เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 71

1 ชม. ให้หลัง ไป๋มู่ชิงและหนานกงเฉินปรากฏตัวพร้อมกันในอาคารผู้โดยสาร

เลขาเหยียนเข้าไปช่วยทั้งสองทำเรื่องเช็คอิน ส่วนไป๋มู่ชิงนั้นยืนคุยโทรศัพท์กับจ้าวเฟยหยางตรงหน้าต่างแบบฝรั่งเศสมุมหนึ่งของอาคารผู้โดยสาร

วันนี้เป็นวันผ่าตัดของเสี่ยวลี่ ตอนแรกไป๋มู่ชิงตั้งใจว่าจะนำภาพสเก็ตไปให้เขาก่อนผ่าตัด และส่งเขาเข้าห้องผ่านตัดด้วยตัวเอง แต่ถูกหนานกงเฉินรบกวนเมื่อคืน ภาพสเก็ตจึงยังไม่เสร็จ ตอนนี้ก็รีบมาขึ้นเครื่อง โรงพยาบาลก็ไม่ได้ไปอีก

เธอให้จ้าวเฟยหยางส่งโทรศัพท์ไปให้เสี่ยวลี่ ฟังเสียงจากร่างที่อ่อนเพลียแต่น้ำเสียงกลับแข็งแกร่งของเสี่ยวลี่ ไป๋มู่ชิงแอบสูดลมหายใจเข้าอย่างรู้สึกผิด พลางพูดย้ำด้วยเสียงอ่อนโยน: "เสี่ยวลี่หนูต้องเข้มแข็งนะ คุณครูไป๋กลับมาเมื่อไหร่จะรีบไปหาหนูนะ ดีไหม?

"ดีครับ......เสี่ยวลี่จะรอคุณครูไป๋กลับมา คุณครูไป๋เดินทางปลอดภัยนะครับ" เสี่ยวลี่ยิ้มอย่างอ่อนแรง

"อื้ม เสี่ยวลี่เป็นเด็กดีที่สุดเลย" ไป๋มู่ชิงพูดกำชับอีกสองสามประโยคก่อนวางสายอย่างอาลัยอาวอน

หลังวางสาย เธอหมุนตัวกลับ พบว่าหนานกงเฉินที่อยู่หลังแว่นกันแดดกำลังมองเธออยู่ เธอคุยโทรศัพท์ตั้งแต่เข้ามาในสนามบิน ราวกับว่าเป็นคนที่มีกิจธุระเยอะมากๆ

ไม่รอให้หนานกงเฉินพูดอะไร ไป๋มู่ชิงเดินมานั่งข้างหนานกงเฉินที่ยังว่างอยู่ น้ำเสียงปนความเศร้าอยู่เล็กน้อย: "วันนี้เป็นวันผ่าตัดของเสี่ยวลี่"

"ถ้าเธอไม่อยากไปเมืองหยาน ตอนนี้ยังทันนะ" หนานกงเฉินไม่ได้บังคับอะไร

ไป๋มู่ชิงไม่ได้อยากไปเลย เพียงแต่ว่า......

เธอมองเขาแวบหนึ่ง คนที่ไปด้วยรอบนี้นอกจากลูกน้องในบริษัทที่เดินทางไปก่อนล่วงหน้าแล้ว ก็มีแค่เลขาเหยียน ถ้าเลขาเหยียนไม่ได้มีอะไรกับหนานกงเฉิน ก็คงไม่นอนห้องเดียวกับเขาแน่นอน

คุณผู้หญิงพูดถูก หากอาการของหนานกงเฉินกำเริบตอนกลางคืน ไม่มีคนดูแลข้างกายจะทำยังไง? ตายไปก็อาจไม่มีคนรู้

เธอยอมใจแข็งให้เขาไปคนเดียวได้หรอ อีกอย่างนี่เป็นภารกิจที่คุณผู้หญิงมอบหมายให้เธอ เธอจะกล้าหนีไปกลางคันได้อย่างไร?

"เธอไม่ต้องมองผม ผมไม่ตายที่นั่นหรอก" หนานกงเฉินพูดพลางยักไหล่

ไป๋มู่ชิงชายตามองเขาอย่างจนคำพูด: "อยากสลัดฉันทิ้งขนาดนี้เลยหรอ?"

"ก็เห็นกันอยู่ชัดๆ นี่?"

"เพราะอะไร? หรือว่า......" เธอจงใจพูดให้คิดพลางกวาดสายตาไปยังเลขาเหยียนที่กำลังเดินมาหาทั้งคู่: "กลัวฉันทำแผนพวกคุณพังหรอ?"

