เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1023

แอเรียนพยักหน้า "ตกลง" แม้ว่าเธอจะไม่ได้แสดงออกแต่เธอก็ยังคงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ชีวิตของเธออาจดูสงบสุข แต่มันกลับสงบสุขเกินไป เหมือนดั่งน้ำที่นิ่งเฉยไร้ชีวิตชีวา มาร์คไม่ได้มีพ่อแม่ ญาติหรือพี่น้อง แจ็คสันและเอริกจึงมีความหมายกับเขามาก ความเจ็บปวดจากการสูญเสียเอริกคงจะอยู่กับเขาไปอีกนาน

จริง ๆ แล้วเธอไม่มีความสุขเลย เธออารมณ์เสียที่เขาละเลยเธอและลูกในช่วงที่เขาเศร้าโศก เธอกับแอริสโตเติลควรจะมีความสำคัญสำหรับเขาเช่นกัน และพวกเธอยังเป็นญาติที่ใกล้ชิดที่สุดของเขาทั้งในเวลานี้และตลอดไป

เมื่อพายุผ่านไปอากาศในเมืองหลวงก็เริ่มเย็นลง พวกเขากำลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง

แอริสโตเติลเริ่มเรียนรู้ที่จะลุกขึ้นนั่งด้วยตัวเองแม้จะยังคงสั่นคลอนอยู่ก็ตาม เขาจะเสียการทรงตัวและล้มลงเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ยังชอบที่จะลุกขึ้นนั่งใหม่และเล่นกับตัวเอง ตอนนี้เขาสามารถเล่นซอกับของเล่นที่เขาโปรดปรานได้เช่นกัน

ตอนนี้แอเรียนมีอิสระที่จะออกไปทำงานแล้ว เธอจึงเริ่มหางานเร็วกว่าที่วางแผนไว้ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าบริษัทมาร์คอยู่แล้ว ทุกคนที่นั่นต่างรู้จักเธอในฐานะคุณนายเทรมอนต์ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พิจารณามาบ้างแล้ว การไปทำงานกับแจ็คสันจะไม่ต่างอะไรจากมาร์คมากนัก เธอจึงไม่เลือกทั้งคู่เลย

หลังจากที่ห่างหายจากการทำงานมานานเธอจึงเลือกบริษัทขนาดกลางเพื่อที่จะได้ลองกลับมาทำสิ่งต่าง ๆ อีกครั้งก่อน แน่นอนว่ามันจะดีกว่าถ้าเธอจะได้ตำแหน่งงานถาวรเลย แม้ว่าพวกเขาจะมาจากวงการเดียวกันและอยู่ในวงสังคมเดียวกัน เธอก็ยังต้องการสร้างชื่อเสียงด้วยตัวเองแทนที่จะพึ่งมาร์คตลอดเวลา

เมื่อเธอหางานได้แล้ว สิ่งแรกที่เธอทำก็คือการกลับบ้านไปบอกมาร์ค “ฉันได้งานแล้วนะ จากนี้ไปแมรี่จะดูแลสมอร์ระหว่างวัน ฉันจะพาเขาเข้านอนและอื่น ๆ เมื่อฉันกลับมาบ้าน”

มาร์คไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ "ฟังดูเข้าท่านะ ทำในสิ่งที่เธอคิดว่าดีที่สุดเลย”

ฉันเสียใจกับการตายของเอริกเช่นกัน แต่คนที่ยังอยู่ก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป ฉันให้เวลาคุณจัดการกับความรู้สึกของตัวเองมากเกินไปแล้ว คุณไม่ควรทำให้เรื่องต่าง ๆ ยากขึ้นสำหรับฉัน หยุดเย็นชาใส่ฉันสักที ฉันเกลียดความเยือกเย็นของคุณ!”

ในที่สุดเธอก็ระเบิดออกมาจนเกือบจะเป็นฮิสทีเรีย เมื่อเธอพูดจบบรรยากาศในห้องก็เงียบไปนานมาก

มาร์คมองเธอด้วยความประหลาดใจ “ฉันนึกว่าเธอไม่เคยสนใจทัศนคติของฉันด้วยซ้ำ เธอเมินเฉยต่อสิ่งเหล่านี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ? เธอไม่เคยทะเลาะกับฉัน แม้ว่าฉันจะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้าง ๆ หรือตอนที่ฉันไม่ได้กลับมาบ้านก็ตาม”

แอเรียนคร่ำครวญว่า “นั่นเป็นเพราะคุณรู้ขีดจำกัดตัวเอง และคุณก็รู้ว่าจะต้องกลับบ้านเมื่อไหร่ ฉันหวังว่าคุณจะสามารถให้ความรู้สึกปลอดภัยนั้นแก่ฉันได้เสมอ ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจ แต่ตอนนี้คุณควรจะรั้งตัวเองไว้ดีกว่าเพราะต่อจากนี้ไปฉันจะเริ่มทำงานแล้ว เราจะช่วยกันดูแลสมอร์เมื่อเรากลับมาบ้าน คุณจะทิ้งทุกอย่างไว้ให้ฉันคนเดียวไม่ได้ คุณเป็นพ่อของเขานะ พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน”