เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 61

ซูวยาหยงเห็นเธอเดินมา ก็ยิ้มและลุกขึ้นจากเก้าอี้ "มู่ชิง มาแล้วเหรอ"

ไป๋มู่ชิงมองไปรอบๆ ในห้องนอกจากซูวยาหยงแล้วไม่มีใครอื่น นึกสงสัยว่าเธอกำลังวางแผนชั่วร้ายอะไรอยู่ แต่ก็ไม่อยากที่จะใส่ใจ จึงจ้องมองไปที่เธอและพูดอย่างเรียบเฉยว่า " คุณหญิงไป๋ คุณมีอะไรก็พูดมาตามตรง ไม่ต้องมายิ้มให้ฉันหรอก เพราะเวลาคุณยิ้มมาทีก็มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น แล้วนี่แม่กับน้องชายฉันอยู่ไหน"

ตอนนั้นเธอก็มาหาพร้อมรอยยิ้มแบบนี้ เข้ามาใส่ใจดูแลชีวิตของสามแม่ลูก แล้วยังทำเป็นใจบุญส่งน้องชายที่มีโรคหัวใจแต่กำเนิดไปรักษายันต่างประเทศ

นึกไม่ถึงแค่ไม่กี่วัน เธอก็โดนหลอกแถมมบังคับให้แต่งเข้าบ้านตระกูลหนานกง

"มู่ชิง อย่าพูดแบบนี้ซิ วันนี้ฉันตั้งใจอยากให้เธอสามแม่ลูกได้เจอหน้ากันจริงๆ " ว่าแล้วซูวยาหยงก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาวีดีโอคอลแล้วส่งให้กับไป๋มู่ชิง

เมื่อเห็นหน้าซีดขาวของน้องชายบนหน้าจอมู่ชิงก็นิ่งอึ้งไป นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าน้องชายต่างพ่อ หลังจากที่เธอโดนซูวยาหยงหลอก

"พวกเธอคุยกันไปก่อน เดี๋ยวฉันไปเครียค่าใช้จ่ายก่อน" ซูวยาหยงลุกจากเก้าอี้ ก่อนเดินออกไปก็ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายให้เธอว่า " ออ เบอร์นี้เป็นเบอร์ของเพื่อนฉันเอง"

นั้นหมายถึงว่าเธอไม่ต้องเสียแรงที่จะพยายามค้นหาที่อยู่จากเบอร์โทรศัพท์

หลังจากซูวยาหยงออกไป ไป๋มู่ชิงก็รีบถามน้องชายในทันทีว่า " เสี่ยวหยี่ เธอสบายดีมั้ย? เธออยู่ที่ไหนกัน? "

" พี่ ผมอยากอยู่กับพี่ ผมอยากกินน่องไก่อีก"

ไป๋มู่ชิงรู้สึกปวดแปลบที่หัวใจ ก่อนถามว่า " พวกเขาไม่ให้น่องไก่เธอกินเลยเหรอ"

" อืม "

" เสี่ยวหยี่ ส่งโทรศัพท์ให้แม่เร็ว " มีคนดึงโทรศัพท์มือถือไป แล้วบนหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นหน้าของคุณแม่จูฮุ่ยขึ้นมาแทน เสี่ยวหยี่ยังร้องโวยวายอยู่ข้างๆ " ผมอยากคุยกับพี่! ก็ผมอยาก...."

" เด็กดี ให้แม่คุยกับพี่ก่อนนะ " จูฮุ่ยปลอบลูกชายอย่างอ่อนโยน แล้วหันมาคุยกับมู่ชิงด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า "มู่ชิง อย่าไปฟังเสี่ยวหยี่พูดไปเรื่อย อยู่ที่ซีเฉินให้ดี ต้องเชื่อฟังพ่อกับแม่เลี้ยงรู้มั้ย"

" แม่..."

จูฮุ่ยขัดขึ้นก่อนพูดต่อว่า "ไม่ว่าพวกเขาจะให้ทำอะไรก็อย่าไปขัดพวกเขาเข้าใจมั้ย ถือว่าทำเพื่อน้อง"

"เข้าใจ..." ไป๋มู่ชิงถอนหายใจ รู้สึกไม่อยากพูดอะไรต่อ

แม่เธอเป็นแบบนี้เสมอ ในใจคิดถึงแต่น้องชายไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเธอเลย เธอรู้สึกชินชาตั้งแต่สมัยที่แม่พาเธอไปทำศัลยกรรมแล้ว

