เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1046

เจตต์ยังคงก้มหน้าและตอบว่า “ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับ เขาระวังตัวตลอดที่เวลาอยู่กับผม เขาไม่เคยปล่อยให้ผมได้ใกล้ชิดจนเกินไปเลยด้วยครับ”

ชายชราที่แน่นอนว่าจะไม่เชื่อเขาแสดงความคิดเห็นว่า “ฉันโปรดแกมาโดยตลอดนะเจตต์ หวังว่าแกจะไม่โกหกฉัน ตอนนี้แกไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ แต่ก่อนแกตัวคนเดียว แต่ตอนนี้แกมีครอบครัวที่จะต้องเลี้ยงดู…”

เจตต์ขมวดคิ้ว “ท่านครับ ผมไม่รู้เรื่องเลยจริง ๆ นะครับ และผมไม่เคย… หักหลังท่านด้วย”

เมลานีชะงักไปสองวินาทีเมื่อได้ยินดังนั้นก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้า “คุณปู่คะ หนูขอคุยด้วยแบบส่วนตัวได้ไหมคะ?”

สีหน้าของดอน สมิธเปลี่ยนเป็นมิตรทันทีที่เขาเห็นเมลานี “ได้สิ มา ๆ เจตต์ แกไปได้แล้ว”

เจตต์เหลือบมองเมลานีด้วยความขอบคุณก่อนที่จะหมุนตัวเดินจากไป

เมลานีแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะเข้าประเด็นทันที

“คุณปู่คะ จริงอยู่ว่าพี่อเล็กซ์ไม่น่าแกล้งทำเป็นพิการและโกหกคุณปู่ แต่คนที่บอกเขาเรื่องแผนการที่คุณปู่จะฆ่าทิฟฟานี่คือหนูเอง พราะหนูไม่ต้องการให้เขาเสียใจ หนูผิดเองค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะหนูพี่อเล็กซ์คงจะไม่เป็นแบบนี้ เขาเป็นหลานคนเดียวของคุณปู่และทายาทคนเดียวของตระกูลสมิธ ได้โปรดนะคะคุณปู่ ใจเย็น ๆ และปล่อยให้พี่อเล็กซ์ได้รับการรักษาต่อที่โรงพยาบาลเถอะนะคะ ขืนปล่อยไว้แบบนี้พี่เขาจะต้องพิการจริงแน่ ๆ ค่ะ”

ดอน สมิธไม่ได้เปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของอเลฮานโดร เขาเพียงแต่ถามอย่างง่ายดายว่า “แกรู้อยู่แล้วเหรอว่าขาของอเลไม่ได้มีปัญหาอะไร?”

เมลานีก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดและยอมรับว่า “ค่ะ… หนูขอโทษค่ะ”

แจ็คสันเพิ่งจะทำอาหารเสร็จด้วยความตั้งใจให้ทุกจานออกมาอย่างสมบูรณ์แบบก่อนที่จะขึ้นไปชั้นบนเพื่อปลุกทิฟฟานี่

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่เหนื่อยกว่าระหว่างเขาสองคน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังสามารถบังคับให้ตนเองลุกจากเตียงได้เสมอ ในทางกลับกัน เธอเอาแต่นอนจนวินาทีสุดท้าย

เขาเดินไปที่เตียงและจุมพิตริมฝีปากเธอ

“ได้เวลาตื่นแล้วครับคุณหมูน้อยจอมขี้เกียจ มื้อเย็นเสร็จแล้ว แม่จะต้องบ่นผมไม่เลิกแน่ ๆ ที่ปล่อยให้คุณอดข้าวถ้าคุณไม่ลุกมากินก่อน”