เลขาเหยียนเดินเข้ามา พูดอย่างสุภาพกับเขาทัั้งสอง: "คุณชายหนานกง นายหญิงน้อย ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วค่ะ"

ไป๋มู่ชิงกวาดสายตามองทั้งสองไปมา ไม่เห็นถึงความผิดปกตินอกจากเรื่องงาน เพียงแต่ว่าปล่อยผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ไว้ไม่ทำอะไร ไม่เหมือนนิสัยของผู้ชายที่มีฐานะร่ำรวยเลยสักนิด!

"ตกลงเธอจะไปหรือไม่ไป?" หนานกงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงหมดความอดทนนิดๆ

ไป๋มู่ชิงดึงสติกลับมาได้ จึงสังเกตเห็นว่าหนานกงเฉินได้ลุกขึ้นจากที่นั่ง กำลังรอตัวเองไปขึ้นเครื่องพร้อมกัน

เธอกุลีกุจอลุกขึ้น เดินตามเขาไปยังประตูขึ้นเครื่อง

เมืองหยานเป็นเมืองท่องเที่ยวที่ติดทะเลสามด้าน ในเขตเมืองเป็นตึกสูงที่มีความเจริญรุ่งเรือง รอบๆเป็นสิ่งก่อสร้างโบราณที่ถูกอนุรักษ์ไว้

สมัยเด็กไป๋มู่ชิงและคุณแม่พักอยู่บ้านคุณยายที่ติดทะเลฝั่งตะวันตกของเมือง แม้ว่าคุณแม่จะไม่สนใจเธอ ลุงและป้าก็มองเธอเป็นส่วนเกิน แต่คุณยายนั้นกลับรักเธอมากตั้งแต่เด็ก

เสียดายที่คุณยายถูกบีบบังคับจนตายในตอนที่มีการเจรจาซื้อขายที่ดินเมื่อหลายปีก่อน คุณยายจากไปแบบไม่ทันตั้งตัว เธอที่เรียนอยู่ที่เมืองซีในขณะนั้นไม่ได้เจอคุณยายกระทั่งครั้งสุดท้าย

แต่ที่แปลกคือ บ้านของคุณยายที่ถูกซื้อไปนั้นถูกปล่อยร้างไว้ เจ้าของที่ซื้อไปไม่ได้ดัดแปลงเป็นโรงแรมหรือคาเฟ่ร้านค้าแบบที่เธอคิด และไม่ได้ใช้มันเพื่อการพาณิชย์ใดๆ

กลับเป็นครอบครัวคุณลุงที่ได้เงินจากการขายบ้าน ย้ายไปอาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยวหลังโตในเมือง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

มาถึงเมืองเหยียนเฉิงตอนเที่ยง หลังจากที่ทั้งสามคนทานอาหารด้วยกันแล้ว หนานกงเฉินและเลขาเหยียนก็ออกจากโรงแรมไป

ส่วนไป๋มู่ชิงกลับไปนอนพักที่ห้อง เมื่อตื่นขึ้นมารู้สึกเบื่อๆ เลยออกไปเดินเล่นคนเดียว

หลายปีมานี้ ธุรกิจการท่องเที่ยวเติบโตอย่างรวดเร็ว ถนนหนทางและตลาดที่เคยคุ้นเคยก็ไม่คุ้นเคยเหมือนก่อน บ้านพักมากมายถูกดัดแปลงเป็นบ้านเช่า ซอยที่เคยเงียบๆ ก็กลายเป็นตลาดของกินเล่นที่ครึกครื้นอย่างไม่น่าเชื่อ

ไป๋มู่ชิงเดินอยู่ในต้นตลาดท้ายซอยตามความทรงจำ พบว่าสองข้างทางในซอยถูกปรับเป็นร้านค้าหลายหลังแต่ของที่จำหน่ายนั้นส่วนใหญ่จะเป็นของที่มีลักษณะเฉพาะ น่ารักมากๆ

เธอเดินเข้าร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง เลือกเครื่องประดับน่ารักๆ ให้เด็กๆ และยังเลือกเป็นของขวัญให้พวกเหยาเหม่ยและเซิ่งซินด้วย

ในระหว่างนั้นเธอได้รับโทรศัพท์จากผู่เหลียนเหยา ผู่เหลียนเหยาที่อยู่ปลายสายถามเธอ...ถึงที่หมายอย่างปลอดภัยไหม ไป๋มู่ชิงเลือกเครื่องประดับพลางตอบว่าตัวเองกำลังเดินช็อปปิ้งแล้ว

"เป็นยังไงบ้าง? ที่นั่นสนุกไหม?"

