เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 85

“ฉันเคยพูดไว้แล้วว่าจะไปให้ไกลจากที่นี่และจะไม่กลับมาที่เมืองซีอีกตลอดไป”

“ใครจะเชื่อคำพูดพวกนี้กัน?”ซูวยาหยงเดินอ้อมไปที่โต๊ะทำงาน หยิบเช็คขึ้นมาฉีกเป็นชิ้นๆและยิ้มเยาะว่า“ตระกูลหนานกงให้เครื่องประดับเงินทองเยอะกว่านี้อีก ยังไงก็ยังไม่ใช่ของยิ่งอันดังนั้นเช็คใบนี้ก็ถือว่าไม่จำเป็นแล้วเนาะ”

“ยาหยง”ไป๋จิ้งผิงขมวดคิ้วใส่เธอ

ซูวยาหยงยิ้มเยาะว่า“ทำไม?เจ็บใจเหรอ?กับคนนอกต้องมาเจ็บปวดใจไปทำไมกัน?

ไป๋จิ้งผิงจนปัญญาได้แต่เงียบไปและไม่พูดไม่จาอีกเลย

ซูวยาหยงหันมาพูดกับไป๋มู่ชิงว่า“เธออย่าแม้แต่จะคิดจะทำอะไรนะ พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลไปเอาเด็กออกกับฉัน ไม่เช่นนั้นเธอก็รอเก็บศพน้องชายเธอได้เลย ปีนี้มีเรื่องมากมาย อยากให้เขาตายก็ง่ายแค่นิดเดียว”

ไป๋มู่ชิงเงียบปากของเธอไปด้วยความทรมาน กำมือแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เธอหันไปหาไป๋จิ้งผิงเพราะความหวังสุดท้ายอยู่ที่เขา

“พ่อ ต้องทำแบบนี้จริงๆเหรอ?ยังไงหนูก็ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆเป็นแค่คนข้างถนน แต่ยังไงก็ไม่ควรทำกันแบบนี้นะ”

ถึงแม้ว่าไป๋จิ้งผิงจะโหดร้าย แต่ว่าอยู่ต่อหน้าภรรยาและลูกสาวเขาจะเป็นแบบนั้นได้อย่างไรกัน?

เขาหลับตาลงพูดว่า“งั้นก็ฟังที่แม่รองพูดไปเอาเด็กออก ไปใช้ชีวิตให้ดีๆหลังจากนั้นก็ไปแต่งงานกับคนดีๆนะ”

ความหวังอันแสนน้อยนิดก็ได้พังทลายลง

ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ร้องไห้ออกมาและจ้องเขาพูดว่า“ยังไงคุณก็ไม่เหมาะที่จะมาเป็นพ่อของหนู นับจากวันนี้เป็นต้นไปจะไม่เรียกคุณว่า‘พ่อ’อีกต่อไปฉันไม่อยากจะเป็นคนโหดเหี้ยมแบบคุณ！”

พอพูดจบ เธอก็วิ่งออกไปจากห้องหนังสือ

ได้ยินเธอพูดแบบนี้กับพ่อแล้ว ซูวยาหยงโกรธจนจะเดินตามเธอออกไป ไป๋จิ้งผิงพูดอย่างโมโหมากว่า“พอได้แล้ว！”

ซูวยาหยงหยุดแล้วหันมาจ้องเขาด้วยสีหน้าที่โมโหว่า“ไป๋จิ้งผิงนี่คุณหมายความว่าอย่างกัน?นี่คุณยอมรับแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นคนที่โหดเหี้ยม?”

“ถ้าในใจรู้สึกโกรธก็ให้เธอด่าออกมา จะสนใจขนาดนั้นไปทำไมกัน?ทำไมต้องบังคับให้เธอทำเรื่องแบบนั้นด้วย ต้องให้เจ็บกับทั้งสองฝ่ายเหรอถึงจะพอใจ?”

ที่ไป๋มู่ชิงพูดออกมาเมื่อกี้มันก็ถูก ถึงแม้เธอจะไม่ใช่ลูกของเขา แต่ก็ไม่ควรทำกับเธอแบบนี้

โดนไป๋จิ้งผิงว่าแบบนี้ ความเย่อหยิ่งในใจของซูวยาหยงก็หายไปแล้วครึ่งหนึ่ง แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้ไป๋มู่ชิงเป็นแบบนั้น ถ้าอย่างนั้นไม่เพียงแต่ไป๋ยิ่งอันเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลหนานกงไม่ได้ ทั้งตระกูลไป๋ก็ปกป้องไว้ไม่ได้

หนานกงเฉินทำงานจนถึงสามทุ่มเขาพึ่งจะกลับบ้านมา ตอนที่เดินผ่านห้องของไป๋มู่ชิงเขาก็ได้หยุดชะงัก จริงๆแล้วเขาอยากจะเข้าไปนัวเนียเธอนะ

อยู่ด้วยกันมาก็นานแล้ว เขายิ่งรู้สึกว่าหยอกเล่นกับเธอเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ

แต่พอเข้าคิดถึงท่าทางของเธอที่บนเตียงเมื่อคืนนั้น เขาเลยล้มเลิกความคิดที่จะเข้าไปหาเธอ ผู้หญิงคนนี้มีสิทธิอะไรที่อยากให้เขาไปเอาใจเธอ ไปทำให้เธอมีความสุข?

เขากำลังจะเดินกลับห้องของตัวเอง ทันใดนั้นเสี่ยวลวี่เดินเข้ามาพูดว่า“คุณชายใหญ่ นายหญิงน้อยกลับบ้านไปแล้ว วันนี้ยังไงก็คงไม่กลับมาแล้ว

หนานกงเฉินตกใจจนหันไปจ้องเธอว่า“อะไรนะ?กลับบ้านไปแล้ว?”

ตามที่เขารู้มาทั้งหมด เธอไม่อยากกลับบ้านเพราะเข้าไม่ได้กับน้องสาวของตัวเอง วันนี้เธอกลับไปแล้วแถมยังจะไม่กลับมาอีก

“ใช่ค่ะ พูดว่าจะกลับไปอยู่ประมาณครึ่งเดือนเธอถึงจะกลับมา”

ครึ่งเดือนดูเหมือนว่านานไปนะ

หนานกงเฉินพยักหน้าไตร่ตรองดูและพูดว่า“โอเคเข้าใจแล้ว”หลังจากนั้นก็ผลักประตูเข้าไปในห้อง

แต่ห้องที่เขาเดินไปนั้นกลับไม่ใช่ห้องของตัวเอง แต่เป็นห้องของไป๋มู่ชิง

เขาไปยืนอยู่ตรงกลางห้อง มองไปรอบๆห้องแทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย สะอาดเรียบร้อยเหมือนเคย เขาไปเปิดตู้เสื้อผ้าข้าวของข้างในก็ยังอยู่เหมือนเดิม

ไม่เอาของไปเลย ดูแล้วไม่น่าจะกลับบ้านนาน แต่ในใจของยังรู้สึกว่างเปล่าอยู่เลย

นี้คงเป็นเพราะความเคยชินกับการมีเธออยู่ ดังนั้นนี่เลยคงเป็นเหตุผลที่ได้ยินว่าเธอกลับบ้านไปแล้วในใจรู้สึกว่างเปล่าขนาดนี้เหรอ?

หนานกงเฉินถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ชินที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย

ถึงแม้ว่าไป่มู่ชิงไม่อยากจะเจอไป๋ยิ่งอันแม้แต่วินาทีเดียว แต่ว่าเพื่อชีวิตในอนาคตของหนานกงเฉิน เธอจำเป็นต้องให้ไป๋ยิ่งอันเข้าไป

ไป๋ยิ่งอันนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ถามออกมาอย่างจริงจังว่า“ที่เธอเขียนไว้ในไดอารี่ว่าบางครั้งหนานกงเฉินจะอาการกำเริบ ทำร้ายร่างกายนี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”มองเธอด้วยตาที่เปล่งประกายว่า“แต่ว่าอย่ามาหลอกฉันนะ มิฉะนั้นฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้นะ”

“ฉันไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องหลอกเธอ”ไป๋มู่ชิงนั่งอิงอยู่บนเตียงก็หยิบนิตยสารมาอ่านแต่ว่าอ่านไม่เข้าหัวเลยแม้แต่ตัวเดียว”

ไป๋ยิ่อันพูดอย่างจองหองว่า“ใครจะไปรู้ว่าเธอแค่ขู่ฉันหรือเปล่า เพื่อที่จะกำจัดความคิดที่จะเข้าไปอยู่ในตระกูลหนานกง”

“ฉันเคยพูดแล้วนะ ฉันไม่ได้ไร้ยางอายแบบเธอหรอกนะ”

“เธอ......”ไป๋ยิ่งอันโกรธมาก อยากพูดให้เธอรู้สึกอับอายแต่ย้อนกลับไปคิดว่าช่วงสิบกว่าวันนี้ยังต้องพึ่งเธออยู่ เลยได้แต่อดทนไว้

เธอเลยพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายว่า“งั้นปกติแล้วเขาจะอาการกำเริบตอนไหน?อาการกำเริบหนักไหม?”

“ตอนที่ร่างกายอ่อนแออาการถึงจะกำเริบ ดังนั้นเธอเลยต้องดูแลเขาให้ดีๆ ถ้าหากว่าอาการกำเริบตอนกลางคืนนั้นห้ามเปิดไฟเด็ดขาดนะเพราะไฟจะไปกระตุ้นเขา ทำให้เขาอาจจะทำร้านคนข้างกายได้”ไป๋มู่ชิงบอก

ไป๋ยิ่งอันได้ฟังเธอพูดไปแล้วนั้น ก็อึ้งไปเลย

“งั้นถ้าเขาไม่สบายล่ะต้องทำอย่างไร?”

“อยู่ดูแลเขา อย่าทำให้เขารู้สึกกลัวไม่อย่างนั้นจะทำให้เขารู้สึกทรมาน”ไป่มู่ชิงกระซิบบอกเธอแบบนั้น

“ไม่สามารถทำให้เขากลัว?นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?”ไป๋ยิ่งอันพูดออกไปด้วยท่าทีที่ไม่เชื่อ“ฉันแค่ฟังที่เธอพูดก็ปวดหัวแล้ว แล้วนี่จะทำให้ไม่กลัวได้อย่างไร”

“ในเมื่อกลัวงั้นทำไมยังแต่งงานกับเขาล่ะ?”

“ฉัน......นี่มันเรื่องของฉัน”ไป๋ยิ่งอันพูดทิ้งท้ายไว้

อาการกำเริบบางครั้งก็ไม่เป็นอะไรมาก ขอเพียงแค่ไม่เป็นเหมือนที่เล่ากันมากันมาก็พอแล้ว ยิ่งกว่านั้นหนานกงเฉินไม่ได้ป่วยนั้น......ตอนที่เห็นเขาครั้งแรกเธอหลงเขา ผู้ชายที่ดีเลิศขนาดนี้ถึงจะมีข้อบกพร่องเล็กๆน้อยๆก็ไม่เป็นไร?

“ใช่แล้ว ที่พูดกันว่าหนานกงเฉินจะอยู่ได้ถึงแค่อายุสามสิบนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก?”

“แน่นอนว่าเป็นเรื่องโกหก ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”ไป๋มู่ชิงพูดออกไปอย่างอึดอัดใจ

ไป๋ยิ่งอันโดนเธอทำให้รู้สึกอึดอัดใจจนเธอโมโหและเหล่มองเธอ“เธอจะรู้สึกร้อนรนขนาดนี้ทำไม?เขาจะอยู่ถึงหรือไม่ถึงอายุสามสิบแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?”

พอเธอพูดจบก้หัวเราะออกมาอย่างภูมิใจว่า“แต่ก็ไม่เป็นไร ถ้าหนานกงเฉินตายไป คุณยายก็จะอยู่ได้อีกไม่นาน ถึงเวลานั้นตระกูลหนานกงก็ต้องตกเป็นของฉัน นึกแล้วก็รู้สึกดีจัง”

“ถ้าเธอมีแต่ความคิดแบบนี้ งั้นเธอก็ใจดำเกินไปแล้วหรือเปล่า”ไป๋มู่ชิงทนไม่ไหวจนต้องทิ้งนิตยสารในมือ มองเธอด้วยความโกรธว่า“หลังจากเธอเข้าไปในตระกูลหนานกง หนานกงเฉินก็จะเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอควรเอาอกเอาใจดูแลเขา ทำให้เขามีชีวิตที่ยืนยาวต่อไปหรอกเหรอ?มีที่ไหนกันยังไม่ทันจะเข้าไปก็หวังให้เขาตาย หลังจากนั้นก็จะฮุบสมบัติกัน?”

