เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 87

หนานกงเฉินคิดว่าเธอจะยอมแพ้ไป คิดไม่ถึงว่าเธอกลับสูดหายใจเข้าลึกๆสองครั้งก็ยกยามาดื่มเธอดื่มยาครึ่งถ้วยเข้าไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากดื่มยาเสร็จ เธอวางถ้วยยากลับไปไว้ที่โต๊ะและใช้กระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก ฝืนความอยากอาเจียนและยิ้มว่า“เดี๋ยวฉันจะให้เสี่ยวลวี่ยกมาให้คุณอีกถ้วยหนึ่ง”

เธอพูดจบก็เดินไปทางหัวเตียงหลังจากนั้นไปกดหมายเลขโทรศัพท์

ขั้นตอนทั้งหมด หนานกงเฉินแทบจะตกใจไปเลย แท้ที่จริงแล้วเมื่อกี้เขาพึ่งจะหยอกเธอเล่น ไม่คิดว่าไป๋มู่ชิงจะดื่มยาเข้าไปจริงๆ

ถึงแม้ว่ายานี้จะไม่มีผลเสียอะไร แต่ว่าเขารู้ดีว่ามันลำบากใจแค่ไหนที่จะต้องดื่มลงไป ขมจนเขาไม่อยากจะดื่มเข้าไป

ไม่นานเสี่ยวลวี่ยกยาขึ้นมา ในสายตาของไป๋มู่ชิงนั้นหนานกงเฉินไม่กล้าที่จะลังเลเลยแม้แต่น้อยก็หยิบถ้วยยาขึ้นมาดื่มจนหมด

พอเห็นว่าเขาดื่มยาจนหมด ไป๋มู่ชิงยิ้มอย่างพอใจและหยิบถ้วยยาที่พึ่งจะดื่มหมดไปชนกับเขาว่า“ทำดีมาก！”

“นี่เธอชมตัวเอง?”หนานกงเฉินเห็นริมฝีปากของเธอยังเช็ดยาออกไม่หมด เลยยกมือขึ้นไปเช็ดให้เธอ ท่าทีที่เป็นธรรมชาติของเขาทำให้รู้สึกใกล้ชิดกัน จนในใจไป๋มู่ชิงที่รู้สึกขมขื่นกลับกลายเป็นหวานขึ้นมาทันที

เธอรู้สึกซาบซึ้งใจมากแต่ไม่ได้พูดออกไป

“งั้นรีบไปพักผ่อนเถอะ”ทันทีที่หนานกงเฉินลุกขึ้นมาจากโซฟาก็เดินไปที่เตียง

คิดไม่ผิด เขาไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่กลับไปนอนบนเตียงของเธอ

“อึ้งอะไร?ถึงพรุ่งนี้จะไม่ไปเที่ยวแล้วแต่ก็ควรนอนได้แล้ว”หนานกงเฉินเห็นเธออึ้งอยู่ตรงโซฟาเลยพูดกับเธอ

“ฉัน......ลงไปดื่มน้ำก่อนนะ”ไป๋มู่ชิงลุกออกไปจากห้อง หลังจากเธอปิดประตูก็ลงมาที่ห้องน้ำชั้นล่างใช้นิ้วเข้าไปล้วงคอตั้งหลายครั้ง

หลังจากนั้นเธอฟุบอยู่ตรงชักโครกอาเจียนออกมา ยาที่พึ่งกินเข้าไปเมื่อครู่นั้นปนกับอาหารเย็นออกมา

อาเจียนเป็นเรื่องหนึ่งที่ทรมานเหมือนกัน เธอน้ำตาและน้ำมูกไหลขณะฟุบอยู่ที่ชักโครก สำลักออกมาด้วยความทรมาน

ไม่ง่ายเลยที่จะออาเจียนออกมาจนหมด เธอใช้น้ำล้างหน้าส่องกระจกดูหน้าตาของตัวเองให้เรียบร้อยและออกไปจากห้องน้ำทันที

ตอนที่เดินผ่านห้องครัวเธอเดินเข้าไปทันที ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้สึกอยากกินอะไรแม้แต่น้อยเลย แต่อาหารเย็นที่กินเข้าไปเธออาเจียนออกมาหมดแล้ว ถ้าไม่กินอะไรเข้าไปเกรงว่าจะหิวตอนดึกและยิ่งกว่านั้นคือกลัวลูกขาดสารอาหาร