"โอเคนะ ทิวทัศน์สวยดี"

"แน่นอนอยู่แล้ว ได้ยินมาว่าสมัยก่อนพี่ชายชอบไปที่นั่นบ่อยมาก"

"จริงหรอ?" ไป๋มู่ชิงหยิบกำไลลูกปัดไม้ขึ้นมาพวงหนึ่งแล้วเทียบกับข้อมือ แล้วพูดว่า: "ดูไม่ออกเลยนะ ว่าเขาจะชอบทิวทัศน์สวยๆ"

"ใครจะไม่อยากอยู่ที่ที่ทิวทัศน์สวยบ้างล่ะ?" ผู่เหลียนเหยาพูดพลางหัวเราะ: "อีกอย่างคุณหนูจูเป็นคนเมืองหยานด้วย"

ไป๋มู่ชิงที่กำลูกปัดไม้ไว้ในมือชะงักไป ตกใจเล็กน้อย: "คุณหนูจูเป็นคนเมืองหยานหรอ?"

"ฉันไม่เคยบอกเธอมาก่อนเลยหรอ?" ผู่เหลียนเหยาพูดอย่างขอไปทีแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย: "จริงสิ ฉันได้ยินมาว่าขนมบ๊วยที่นั่นมีชื่อเสียงมาก ถ้าไม่รบกวนเกินไปซื้อกลับมาให้ฉันสักสองสามกล่องนะ"

"ได้สิ ไม่มีปัญหา"

"ไม่ต้องหรอก" ไป๋มู่ชิงรีบโบกมือปฏิเสธ: "ฉันรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี ไม่ต้องให้ใครพาไปหรอก"

หนานกงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ประเมินเธอด้วยความสงสัย: "เธอรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี?"

"เอ่อ......" ไป๋มู่ชิงพูดไม่ออก แย่แล้ว เผลอหลุดปากไป

แม่ของไป๋ยิ่งอันไม่ใช่คนที่นี่ ยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะรู้จักที่นี่ เธอลืมตัวว่าตอนนี้ตัวเองคือไป๋ยิ่งอันไม่ใช่ไป๋มู่ชิง

สมองทำงานอย่างรวดเร็ว เธอรีบยิ้มแล้วพูดว่า: "ฉันชอบประเพณีและผู้คนที่นี่มาก มาเที่ยวแทบทุกปีเลย ก็เลยรู้จักถนนและทิวทัศน์ที่นี่เป็นอย่างดี"

เหตุผลนี้ก็ไม่มีพิรุธอะไร หนานกงเฉินจึงไม่ได้สงสัย

"รวมถึงบ้านหลังนี้ด้วยหรอ?" หนานกงเฉินชี้ไปยังพื้นที่เหยียบอยู่

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า: "แน่นอน"

"เล่ามาให้ฟังหน่อย?"

ไป๋มู่ชิงเดินไปยังสวนของบ้าน หยิบทิชชู่ในกระเป๋าออกมาเช็ดเก้าอี้หินจนสะอาด แล้วให้หนานกงเฉินนั่งลง ตัวเองนั้นนั่งลงบนเก้าอี้หินอีกตัวแล้วกางแขนออก หน้าตาเต็มไปด้วยความหลงใหลแล้วพูดว่า: "ฉันยังรู้ว่านั่งตากแดดตรงนี้รู้สึกสบายมาก มาที่นี่ทุกครั้งฉันก็จะนั่งตรงนี้"

"หรอ?" หนานกงเฉินค่อยๆเงยหน้าขึ้น เลียนแบบเธอ จินตนาการถึงแสงแดดสาดส่องลงใบหน้า รู้สึกสบายมากจริงๆ

"แล้วเธอรู้จักคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ไหม?" เขาถามแบบไม่ได้ตั้งใจ

ไป๋มู่ชิงตกใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงถามคำถามนี้? แค่ถามไปงั้นๆ หรอ?

เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงตอบว่า: "ไม่รู้จัก แต่ฉันได้ยินมาว่าบ้านหลังนี้ถูกบังคับให้ขาย คุณยายที่อยู่ในบ้านหลังนี้ถูกพวกเขาบีบบังคับจนตาย ส่วนลูกหลานของเธอก็ย้ายไปอาศัยอยู่ในเมืองแล้ว"

"ถูกบังคับขาย?" หนานกงเฉินขมวดคิ้ว

"ใช่" ไป๋มู่ชิงยิ้มอย่างขมขื่น: "สังคมสมัยนี้ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ เจอคนที่มีเงินมีอำนาจ ประชาชนทั่วไปก็ไม่ใช่คู่แข่งของพวกเขาอยู่แล้ว"

พูดถึงเรื่องนี้ บรรยากาศมาคุขึ้นมาทันที

ไป๋มู่ชิงรู้สึกเศร้าเงียบๆ คนเดียว ส่วนหนานกงเฉินนั่งไตร่ตรองเงียบๆ คนเดียว ต่างคนต่างมีเรื่องคิดในใจ

ดึงสติออกมาจากความเศร้า ไป๋มู่ชิงจ้องเขาแล้วถามอย่างระมัดระวัง: "คุณล่ะ? รู้สึกว่ามีความรู้สึกบางอย่างกับที่นี่เหมือนกัน?"

หนานกงเฉินเหลือบมองเธอ แต่ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