เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1076

เมลานีเลือกที่จะไม่บอกดอน สมิธเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ เธอเพียงแต่ฝืนยิ้ม “หนูจะดูแลอเล็กซ์เป็นอย่างดีเองค่ะคุณปู่ หนูจะช่วยให้เขาฟื้นฟูได้เร็วขึ้นแน่นอน แต่หนูไม่เก่งเรื่องธุรกิจ เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกเราคงจะต้องขอรบกวนคุณปู่ก่อนนะคะ คุณปู่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้หนูจัดการเอง”

ดอน สมิธพยักหน้าด้วยความพอใจก่อนที่จะหมุนตัวเดินจากไป

เมลานีซ้อนความเสียใจของตนเองและถามด้วยความระมัดระวังว่า “ให้ฉันช่วยอาบน้ำให้ไหมคะ?”

อเลฮานโดรที่ยังคงอารมณ์เสียจ้องเธอเขม็ง “ไปบอกให้เจตต์มาช่วย”

เธอกัดฟัน “ทำไมล่ะ? ตอนนี้ฉันห้ามเห็นร่างกายคุณแล้วอย่างนั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้คุณไม่เห็นจะพยายามปิดบังอะไรเลย”

เขาไม่ตอบ เขาเพียงแต่หมุนรถเข็นของตัวเองไปทางประตูห้องน้ำ “เจตต์!”

เจตต์เปิดประตูและเดินเข้ามาในห้อง แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่บูดบึ้งของเมลานีเขาก็ถึงกับตกใจ เขาชะงักก่อนที่จะพูดว่า “นายน้อย นายท่านเรียกหาผม ผมขอตัวก่อนนะครับ”

บรรยากาศตึงเครียดทันที ไม่นานเมลานีก็ส่งเสียงเยาะเย้ยเบา ๆ และพยุงตัวอเลฮานโดรขึ้นมา ครั้งนี้เขาไม่ปฏิเสธแล้ว เขาพยุงตัวเองขึ้นและตั้งใจทิ้งน้ำหนักตัวเองไปที่เมลานีมากกว่าปกติ

ทั้งคู่ต่างเงียบระหว่างที่อาบน้ำจนบรรยากาศตึงเครียดจนเยือกเย็น เมลานีเริ่มเหงื่อออกเพราะแรงกายที่เธอต้องออกแรงมากกว่าปกติและเพราะไอน้ำจากการอาบน้ำอุ่น เสื้อสเวตเตอร์ขนปุยสีขาวที่เธอสวมก็ชื้นจากไอน้ำเช่นกัน แก้มขาวใสของเธอตอนนี้กลายเป็นสีแดงเลือดฝาด

“คุ้มไหมล่ะ?” เขาถามหลังจากที่ไม่สามารถหักห้ามตนเองได้อีกต่อไป “คุณขอหย่าได้นะ ผมไม่ติดอะไรหรอก”

มือของเธอชะงักกลางคัน เธอยังคงไม่มองเขา “มันใช่เรื่องของคุณไหม? ฉันยินดีที่จะช่วย ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าการแต่งงานและการหย่าง่ายสำหรับคุณแค่ไหน ฉันผิดหวังนะ แต่ฉันยังมีหวังอยู่ ฉันไม่หวังให้คุณรักฉันเหมือนที่คุณรักทิฟฟานี่อยู่แล้ว การพบใครสักคนที่คุณรักและรักคุณกลับและการใช้ชีวิตชีวิตหนึ่งมันก็ยากมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องเรียกร้องทั้งสองอย่างหรอก ได้มีอย่างใดอย่างหนึ่งก็ดีแค่ไหนแล้ว

เธอสงสัยมากว่า ทำไมเขาถึงเอาแต่จ้องไปที่น้ำพุข้างนอกหน้าต่างอยู่ตลอดเวลา มันไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย ที่คฤหาสน์สมิธที่อายาเช่ก็มีน้ำพุแบบเดียวกัน

ทันใดนั้นเธอก็เห็นรูปร่างของใครคนหนึ่งในเงาของรูปปั้นที่อยู่กลางน้ำพุ เงาของคนนั้นไม่ชัดเจนนัก แต่เธอมั่นใจว่านั่นคือลินน์ เธอแอบรู้สึกรำคาญ เธอจึงหมุนตัวและเดินออกไปข้างนอก “เธอมาทำอะไรที่นี่?”

ลินน์ยืดตัวตรงด้วยความรู้สึกอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด “ปะ-เปล่าค่ะ”

เมลานีที่เพียงแต่ใส่เสื้อสเวตเตอร์ตัวเดียวหนาวสั่นภายใต้ลมยามเย็น เธอกอดอก ซึ่งทำให้ตนเองรู้สึกดีขึ้น “เธอ… รู้จักอเลฮานโดรมานานแค่ไหนแล้ว?”

“ไม่นานมากค่ะ” ลินน์ตอบตามตรง “ดิฉันไม่ได้อยู่กับเขาตลอดอยู่แล้วค่ะ ดิฉันเป็นเพียงบอดี้การ์ด”