เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1078

แอเรียนเอื้อมมือไปจับเขาเอาไว้ “แมรี่นอนอยู่ คุณจะย้ายเตียงตอนนี้เลยทำไม? คืนนี้ก็นอนแบบนี้ไปก่อน คุณให้ใครย้ายเตียงตอนกลางวันไม่ได้เหรอ? กลับมานอนดีกว่าค่ะ สมอร์ดื่มน้ำไม่ได้เป็นอุปสรรคในการนอนของฉัน ฉันก็จะนอนต่อแล้วเหมือนกัน”

สมองของมาร์คเบลอจากความง่วง เขาไม่ได้นึกถึงเรื่องนั้นเลย เขาพึมพำตอบแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงเพื่อนอนต่อ แอริสโตเติลขยับร่างเล็ก ๆ ของเขา เขาหันหน้าไปทางแอเรียนพลางดูดนมเธอและวางเท้าของเขาบนตัวมาร์ค พ่อของเขาหันหน้ามาลืมตาและยิ้มให้เขา จากนั้นก็จับเท้าเล็ก ๆ อ้วน ๆ ของเขาไว้อย่างเอ็นดู

แอเรียนยิ้มเมื่อเห็นดังนั้น ภายนอกมาร์คอาจจะดูไม่พอใจที่แอริสโตเติลไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง แต่ท่าทางของร่างกายเขายังคงซื่อตรง

เช้าวันรุ่งขึ้นแมรี่ก็รีบมาเคาะประตู “นายท่าน นายหญิง เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ! นายน้อยหายไป!”

มาร์คลุกขึ้นไปเปิดประตู “เขาอยู่นี่ครับ เขาคลานมาตอนกลางดึก ต่อจากนี้ไปเราจะดูเขาตอนกลางคืนเอง คุณคงจะเหนื่อยจากการที่เลี้ยงเขามาตลอดสองสามเดือน”

แมรี่เกือบจำร้องไห้ “ฉันขอโทษ ๆ ฉันผิดเอง สงสัยจะเป็นเพราะหิมะตกเมื่อคืนอากาศก็เลยหนาวจนฉันหลับเหมือนจำศีล นายน้อยเป็นอะไรไหมคะ? เตียงเขาสูงมาก เขาลงมาเองได้ยังไง?”

มาร์คยักไหล่ “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องห่วง อายุคุณก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ การเลี้ยงเด็กจะเหมือนการทรมานคุณเปล่า ๆ”

“บางทีนายท่านควรจะหักเงินเดือนฉันสักสองสามเดือน?” แมรี่ถามด้วยความระมัดระวัง “ฉันพลาดแบบนั้นได้อย่างไร? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับนายน้อยล่ะคะ? ฉันจะไม่มีวันชดใช้ได้แน่นอน”

มาร์คเริ่มสงสัยว่าเขาดูเคร่งขรึมเกินไปจนทำให้แมรี่กลัวหรือเปล่า เขายิ้มเป็นครั้งแรก “ไม่เป็นอะไรจริง ๆ เรื่องเล็กน้อยเอง อย่าโทษตัวเองเลย พอโตขึ้นเด็ก ๆ ก็จะคลานเป็นอยู่แล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยเขาก็จะเดินเป็นและอุบัติเหตุก็ย่อมเกิดขึ้น ให้ใครย้ายเตียงเขามาที่ห้องเราด้วยนะครับ คุณดูแลสมอร์ตอนกลางวันไป แต่ตอนกลางคืนให้เขามานอนกับเรา”

การผ่อนปรนของมาร์คทำให้แมรี่น้ำตาไหลออกมา ความเป็นพ่อทำให้เขาเปลี่ยนไปมาก

หลังจากที่แอเรียนตื่นและพาแอริสโตเติลลงมาข้างล่าง พวกเขาก็พบว่าสวนถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ เธอวางแอริสโตเติลลงและวิ่งไปเล่นหิมะพลางยิ้มอย่างกับเด็กน้อย แอริสโตเติลคลานมาที่ประตูอย่างน่าสงสาร ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาแดงก่ำด้วยความร้อนรนขณะที่เขาพล่ามและร้องออกมาไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าเขาก็สนใจหิมะมากเช่นกัน

แอเรียนหยุดตัวเองได้ทันเวลาและปั้นลูกบอลจากหิมะก่อนที่จะเอามันไปให้แอริสโตเติลดู “อันนี้มันเย็นเกินไป เพราะฉะนั้นหนูยังเล่นกับมันไม่ได้นะครับ แค่ให้ดูก่อน ตกลงไหม? ถ้าหนูเป็นหวัดขึ้นมา หม่ามี๊จะต้องเหนื่อยมากนะครับ”

แอริสโตเติลก้มหัวและกัดเขาลูกบอลหิมะทันที แอเรียนร้องออกมาด้วยความตกใจ ทันใดนั้นมาร์คที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็มาอุ้มแอริสโตเติลขึ้น “ทำไมถึงได้กินทุกอย่างที่ขวางหน้าเลยล่ะเนี่ย? ฟันนายยังขึ้นไม่ครบทุกซี่ด้วยซ้ำ”

แอเรียนโยนลูกบอลหิมะทิ้งไปและตบมือตัวเอง “เมื่อคืนหิมะตกหนักมาก ฉันว่าอากาศน่าจะเป็นแบบนี้อีกสองสามวัน สุดสัปดาห์นี้เราคงเล่นปาลูกบอลหิมะกันได้ บอกคนใช้ว่าให้เหลือหิมะไว้ให้เราตอนที่พวกเขาเคลียร์ทางเดินนะ แล้วนี่คุณจะออกไปแล้วเหรอคะ? ฉันว่า ฉันคงจะเรียกแท็กซี่ไม่ได้แน่ ๆ ฉันขอติดรถไปด้วยนะคะ รอฉันเดี๋ยว ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”

มาร์คยื่นแอริสโตเติลให้แมรี่และจัดระเบียบเสื้อผ้าตนเอง “ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะไปส่งเธอเอง ไม่ต้องนั่งแท็กซี่แล้ว นี่ก็เกือบจะสิ้นปีแล้ว เพราะฉะนั้นเดี๋ยวไบรอันก็จะต้องกลับไปบ้านเพื่อไปนัดบอร์ด ฉันคงจะต้องขับรถเองสักพัก”