เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1077

เมลานียังคงไม่เชื่อ เธอเคยเห็นอเลฮานโดรปลดคอเสื้อของลินน์ด้วยตาของเธอเอง “บอกความจริงฉันมา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องกลัวฉัน”

ลินน์ส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ อะไรก็ตามที่คุณเห็นวันนั้นไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เขาไม่เคยจับต้องตัวดิฉันเลย เขาแค่ขอให้ดิฉันอยู่ต่อเพราะเขาต้องการความช่วยเหลือจากดิฉันโดยใช้ความสัมพันธ์ของดิฉันที่มีกับแจ็คสัน เวสต์”

เมลานีเข้าใจทันที “ฉันเข้าใจแล้ว เขาขอให้เธอทำให้แจ็คสันและทิฟฟานี่เลิกกันใช่ไหม?”

ลินน์ก้มหน้าและไม่ตอบอะไร ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในสวนของชายที่ร่ำรวย ยิ่งเธอพูดมากแค่ไหนความผิดพลาดก็จะเกิดขึ้นได้ง่ายเท่านั้น

เมลานีแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยลินน์และอเลฮานโดรก็ไม่ได้มีเรื่องชู้สาวกัน “แล้วพักหลังนี้เขาได้ขอให้เธอทำอะไรอีกหรือเปล่า? เธอไม่ต้องปิดบังฉันหรอก ฉันแค่อยากจะรู้เฉย ๆ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับเครื่องมือที่ทำให้เขาได้ผลประโยชน์เหมือนกัน ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว”

หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งลินน์ก็ตอบว่า “ไม่ค่ะ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้เรียกใช้ดิฉันอีกเลย เขาไม่ค่อยจะคุยกับดิฉันนอกจากว่าจะมีคำสั่งอะไร ดิฉันจะทำตามคำสั่งของเขาจนกว่าเขาจะสั่งให้ดิฉันหยุดค่ะ คุณเองก็ฟังไว้เฉย ๆ นะคะ อย่าเข้าไปยุ่งเลย แบบนั้นมันจะดีที่สุด คุณแค่อยู่เงียบ ๆ และเป็นคุณนายสมิธก็พอแล้วค่ะ”

เมลานีไม่ได้ตอบอะไร เธอหมุนตัวเดินกลับเข้าไปข้างใน ตามรายงานสภาพอากาศ หิมะจะเริ่มตกในอีกไม่กี่วัน อากาศจึงหนาวเย็นเป็นพิเศษ ขาของเธอกำลังจะแข็งในไม่ช้า

หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับอเลฮานโดรและช่วยพยุงเขาให้นอนลงเธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “คุณพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปตามเจตต์มาช่วยดูคุณ ส่วนฉันจะไปนอนในห้องนอนแขก”

เธอหยุดก่อนที่จะพูดต่อ “ฉันว่ามันจะดีที่สุดถ้าเราแสร้งทำเป็นสามีภรรยากันต่อไป ถึงขาของคุณจะหายดี อยู่ ๆ ฉันก็ตระหนักได้ว่า บางอย่างมันฝืนกันไม่ได้จริง ๆ ฉันไม่อาจเลือกแต่งงานได้ คุณก็เช่นกัน เพราะฉะนั้นเรามาร่วมมือกันอยู่แบบสงบสุขเถอะค่ะ จากนี้เราจะต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองและจะไม่ถามเรื่องส่วนตัวของกันและกัน อย่างไรก็ตาม เราไม่ควรจะทะเลาะกันด้วย”

แอริสโตเติลดูดนมอย่างช้า ๆ แขนและขาเล็ก ๆ เตะไปมาอย่างซุกซนจนทำให้มาร์คตื่นขึ้น ทันใดนั้นมาร์คก็สังเกตเห็นแอริสโตเติลอยู่ใต้ผ้าห่มกับเขาจนต้องเปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง “เขามาทำอะไรที่นี่?” เขาถามด้วยความงุนงง

“เขาคลานมาข่วนประตูเอง” เธอตอบอย่างหมดหนทาง “ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันตื่นขึ้นมา ถ้าเขาคลานไปที่บันไดแล้วตกลงไปล่ะ? แมรี่ก็แก่แล้วและเธอก็ไม่ได้นอนหลับสนิทเลยตั้งแต่ที่ต้องดูแลสมอร์ในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา คืนนี้เธอคงเหนื่อยมากและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสมอร์หนีออกมา แต่ฉันกลับกังวลว่าสมอร์ลงมาจากเตียงของเขาได้อย่างไรมากกว่า

เขาน่าจะต้องตกลงมา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ร้องไห้เลย และฉันก็ไม่พบรอยฟกช้ำใด ๆ เลยด้วย ตอนนี้สมอร์โตขึ้นบ้างแล้ว เขาไม่ร้องไห้หรืองอแงในตอนกลางคืนแล้ว บางทีเราอาจจะควรย้ายเตียงเขามาที่นี่? ให้แมรี่ดูแลเขาช่วงกลางวันก็พอ ฉันจะดูแลเขาในช่วงกลางคืนได้ มันไม่ได้หนักหนาอะไร ไม่ทำให้เหนื่อยเกินไปหรอก”

เมื่อได้ยินดังนั้นมาร์คก็ตรวจดูหน้าผาก แขน และส่วนอื่น ๆ บนร่างกายของแอริสโตเติลอย่างละเอียด เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไร มาร์คก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ก็ได้ เป็นความคิดที่ดี ตอนกลางคืนเรายังสามารถผลัดกันดูเขาได้ด้วย เดี๋ยวนี้ทารกน้อยคนนี้ไม่ได้ยุ่งเกินไปแล้ว ปลอดภัยไว้ก่อนย่อมดีเสมอ แม้ว่าเราจะหาพี่เลี้ยงคนใหม่มาดูแลเขา สมอร์ก็จะไม่สามารถทำความคุ้นเคยกับหล่อนได้ เธอป้อนนมเขาไปเลย ฉันจะไปย้ายเตียงของเขามาที่นี่เอง”