เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1047

ทันใดนั้นทิฟฟานี่ก็พุ่งตัวขึ้นราวกับว่าถูกทำให้ตกใจ ส่งผลให้ทั้งคู่มองหน้ากับพลางกุมหน้าผากตนเองด้วยความเจ็บปวด แจ็คสันไม่คาดคิดว่าทิฟฟานี่จะประมาททั้ง ๆ ที่กำลังตั้งครรภ์อยู่และรีบพุ่งตัวขึ้นมาอย่างนั้นจนหน้าผากของเขากระแทกกับหน้าผากของเธอ เขาไม่ทันได้มีโอกาสที่จะหลบเธอด้วยซ้ำ

ทิฟฟานี่เกือบจะน้ำตาซึมจากความเจ็บปวด “คุณทำอะไรของคุณเนี่ย? โอ๊ย เจ็บ…”

เขาทั้งไร้เดียงสาและทำตัวไม่ถูก “คุณคิดอะไรของคุณ? ผมแค่ขึ้นมาปลุกคุณไปทานข้าว คุณลุกเบากว่านี้ไม่ได้เหรอ? ทั้งชีวิตผม ผมไม่เคยเจอผู้หญิงตั้งครรภ์ที่ประมาทเท่าคุณมาก่อนเลย เอาล่ะ ลุกได้แล้ว ไม่อย่างนั้นกับข้าวจะเย็นก่อน”

ทิฟฟานี่เหม่อลอยก่อนที่จะกลับมาได้สติอีกครั้ง “ฉันฝันว่าเราเลิกกันอีกแล้ว แต่แล้วฉันก็ได้ยินคุณเรียกฉันไปทานข้าว ฉันเลยจำได้ว่าเราแต่งงานกันแล้วและจะไม่มีวันเลิกกันอีก แต่ตอนนั้นฉันยังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ ฉันเลยแยกไม่ออกว่าอันไหนความฝัน อันไหนความจริง ฉันแค่อยากรู้ว่าอันไหนความจริงให้เร็วที่สุด แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ใกล้ฉันขนาดนั้น ฉันเลยชนคุณเต็ม ๆ เลย แต่คุณก็ยังล้อฉันที่ฉันสมองช้า”

แจ็คสันอมยิ้มขณะที่ยื่นมือออกไปลูบหัวเธอ

“นี่แหละความจริง” เขายืนยันกับเธอ “เราจะไม่มีวันเลิกกันอีก จากนี้ไปก็ไม่ต้องฝันร้ายแล้วนะ ไม่ว่าคุณจะบ๊องแค่ไหนคุณจะยังมีผมที่จะคอยปกป้องคุณ นอกจากผมแล้วจะไม่มีใครหน้าไหนกล้าว่าอะไรคุณได้อีก”

ทิฟฟานี่จับมือที่รูปงามของเขาก่อนที่จะยกมือของตนเอง เธอจ้องมองแหวนแต่งงานของพวกเขาและรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเติมเต็มหัวใจของเธอ

ไม่มีที่ว่างให้กับความเศร้าอีกต่อไป

“ฉันยังรู้สึกเหมือนฝันไปอยู่เลย พวกเราแต่งงานกันแล้วจริง ๆ… มันดูง่าย แต่มันกลับไม่ง่ายเลย อีกอย่าง คนส่วนใหญ่จะสังสรรค์กันในคืนวันแต่งงาน ทำไมของเราถึงเงียบจังล่ะ?”

แจ็คสันจับมือเธอและช่วยเธอลุกจากเตียงขณะที่อธิบาย “แม่ผมตั้งใจจัดแค่พิธีสมรส เขาเป็นห่วงว่าคุณอาจจะเหนื่อยเกินไป ความเงียบสงบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ? ถ้าคุณไม่ได้ตั้งครรภ์คุณจะทำอะไรก็ได้ แต่ดูจากสถานการณ์ของเราตอนนี้แล้วเราควรจะทำอะไรเบา ๆ ดีกว่า ไปทานข้าวกันเถอะ”