ดีที่ในตู้เก็บอาหารยังมีของอยู่ไม่ว่าจะเป็นขนมปัง อาหารว่าง คุกกี้เธอเลือกได้ตามสบาย

เธอใช้จานมาใส่อาหารว่างกลับไปที่ห้อง เดิมทีเธออยากจะถามหนานกงเฉินว่าอยากกินไหม แต่พอเข้าห้องไปก็พบว่าเขาหลับไปแล้ว

เพื่อจะทดสอบเขาเธอเลยเรียกเขาเบาๆไปสองสามครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับเลย

เมื่อครู่ยังพูดว่าหิว ไม่นึกเลยว่าจะหลับไปเร็วขนาดนี้ เธอก็สะบัดหัวและยิ้ม แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วเธอจะได้ไม่ต้องคิดวิธีมารับมือกับเขาอีก

ไป๋มู่ชิงนั่งกินอาหารว่างที่โซฟาคนเดียว กินจนอิ่มท้องเธอถึงจะลุกไปล้างหน้าบ้วนปาก

ในช่วงเวาลากลางคืนที่เงียบสงัดเธอไปนอนข้างหนานกงเฉินเห็นว่านอนหลับสบาย อยู่ดีๆไป๋มู่ชิงเริ่มคิดถึงเรื่องวันนี้และซูวยาหยงสองแม่ลูกนั้นความเศร้าก็ได้จู่โจมเข้ามา

คิดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดเธอจะต้องไปจากเขาและลูก ในใจของเธอเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ

ในตอนกลางวันก็ยังดีที่มีเขาคอยคุยอยู่เป็นเพื่อน แต่พอถึงเวลากลางคืนเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

หนานกงเฉินละเมอขยับตัวไปมา

กังวลว่าเขาจะเห็นว่าเธอแอบมองเขาอยู่ ไป๋มู่ชิงรีบหลับตาและยื่นมือไปปิดไฟ

ในห้องปกคลุมไปด้วยความมืด มีแค่แสงจากในสวนสาดเข้ามาที่หน้าต่าง เธอแกล้งหลับไปสักพักเริ่มรู้สึกว่าหนานกงเฉินขยับตัวแรงขึ้นกว่าเดิม เหมือนกับจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้

ตอนแรกเธอคิดว่าจะแกล้งหลับต่อ แต่ได้ยินเสียงของหนานกงเฉินที่รู้สึกทรมานอยู่เล็กน้อย ไป๋มู่ชิงตกใจไปสักพัก ในที่สุดถึงรู้ตัวว่าความผิดปกตินั้นคืออาการป่วยของเขา......

เพราะเป็นเวลาสักพักแล้วที่อาการไม่กำเริบ สักพักหนึ่งไป๋มู่ชิงคิดว่าอาการของเขาดีขึ้นแล้ว อาการไม่น่าจะผิดไปจากที่เป็นทุกครั้ง

ดังนั้นเมื่อครู่ที่เขารู้สึกไม่สบายตัว เธอกลับไม่ได้สังเกตเห็น

พอรู้ว่าอาการของหนานกงเฉินกำเริบ ไป๋มู่ชิงรีบลุกไปดูเขา“คุณชายใหญ่ คุณเป็นอะไร?”

หนานกงเฉินไม่ได้สนใจเธอและก็ไม่ได้มีแรงมาตอบเธอตั้งแต่แรก เขาค่อยๆขดตัวและไม่หยุดที่จะส่งเสียงออกมาอย่างทรมาน

ทุกครั้งที่อาการเขากำเริบเขาพยายามจะควบคุมตัวเอง เพื่อไม่อยากให้ตัวเองเสียการควบคุม

ไป๋มู่ชิงเริ่มงงไปเลย สักพักใหญ่ๆถึงจะคิดออกว่าต้องไปหายาให้เขาในลิ้นชัก เธอรีบลงไปจากเตียง เปิดลิ้นชักออกเปิดขวดยาและเอายาออกมาหนึ่งเม็ด หลังจากนั้นกลับไปที่เตียงอย่างลนลาน มือข้างหนึ่งถือยาไว้ อีกข้างหนึ่งก็พยุงตัวเขาพูดว่า“คุณชายใหญ่ อ้าปากเร็ว กินยาเดี๋ยวก็หายแล้ว”

หนานกงเฉินเจ็บปวดจนไม่รู้อะไรแล้ว เดิมทีเขาก็ไม่ได้ยินที่เธอพูดอยู่แล้วจะมาอ้าปากได้อย่างไร