“เธอร้อนรนอะไรกันล่ะ?ฉันแค่พูดเอง”ไป๋ยิ่งอันทำตาขวางใส่เธอ“แน่นอนว่าฉันหวังให้เขาสุขภาพแข็งแรง อายุยืนยาว”

“ฉันไม่อยากคุยกับเธอแล้ว เธอออกไปเถอะ”ไป๋มู่ชิงก็คุมโปงอยู่บนเตียง

ได้ยินไป๋ยิ่งอันพูดคำพูดพวกนั้นออกมามันทำให้เธอโกรธมากจริงๆ แน่นอนว่าที่ยิ่งทรมานนั้นคือต้องยกหนานกงเฉินให้ไป๋ยิ่งอันผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ดูแลเขา เธอกังวลใจมากๆ！

แต่ว่าถ้าไม่วางใจแล้วจะมีวิธีไหนอีกล่ะ?

“ที่เธอทำแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน?ที่นี่เป็นบ้านฉันเธอยังให้ฉันออกไปอีกเหรอ?”ไป๋ยิ่งอันจ้องที่เธอด้วยความโมโห ไม่มีวิธีไหนที่จะยอมรับสีหน้าของไป๋มู่ชิงที่มีต่อเธอได้

เธออิงจากอะไร?เธอมีสิทธิคุยกับเธอแบบนี้ไหม?

แต่ว่าเธอโกรธจนปอดจะระเบิดอยู่แล้ว ไป๋มู่ชิงยังคงไม่เอาผ้าห่มออกจากหัว ยิ่งกว่านั้นคือไม่สนใจเธอ

โทรศัพท์ของไป๋มู่ชิงที่วางอยู่บนโต๊ะก็ได้ดังขึ้น เป็นเสียงเรียกเข้าขิงหนานกงเฉิน ไป๋มู่ชิงแทบจะออกมาจากในผ้าห่มทันที เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แต่กลับโดนไป๋ยิ่งันแย่งไป โทรศัพท์ก็ตกไปอยู่ในมือของเธอ

ไป๋ยิ่งอันมองไปที่ตรองหน้าจอ‘คุณชายเฉิน ’อยู่สองคำ รีบพูดเยาะเธอว่า“ทำไมพอได้ยินว่าเป็นสายของคุณชายเฉินต้องรีบขนาดนี้ด้วย?ไม่ใช่ว่าเธอรักเขาเข้าแล้วจริงหรอกเหรอ?”

“คืนโทรศัพท์ให้ฉันด้วย”ไป๋มู่ชิงยืนจ้องเธออยู่

โทรศัพ์ในมือของไป๋ยิ่งอันก็ดังไม่หยุด“ก็ถูกนะ ผู้ชายที่เลิศเลอเหมือนคุณชายเฉิน ฉันยังตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเจอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนจนแล้ว”

ในที่สุดเสียงเรียกเข้าก็ได้ดับลง แต่ว่าไม่ถึงสิบวินาทีก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว ยังคงเป็นสายเรียกเข้าเดิม เบอร์เดิม

ในมือไป๋ยิ่งอันถือโทรศัพท์ของไป๋มู่ชิงอยู่ มีท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอสองคนจะพัฒนาไปได้ดีขนาดนี้ แต่ว่าพอกลับมาย้อนคิดดูความสัมพันธ์ของพวกเธอ สำหรับเธอแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะว่าอีกไม่นานเธอต้องไปแทนที่ไป๋มู่ชิงแล้ว

ไป๋มู่ชิงกลืนน้ำลายและจ้องเธอพูดว่า“คุณหนูไป๋ฉันจะบอกอะไรให้นะ หนานกงเฉินคือคุณชายใหญ่ที่ถูกตามใจจนเสียนิสัย เขาเป็นคนเดียวที่ไม่รับสายคนอื่นและยังไม่มีใครที่จะไม่กล้ารับสายของเขา ถ้าหากว่าเธอไม่อยากให้เขาโกรธจนมาฆ่าตระกูลไป๋ของเรา งั้นเธอก็คืนโทรศัพท์มาให้ฉัน”