แม่เธอยังบ่นโน้นพูดนี่ไม่หยุด ไป๋มู่ชิงแค่ฟังและตอบรับโดยไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งได้จังหวะจึงถามขึ้นว่า "แม่ ตอนนี้แม่อยู่ไหนกัน ฉันจะไปรับแม่กับน้องกลับมา"

" ไม่ต้องมา พวกเราสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง " จูฮุ่ยปฏิเสธ

"แต่ยังไงก็ต้องบอกหน่อยว่าอยู่ที่ไหนกัน จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ไป๋มู่ชิงพูด เธอไม่เชื่อว่าผู้หญิงใจร้ายอย่างซูวยาหยงจะดีกับพวกเขาจริง

"พ่อเขารับปากว่าจะดูแลแม่กับเสี่ยวหยี่ "

" แม่....."

" แค่นี้ก่อนนะ " แล้วสายก็ตัดไป ไป๋มู่ชิงยังร้องเรียกอยู่หลายครั้งจนหน้าจอมือถือหายไปจึงโยนโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย

" ถ้าฉันไม่เห็นด้วยล่ะ?" เธอถามด้วยสีหน้านิ่งเฉย

" ทำไมถึงไม่เห็นด้วย?" ซูวยาหยงยังคงยิ้มและพูดว่า "ฉันว่าทางเลือกทั้งสองทางนี้ก็ดีต่อเธอทั้งนั้นนะ จะว่าไปที่จริงแล้วหนานกงเฉินก็เป็นของยิ่งอันแต่แรก ตอนนี้เธอแค่คืนในสิ่งที่มันเป็นของยิ่งอันให้เธอไปแค่นั้นเอง ไม่ใช่เหรอ?"

ซูวยาหยงทำท่าตกใจก่อนพูดว่า " หรือเธอตกหลงรักผู้ชายคนนั้นแล้ว? อย่าลืมนะว่าชะตาชีวิตของเขากำหนดมาคู่กับยิ่งอัน มีอาจารย์ทำนายไว้แล้วว่าชีวิตเขาขาดยิ่งอันจะไม่รอด

หลงรักเขา ?

ไป๋มู่ชิงแย้งอยู่ในใจ เธอจะไปรักผู้ชายที่เย็นชาและบ้าอำนาจทั้งยังมีคนในใจอยู่แล้วแบบเขาได้ยังไง?

แล้วทำไมชั่ววูบหนึ่งเธอถึงรู้สึกไม่พอใจ เป็นเพราะลูกในต้องที่ยังเป็นแค่ก้อนเลือด หรือเพราะไม่พอใจในความเห็นแก่ตัวของซูวยาหยง หรือว่า......เป็นห่วงว่าถ้าขาดยิ่งอันไปชีวิตเขาจะไม่รอดกันแน่ ?

เธอไม่ใช่คนเชื่ออะไรงมงาย แต่พอเกี่ยวพันกับชีวิตคนจะไม่เชื่อก็ไม่ได้ หลังจากที่เธอแต่งกับหนานกงเฉินแล้วเขาก็มีอาการป่วยหลายต่อหลายครั้งจนคุณผู้หญิงเกือบไล่เธอออกจากบ้านหนานกง หรือมันจะเป็นจริงตามคำทำนายจริง หนานกงเฉินจะเป็นของยิ่งอันได้เพียงคนเดียวจริงเหรอ?

วินาทีนี้ เธอเองก็ไม่อาจรู้ได้

เธอเข้าใจวัตถุประสงค์ของซูวยาหยงที่ให้เธอมาพบและให้เธอได้โทรฯคุยกับแม่ในวันนี้แล้ว ทางเลือกเดียวที่เธอเห็นในตอนนี้คือทำตามที่เธอบอก

ไป๋มู่ชิงหลับตาลงแล้วนึกในใจ กลับไปเคียงข้างหลินอันหนานนั้นเป็นไปไม่ได้ ถ้าออกจากบ้านตระกูลหนานกงแล้วไปหาแม่ช่วยแม่ดูแลน้องชาย อีกทั้งยังทำให้หนานกงเฉินพ้นจากโรคภัย มีไป๋ยิ่งอันอยู่เคียงข้างช่วยให้เขาสามารถอยู่รอดพ้นอายุ30 ก็ถือว่าไม่เลว

แต่ว่า....มือเธอค่อยๆลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเอง เธอควรทำอย่างไรดี? เอาออก? มันโหดร้ายเกินไป แต่ถ้าแอบคลอดเขาออกมา เด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้ก็จะเหมือนเธอและเสี่ยวหยี่ต้องอยู่ในครอบครัวที่ไม่มีพ่อคอยรักคอยดูแล