ไป๋มู่ชิงได้แต่ใช้มือจับคางของเขา เรียนรู้มาจากครั้งที่แล้วที่เขาบังคับให้เธอกินยา แต่ว่าหนานกงเฉินกัดฟันไว้เพราะความเจ็บปวด พยายามใช้แรงเปิดปากเขายังไงก็เปิดไม่ออก

ไม่ง่ายเลยที่หนานกงเฉินจะอ้าปากได้ และกลับกัดมือเธออีกด้วย

เหมือนกันกับคืนวันแต่งงานของเขา เขากัดมือของเธอ เจ็บมากจนไป๋มู่ชิงต้องร้องออกมาและยังน้ำตาไหลอีกด้วย

ไม่มีใครที่จะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของเธอ หนานกงเฉินแทบจะใช้แรงทั้งหมดของเขากัดเธอและไม่ปล่อยเธอสักที

ไป๋มู่ชิงร้องอย่างเจ็บปวดตั้งหลายครั้ง หลังจาที่เริ่มชินกับความเจ็บปวดนั้นก็ค่อยๆบังคับตัวเองให้ใจเย็นๆ หลังจากนั้นก็ยัดยาเข้าไปในปากของเขาด้วยมือที่สั่นมากของเธอ

รู้สึกได้ว่ายาเข้าไปอยู่ในปากของเข้าแล้ว ในที่สุดหนานกงเฉินก็ผ่อนคลายขึ้นพยายามจะกลืนยาลงไป

ข้างนอกประตูค่อยๆมีเสียงฝีเท้าต่อมาก็มีคนผลักประตูเข้ามา คุณผู้หญิงเดินเข้ามาโดยที่มีพี่เหอมาเป็นเพื่อน เห็นหนานกงเฉินอยู่บนเตียงมีเลือดกลบปากอยู่ คุณผู้หญิงตกใจจนเกือบเป็นลม

เธอรีบหันไปบอกให้พี่เหอว่า“รีบไป！รีบไปเรียกคุณหมอมา เร็วสิ......！”

พี่เหอเห็นสภาพของหนานกงเฉินก็ตกใจไปเช่นกัน ถึงแม้จะตามหมอมาแล้วตั้งแต่แรกแต่ก็ยังรับวิ่งไปเร่งอยู่ดี

ไม่นานคุณหมอมาถึงก็หยิบยาระงับประสาทออกมาจากกล่องอย่างชำนาญและฉีดเช้าไปที่แขนของเขา

เห็นผลของยาอย่างรวดเร็ว หนานกงเฉินค่อยๆสงบลงมาแล้ว

“ควรรีบไปโรงพยาบาลดีไหม?”คุณผู้หญิงถามคุณหมออย่างใจร้อน

คุณหมอมองดูหนานกงเฉิน หลังจากนั้นเห็นแขนไป๋มู่ชิงที่เลือดไหลไม่หยุดเลยถามว่า“นายหญิงน้อย เลือดที่ปากของคุณชายใหญ่คือเลือดของคุณใช่ไหม?”

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า ในเวลานั้นเธอยังคงไม่รู้สึกเจ็บอะไร น่าจะเป็นเพราะไม่มีเวลาไปสนใจ

คุณหมอตรวจดูที่ปากของหนานกงเฉิน หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าไม่ได้กัดใส่ตัวเองก็พูดกับคุณผู้หญิงว่า“ไม่จำเป็นต้องไปแล้ว ตอนนี้คุณชายใหญ่หลับไปแล้ว เดี๋ยวจะฉีดยาให้เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว”

“แน่ใจใช่ไหม?”คุณผู้หญิงถามด้วยความไม่สบายใจ

ถึงแม้ว่าคุณหมอที่เธอจ้างมาด้วยเงินเดือนที่สูงจะเป็นคนมีความสามารถและยังเป็นหมอที่ดูแลหนานกงเฉินมาตลอดสิบปี แต่พอเห็นสภาพของหนานกงเฉินยังคงกังวลอยู่ดี

“คุณผู้หญิงสบายใจได้ คุณชายใหญ่ไม่เป็นไรแล้ว”คุณหมอคลึงๆดูที่หลังมือของหนานกงเฉินพูดว่า“รอฤทธิยาหายไปสักพักเดี๋ยวจะได้ฉีดให้เขาอีกเข็ม”

“โอเค โอเค”คุณผู้หญิงพยักหน้า

หลังจากที่คุณหมอจัดการกับหนานกงเฉินแล้ว ในที่สุดก็ไปถามไป๋มู่ชิงว่า“นายหญิงน้อย หมอจะทำแผลให้”