พอไป๋ยิ่งอันฟังที่เธอพูดแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ถึงแม้ถ้าหนานกงเฉินจะมาฆ่าจริงๆงั้นก้ต้องมีผลกระทบกับแผนการของพวกเธอที่วางแผนเอาไว้

เธอยอมให้โทรศัพท์กับไป๋มู่ชิงแต่โดยดี ไป๋มู่ชิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที ลุกขึ้นมาจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำพร้อมกับกดรับสาย

พอรับสายแล้ว ได้ยินเสียงหนานกงเฉินพูดออกมาในสายทันทีว่า“ทำไมถึงพึ่งรับโทรศัพท์”

“ขอโทษที ไม่ได้ยินเสียงน่ะ”ไป๋มู่ชิงไม่สนใจไป๋ยิ่งอันที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เธอเลย สะบัดมือและเข้าไปในห้องน้ำ

สายที่หนานกงเฉินโทรมาเขากลับไม่ได้โกรธเลย แต่กลับย้อนถามเธอว่า“ได้ยินมาว่าเธอกลับไปอยู่บ้านเหรอ?”

“ใช่แล้ว”

“เพื่อกลับไปแก้นแค้นน้องคนนั้นเหรอ?”

“คุณชายเฉิน คุณคิดว่าฉันเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“งั้นเป็นเพราะอะไรล่ะ?เพราะว่าเรื่องเมื่อวานเหรอ?”

“เรื่องอะไรกัน?”ไป๋มู่ชิงถามกลับไป

“ถ้าไม่มีอะไรจริงๆงั้นร้องไห้ทำไม?”

“ฉัน......”ไป๋มู่ชิงพยายามจะพูดออกมา แต่ในตอนนั้นกลับไม่รู้จะต้องตอบเขาอย่างไร ที่ร้องไห้เมื่อวานนั้นเป็นเพราะว่าคิดถึงเรื่องที่ยายเสียชีวิตไป เพราะหลินอันหนานบอกกับฉันว่ายายของเธอโดนคุณชายเฉินทำร้ายจนตาย แต่ว่าวันนี้หลังจากไปถามเซิ่งเคอ ถึงแม้เธอยังคงรู้สึกสงสัยแต่ในใจกลับรู้สึกสงบสุขขึ้นมามากเลย

“ผู้หญิงแหละเนาะ ทุกเดือนมักจะมีสองสามวันที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ”เธอพูดด้วยความรู้สึกผิด

งั้นก็ถือว่ายังโอเค ในที่สุดหนานกงเฉินก็รู้สึกพอใจแล้วและไม่ได้โกรธเธอแล้ว

“ในเมื่อไม่ได้กลับไปแก้แค้นและไม่ใช่เพราะฉันเธอถึงออกจากบ้านไป งั้นเธออธิบายกับฉันหน่อยว่าทำไมถึงกลับไปอยู่ที่บ้าน”หนานกงเฉินพูดอีกเสริมอีกประโยคว่า“แล้วจะกลับไปอยู่บ้านทำไมไม่บอกฉันเลย ในใจของเธอฉันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่ใช่”ไป๋มู่ชิงอธิบายด้วยความรู้สึกไม่ดีว่า“ฉันแค่รู้สึกว่าฉันไปจากตระกูลไป๋นานเกินไป ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่นานแล้ว คิดถึงความรู้สึกตอนที่อยู่กับพวกท่านก็เลย......กลับมา”

เหตุผลพอฟังขึ้นไหม?เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่เธอพอดูออกว่าหนานกงเฉินไม่ได้รู้สึกดีใจเลยที่เธอกลับไปอยู่ที่บ้าน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่มีความสุข แต่ผู้ชายคนนั้นจะเอาแต่ใจตั้งแต่ไหนแต่ไร เรื่องที่เขาไม่มีความสุขคนอื่นก็อย่าหวังว่าจะไปทำอย่างมีความสุข

หนานหงเฉินเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า“เหตุผลนี้ฟังไม่ขึ้น ดังนั้นคำสั่งของฉันคือเธอต้องกลับตระกูลหนานกงมาก่อนเย็นวันพรุ่งนี้”

“ฉันไม่กลับ”ไป๋มู่ชิงปฏิเสธเขาทันที

“เธอต้องกลับมา”หนานกงเฉินพูดอย่างแน่วแน่

“ทำไมล่ะ?”