแต่หนานกงเฉินเป็นคนเตรียมไว้ให้ ยาไม่ได้มาตรฐานงั้นเหรอ?