ไป๋มู่ชิงยกแขนเธอขึ้นมา ถึงจะพบว่าที่เธอโดนหนานกงเฉินกัดเมื่อครู่นั้นคือรอยเดียวกันกับคืนวันแต่งงานเลย จนเนื้อของเธอบริเวณนั้นเปื่อย

“ไม่ ฉันไม่เป็นไร คุณหมอไปหมอไปดูคุณชายใหญ่เถอะ”ไป๋มู่ชิงสะบัดหัวและปล่อยแขนเธอไว้

“คุณพระช่วย ทำไมมือเธอถึงเป็นแบบนี้ได้กัน?”คุณผู้หญิงเห็นรอยฟันที่มือของเธอ ก็เจ็บปวดใจขึ้นมาทันที พูดอย่างเสียใจว่า“เฉินกัดเธอเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ใช่ค่ะ แต่หนูไม่เจ็บ คุณย่าสบายใจได้”

“เจ็บขนาดนี้ จะไม่เจ็บได้อย่างไรกัน?”คุณผู้หญิงรีบกวักมือเรียกคุณหมอ“เร็วคุณหมอ รีบช่วยทำแผลของนายหญิงน้อยด้วย”

ระหว่าที่พูดนั้น ยังใส่ใจพยุงไป๋มู่ชิงไปนั่งที่โซฟาอีกด้วย

คุณหมอเริ่มทำแผลให้ไป๋มู่ชิง คุณผู้หญิงก็กุมมืออีกข้างหนึ่งของเธอไว้กำชับเธอว่า“ยิ่งอัน ครั้งหน้าถ้าเฉินเขาอาการกำเริบ เธอต้องหลบเขาไว้นะอย่านอนอยู่บนเตียงให้เขากัดแบบนี้ รู้ไหม?”

ตอนนี้เธอก็ยังต้องท้องอยู่นะ แล้วถ้าหากโดนเฉินผลักจนแท้งหรือไปทำร้ายเด็กจะทำอย่างไร?

ไม่ต้องไปคิดอย่างอื่น ไป๋มู่ชิงมีหน้าที่ต้องอยู่กับหนานกงเฉินต้องทนทรมาน คุณผู้หญิงนับถือเธอมากเลย แต่ยังไงเธอก็เป็นที่หนึ่ง！

“คุณย่า หนูรู้แล้วค่ะ”ไป๋มู่ชิงตอบรับด้วยความอ่อนน้อม

หลังจากที่ใส่ยาและพันแผลยังไงก็ไม่เจ็บแผลจริงๆ ไป๋มู่ชิงบอกให้คุณผู้หญิงกลับไปพักผ่อน คุณผู้หญิงไม่สบายใจ มองหนานกงเฉินที่นอนอยู่บนเตียงว่า“หรือว่าเธอไปนอนที่ห้องของเฉิน ให้เซิ่งเคอกับเซิ่งซินลงมา?”

สองพี่น้องตระกูลเซิ่งอยู่ที่ชั้นสาม คิดว่าคงนอนหลับไปกันหมดแล้ว ดังนั้นเลยไม่ได้ยินเสียงดังข้างล่าง

ไป๋มู่ชิงสะบัดหัว“ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า หนูหลับกลางวันไปเยอะแล้วค่ะไม่ง่วงเลย”

“งั้นก็ตามใจ ยังไงก็ต้องพักผ่อนให้เพียงพอนะ”

“ไม่ต้องกังวลค่ะ”

หลังจากที่คุณผู้หญิงกลับไปแล้ว คุณหมอเจาะสายน้ำเกือให้หนานกงเฉินแล้วเหลือพวกเขาอยู่ในห้องสองคน เลยรู้สึกไม่ค่อยสะดวกใจ คุณหมอเลยบอกกับไป๋มู่ชิงว่า“นายหญิงน้อยงั้นหมอออกไปก่อนนะ ให้น้ำเกลือเสร็จเรียกหมอนะ?”

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า“คุณหมอหวงไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง ถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันจะไปเรียก”

“คุณเจาะเข็มเป็นเหรอ?”

“ใช่ ฉันเคยเรียนมา”ไป๋มู่ชิงพยักหน้า

เมื่อก่อนตอนที่อยู่กับเด็ก ทุกวันพอไม่ใช่โรคนั้นก็โรคนี้เพื่อจะได้ดูแลพวเขา เธอเลยไปเรียนพยาบาลเบื้องต้นมา