เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 61

ซูวยาหยงเห็นเธอเดินมา ก็ยิ้มและลุกขึ้นจากเก้าอี้ "มู่ชิง มาแล้วเหรอ"

ไป๋มู่ชิงมองไปรอบๆ ในห้องนอกจากซูวยาหยงแล้วไม่มีใครอื่น นึกสงสัยว่าเธอกำลังวางแผนชั่วร้ายอะไรอยู่ แต่ก็ไม่อยากที่จะใส่ใจ จึงจ้องมองไปที่เธอและพูดอย่างเรียบเฉยว่า " คุณหญิงไป๋ คุณมีอะไรก็พูดมาตามตรง ไม่ต้องมายิ้มให้ฉันหรอก เพราะเวลาคุณยิ้มมาทีก็มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น แล้วนี่แม่กับน้องชายฉันอยู่ไหน"

ตอนนั้นเธอก็มาหาพร้อมรอยยิ้มแบบนี้ เข้ามาใส่ใจดูแลชีวิตของสามแม่ลูก แล้วยังทำเป็นใจบุญส่งน้องชายที่มีโรคหัวใจแต่กำเนิดไปรักษายันต่างประเทศ

นึกไม่ถึงแค่ไม่กี่วัน เธอก็โดนหลอกแถมมบังคับให้แต่งเข้าบ้านตระกูลหนานกง

"มู่ชิง อย่าพูดแบบนี้ซิ วันนี้ฉันตั้งใจอยากให้เธอสามแม่ลูกได้เจอหน้ากันจริงๆ " ว่าแล้วซูวยาหยงก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาวีดีโอคอลแล้วส่งให้กับไป๋มู่ชิง

เมื่อเห็นหน้าซีดขาวของน้องชายบนหน้าจอมู่ชิงก็นิ่งอึ้งไป นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าน้องชายต่างพ่อ หลังจากที่เธอโดนซูวยาหยงหลอก

"พวกเธอคุยกันไปก่อน เดี๋ยวฉันไปเครียค่าใช้จ่ายก่อน" ซูวยาหยงลุกจากเก้าอี้ ก่อนเดินออกไปก็ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายให้เธอว่า " ออ เบอร์นี้เป็นเบอร์ของเพื่อนฉันเอง"

นั้นหมายถึงว่าเธอไม่ต้องเสียแรงที่จะพยายามค้นหาที่อยู่จากเบอร์โทรศัพท์

หลังจากซูวยาหยงออกไป ไป๋มู่ชิงก็รีบถามน้องชายในทันทีว่า " เสี่ยวหยี่ เธอสบายดีมั้ย? เธออยู่ที่ไหนกัน? "

" พี่ ผมอยากอยู่กับพี่ ผมอยากกินน่องไก่อีก"

ไป๋มู่ชิงรู้สึกปวดแปลบที่หัวใจ ก่อนถามว่า " พวกเขาไม่ให้น่องไก่เธอกินเลยเหรอ"

" อืม "

" เสี่ยวหยี่ ส่งโทรศัพท์ให้แม่เร็ว " มีคนดึงโทรศัพท์มือถือไป แล้วบนหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นหน้าของคุณแม่จูฮุ่ยขึ้นมาแทน เสี่ยวหยี่ยังร้องโวยวายอยู่ข้างๆ " ผมอยากคุยกับพี่! ก็ผมอยาก...."

" เด็กดี ให้แม่คุยกับพี่ก่อนนะ " จูฮุ่ยปลอบลูกชายอย่างอ่อนโยน แล้วหันมาคุยกับมู่ชิงด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า "มู่ชิง อย่าไปฟังเสี่ยวหยี่พูดไปเรื่อย อยู่ที่ซีเฉินให้ดี ต้องเชื่อฟังพ่อกับแม่เลี้ยงรู้มั้ย"

" แม่..."

จูฮุ่ยขัดขึ้นก่อนพูดต่อว่า "ไม่ว่าพวกเขาจะให้ทำอะไรก็อย่าไปขัดพวกเขาเข้าใจมั้ย ถือว่าทำเพื่อน้อง"

"เข้าใจ..." ไป๋มู่ชิงถอนหายใจ รู้สึกไม่อยากพูดอะไรต่อ

แม่เธอเป็นแบบนี้เสมอ ในใจคิดถึงแต่น้องชายไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเธอเลย เธอรู้สึกชินชาตั้งแต่สมัยที่แม่พาเธอไปทำศัลยกรรมแล้ว

แม่เธอยังบ่นโน้นพูดนี่ไม่หยุด ไป๋มู่ชิงแค่ฟังและตอบรับโดยไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งได้จังหวะจึงถามขึ้นว่า "แม่ ตอนนี้แม่อยู่ไหนกัน ฉันจะไปรับแม่กับน้องกลับมา"

" ไม่ต้องมา พวกเราสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง " จูฮุ่ยปฏิเสธ

"แต่ยังไงก็ต้องบอกหน่อยว่าอยู่ที่ไหนกัน จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ไป๋มู่ชิงพูด เธอไม่เชื่อว่าผู้หญิงใจร้ายอย่างซูวยาหยงจะดีกับพวกเขาจริง

"พ่อเขารับปากว่าจะดูแลแม่กับเสี่ยวหยี่ "

" แม่....."

" แค่นี้ก่อนนะ " แล้วสายก็ตัดไป ไป๋มู่ชิงยังร้องเรียกอยู่หลายครั้งจนหน้าจอมือถือหายไปจึงโยนโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย