เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1073

เมื่อพวกเขาออกจากสำนักงานกิจการพลเรือนหลังจากที่รับทะเบียนสมรสแล้วทิฟฟานี่ก็เก็บหนังสือเล่มเล็กสีแดงไว้ในกระเป๋าถือของเธอด้วยความระมัดระวัง “วันนี้เป็นวันที่ดีมากเลยนะ เราไปทานมื้อเที่ยงอร่อย ๆ กันดีไหม?”

แจ็คสันขยี้หูตัวเองที่ยังคงชาจากความเจ็บปวด “ได้สิ ตราบใดที่มันจะทำให้คุณมีความสุข เราจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ…”

เธอจ้องเขาเขม็ง “คุณหมายความว่ายังไงตราบใดที่ฉันมีความสุข? หมายความว่าคุณไม่ชอบทานอาหารกับฉันอย่างนั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะแจ็คสัน เวสต์ อย่ามาดึงหน้าต่อหน้าฉันตลอดเวลา ถ้าคุณไม่พอใจอะไรก็พูดมาเลย อย่าทำเหมือนว่าฉันบังคับคุณอยู่ตลอดเวลา! ถ้าลูกสาวของฉันออกมาขี้เหร่เพราะฉันต้องจ้องหน้าเศร้า ๆ ของคุณตลอด ฉันจะโทษคุณ!”

แจ็คสันไม่กล้าละเลยคำเตือนของเธอจึงรีบพาเธอไปขึ้นรถ “ก็ได้ ๆ ผมยิ้มแล้ว โอเคไหม? เราไปทานอะไรที่คุณอยากทานกันนะ ผมไม่ได้ไม่มีความสุข การใช้เวลากับคุณเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม ผมยังมีประชุมที่ต้องเข้าร่วมในสำนักงาน แต่ผมจะปิดประชุมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วจะพาคุณออกไปทานอาหารกลางวัน ตกลงไหมครับ?”

ในที่สุดทิฟฟานี่ก็ยิ้ม “ฉันไม่ได้ต้องการทำตัวไร้เหตุผลกับคุณนะ แต่หลัง ๆ นี้คุณทำตัวแปลก ๆ ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือที่ทำงาน ฉันเห็นคุณเหม่อลอยสองสามครั้งได้แล้ว มีอะไรหรือเปล่า? คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณสามารถบอกฉันได้นะ ฉันอาจจะไม่ได้ฉลาด แต่ฉันเป็นกำลังใจให้คุณได้!”

แจ็คสันรู้สึกขมขื่น “มัน… ไม่มีอะไร เรื่องงานนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมาก”