เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1022

เจนิซกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ “เธอได้แตะเอกสารบนโต๊ะของฉันหรือเปล่า?” ผู้จัดการถามขณะที่เธอเดินเข้ามาหาเจนิซ

"คุณเทรมอนต์มาถึงที่สำนักงานแล้ว แต่คุณยังไม่ได้เอาเอกสารไปให้เขาเซ็น” เจนิซตอบอย่างใจเย็น “ฉันก็เลยเอาเอกสารเหล่านี้ไปให้เขาในขณะที่คุณไม่อยู่ คุณเทรมอนต์ลงนามหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน”

ผู้จัดการอารมณ์เสีย “เธอเป็นแค่เด็กฝึกงาน ทำไมเธอถึงชอบยุ่งเรื่องที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง? อย่าแตะต้องของพวกนี้อีก! เธอยังไม่ได้รับสิทธิ์ที่จะเข้าห้องทำงานของท่านประธานซะหน่อย!”

“คุณต่างหากที่ละเลยงานของคุณ แล้วทำไมคุณถึงไม่ปล่อยให้คนอื่นช่วยซะล่ะ?” เจนิซถาม “เราทุกคนทำงานในบริษัทเดียวกัน เรามีเป้าหมายเดียวกันก็คือการทำให้บริษัทเจริญรุ่งเรือง เอกสารเหล่านี้มีความสำคัญ คุณไม่เห็นจะต้องโกรธฉันเลย ถ้าคุณไม่พอใจ คุณก็ลองไปคุยกับคุณเทรมอนต์ดูสิ ดูสิว่าเขาจะพูดอะไร”

ผู้จัดการโกรธมากจนสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียวและสีขาว “นี่เธอ… เธอเป็นเด็กฝึกงานนะ เธอคิดที่จะเหยียบย่ำฉันเหรอ? ค่อยกลับมาท้าทายฉันอีกครั้งเมื่อเธออยู่ในตำแหน่งของฉันนะ ถ้าขืนเธอยังแตะต้องสิ่งของของฉันอีกครั้งล่ะก็ ฉันจะไล่เธอออก!”

หลังจากที่ผู้จัดการจากไปแล้ว คนข้าง ๆ เจนิซก็ปลอบเธอ “ผู้จัดการกำลังอยู่ในวัยทองน่ะ อย่าไปสนใจหล่อนเลย หล่อนไม่สามารถจัดการงานของตัวเองได้ดีด้วยซ้ำ แต่หล่อนก็ยังจะมาโทษเธอที่ช่วยหล่อนอีก”

เจนิซหัวเราะคิกคัก "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชินแล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรตราบใดที่มันไม่ได้กระทบต่อการทำงาน ช่วงนี้งานยุ่งมากจนทุกคนต้องมาทำงานล่วงเวลาในช่วงสุดสัปดาห์ บางทีผู้จัดการอาจจะแค่กำลังอารมณ์ไม่ดี ฉันไม่เห็นว่าสิ่งที่ฉันทำจะผิดเลยนะ ฉันทำเพื่อบริษัททั้งนั้น คุณเทรมอนต์เองก็ไม่ได้มีโอกาสได้พักผ่อนเลยไม่ใช่เหรอ? ขนาดช่วงสุดสัปดาห์เขายังต้องเข้ามาที่สำนักงานเลย”

“เธออาจเป็นแค่เด็กฝึกงาน แต่เธอมีความตระหนักรู้ที่ค่อนข้างดีมาก อนาคตเธอไปได้ไกลแน่ อันที่จริงการทำงานล่วงเวลาก็ค่อนข้างดีนะ ไม่อย่างนั้นเราก็จะไปใช้จ่ายเงินในวันหยุดอย่างสนุกสนาน บริษัทจ่ายค่าแรงให้เราเพิ่มตั้งสามเท่าสำหรับการทำงานล่วงเวลา มันก็เลยไม่ได้แย่ขนาดนั้น” คนข้าง ๆ พูดชมเจนิซ

มาร์คออกจากสำนักงานหลังจากที่ประชุมเสร็จเมื่อช่วงเที่ยง ๆ เขาตรงกลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ทันที