เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1045

“พอได้แล้วคุณ เห็นได้ชัดว่าคุณก็ต้องการที่จะนอนเหมือนกัน แต่คุณแค่ใช้ลูกในท้องเป็นข้ออ้าง” แจ็คสันอุทานอย่างหัวเสีย “ตกลง เราจะไปนอนด้วยกัน แต่ห้ามแตะตัวผมนะ ไม่อย่างนั้นผมจะนอนหลับไม่สนิท แล้วพอเราตื่นตอนกลางคืน… คุณอยากจะทำอะไรก็ตามใจคุณเลย”

…

ยามกลางคืนที่คฤหาสน์สมิธ

เจตต์ขับรถพาอเลฮานโดรกลับจากโรงพยาบาลและพยุงเขาขึ้นรถเข็น เพียงแต่ครั้งนี้มันไม่ใช่การแสดงอีกต่อไป

ดอน สมิธได้ขัดขวางไม่ให้อเลฮานโดรได้รับการรักษาทางแพทย์สำหรับขาของเขาที่โรงพยาบาล ดังนั้นเขาจึงสามารถกลับบ้านได้ก่อนกำหนด จากนี้ไปแพทย์ประจำตัวคนหนึ่งจะมาที่คฤหาสน์เพื่อให้ยาทางเส้นเลือดแก่อเลฮานโดรสำหรับการลดการอักเสบของแผลไฟไหม้

เจตต์ขวัญเสียจนไม่ส่งเสียงตลอดทาง เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าในระหว่างที่เขาไม่อยู่เพียงไม่กี่วันเรื่องราวจะเกิดขึ้นมากมายขนาดนี้ ตัวตนที่แท้จริงของอเลฮานโดรไม่ใช่ความลับอีกต่อไป เพียงแต่ว่าดอน สมิธยังไม่ทันได้มีเวลามาคุยกับเขา เขาอยู่ข้างอเลฮานโดรมาตั้งนาน เพราะฉะนั้นการที่เขาจะบอกว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยก็คงจะฟังไม่ขึ้น ตอนนี้เจตต์เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตนเอง

ระหว่างที่เขาเข็นรถของอเลฮานโดร อเลฮานโดรก็พูดเบา ๆ “ถ้าเขาถามนาย นายต้องยืนยัดว่านายไม่รู้เรื่องอะไรเลย บอกเขาไปว่าฉันระวังตัวเวลาที่อยู่กับนายมากและไม่เคยปล่อยให้นายได้สนิทสนมด้วยจนเกินไป เขายอมรับฉันและเหตุผลของฉันแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ทำอะไรกับนายแน่นอน”

เจตต์ตกตะลึง เขาเคยเกรงกลัวอเลฮานโดรและยังเคยโดนขู่ให้ต้องจำนน มุมมองของเขาเกี่ยวกับอเลฮานโดรเปลี่ยนไป อย่างไรก็ตาม เขาเพียงแต่พยักหน้า “ครับ”

พวกเขาไปที่ห้องนอนของอเลฮานโดรและอเลฮานโดรเพิ่งจะนอนลงบนเตียงเมื่อเมลานีเดินเข้ามาเพื่อแจ้งเจตต์ว่า “เจตต์ คุณปู่ตามหาคุณอยู่ คุณไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”

เจตต์เหลือบมองอเลฮานโดรก่อนที่จะส่งเสียงตอบรับและหมุนตัวเดินจากไป

คำถามของเธอไม่ได้รับคำตอบเนื่องจากอเลฮานโดรได้หลับตาลงไปแล้ว เธอกัดฟันลุกขึ้นและเดินจากไป เธอจะต้องไปคุยกับคุณปู่ อเลฮานโดรจะต้องพิการไปตลอดหากขาของเขายังคงไม่ได้รับการรักษา ซึ่งเธอไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น

เธอไปถึงที่สนามหน้าบ้านและเห็นว่าดอน สมิธกำลังคุยกับเจตต์ เธอไม่กล้าพอที่จะเข้าไปขัดพวกเขาเธอจึงหยุดสังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ

เธอได้ยินบทสนทนาระหว่างดอน สมิธกับเจตต์ราง ๆ มันเป็นเรื่องของอเลฮานโดร

“ฉันให้แกอยู่ข้างมันมาตั้งนาน ทำไมแกถึงไม่ได้สังเกตอะไรเลย?” ดอน สมิธ ถามเจตต์