เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1080

ข้อความนั้นมาจากลินน์ ทุกครั้งที่เขาบล็อกเบอร์เธอ เธอก็จะใช้เบอร์ใหม่ติดต่อเขามา แจ็คสันกำลังคิดที่จะเปลี่ยนเบอร์ของตัวเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดดูดี ๆ แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่สามารถยืนยันได้เลยว่า อเลฮานโดรคืออีธานหรือไม่ ในฐานะที่ลินน์กำลังทำงานให้อเลฮานโดรอยู่ เธอจะช่วยเขาได้ไหมนะ?

แจ็คสันเคยมีความคิดนี้มาก่อนแต่เขาไม่ได้ลงมือกับมันเพราะไม่ต้องการที่จะให้คนอื่นมามีส่วนเกี่ยวข้องโดยใช่เรื่อง แต่พอลินน์บอกว่าเธอไม่ได้ต้องการที่จะทำงานให้อเลฮานโดรแล้วเขาก็เริ่มลังเลเล็กน้อย จริงอยู่ว่าเขากับลินน์เคยมีอดีตกัน แต่แล้วไง? พวกเขาแค่ไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเขามากพอที่คนอื่นจะมารับรู้ด้วย

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเขาก็ตอบข้อความเธออย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวติดต่อไปหลังบ่ายสาม”

หลังจากที่ทานมื้อเที่ยงกับทิฟฟานี่เขาก็ไปส่งที่ออฟฟิศเพื่อให้เธอได้นอนพักผ่อน เขาเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือของเขาตลอด และในขณะที่ทิฟฟานี่กำลังจะผล็อยหลับเขาก็กระซิบว่า “พักผ่อนนะ ผมต้องออกไปข้างนอกตอนบ่ายสาม ไว้จะรีบกลับมาและพาไปหามื้อเย็นอร่อย ๆ ทานกันนะ”

ทิฟฟานี่ตอบด้วยความงัวเงีย “โอเค ไปเถอะ อย่ามารบกวนเวลานอนของฉัน…”

แจ็คสันทำตัวตามปกติและยังสวมเสื้อคลุมด้วยท่าทางสบาย ๆ ก่อนที่จะออกจากบริษัทและโทรหาลินน์ทันทีที่เขาขึ้นรถ “เจอกันที่ร้านกาแฟบนทางด่วนฝั่งตะวันออก”

ร้านกาแฟที่ว่าตั้งอยู่ในที่สาธารณชนแต่ไม่เสียงดังจนเกินไปและยังมีลูกค้าในจำนวนที่เหมาะสม มันเป็นที่ที่เหมาะแก่การจะนัดพบกับลินน์เนื่องจากเขายังคงต้องระวังตัวจากเธอ

แจ็คสันเข้าไปนั่งในร้าน ไม่นานหลังจากนั้นลินน์ก็ตามมา เธอชอบสีที่เรียบง่ายและมืดมาเสมอ ดังนั้นเธอจึงสวมใส่สีดำตลอดตั้งแต่ผมจนถึงชุดของเธอ เมื่อรวมกับท่าทางที่นิ่ง ๆ ของเธอ มันดูน่ากลัวเลยทีเดียว

“คุณกลัวว่าทิฟฟานี่จะรู้เข้าว่าคุณมาพบฉันใช่ไหม? นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงเลือกที่จะนัดเจอในที่ห่างไกลขนาดนี้สินะ?” ลินน์ถามปนความหยอกล้อเล็กน้อย

“คุณมีเรื่องอะไรจะพูดหรือเปล่า? พูดมาเลย” แจ็คสันตรงเข้าประเด็นทันที

ลินน์เรียกพนักงานเสิร์ฟมาสั่งกาแฟก่อนที่จะเริ่มพูดขึ้นมา “ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าฉันอาจจะโทรหาคุณแม้ว่าฉันไม่มีเรื่องที่จะคุยด้วยก็ตาม? ฉันแค่อยากเจอคุณ ฉันตัดสินใจว่าจะไม่ทำงานกับฮเลฮานโดรแล้ว ฉันจะไปจากเมืองเร็ว ๆ นี้ ฉันก็เลยอยากเจอคุณก่อนที่จะไป ส่วนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในอดีต ฉันขอโทษนะคะ ฉันประเมินค่าความสัมพันธ์ของเราสูงเกินไป และประเมินความรักที่คุณมีให้ทิฟฟานี่ต่ำเกินไป ถ้าเป็นไปได้ช่วยให้ฉันได้ขอโทษทิฟฟานี่ด้วย”

เพราะรู้จักเธอมานาน แจ็คสันจึงสามารถบอกได้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอโกหกหรือไม่โกหก เขาผ่อนคลายโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ฉันย่อมให้อภัยคนเสมอ อีกอย่าง สุดท้ายเธอก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้กับฉัน เพราะฉะนั้น ฉันให้อภัยเธอ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ และอย่าทำอะไรโง่ ๆ ที่อาจทำให้เธอเสื่อมเสียได้”

ลินน์พยักหน้าเบา ๆ ดวงตาของเธอเริ่มแดงเล็กน้อย “วิธีที่คุณพูดกับฉันเมื่อกี้นี้เหมือนกันกับเมื่อก่อนเลย มัน… ดีมาก ถ้าต่อไปคุณมีอะไรให้ฉันช่วย คุณบอกฉันได้เลยนะ ถือว่ามันเป็นวิธีที่ฉันจะตอบแทนคุณ ฉันรู้ว่าคุณอาจจะไม่ติดต่อฉันอีกเลย เพราะฉะนั้นก็คิดว่ามันเป็นวิธีที่ฉันทำให้ตัวเองสบายใจแล้วกัน”

เธอพูดได้ตรงประเด็นเป๊ะ แจ็คสันจับแก้วที่อยู่ตรงหน้าเขาและพูดว่า “ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยอยู่เรื่องหนึ่ง”

ลินน์สบสายตาเขา “ว่ามาเลยค่ะ”

เขาชะงักไปชั่วครู่ “ก่อนที่เธอจะลาออกจากการทำงานกับอเลฮานโดร เธอช่วยเก็บเส้นผมของเขามาให้ฉันสักสองสามเส้นได้ไหม? ถ้าเป็นเลือดได้ก็จะดีมากแต่มันยากเกินไป เพราะฉะนั้นเส้นผมน่าจะง่ายสุด ไม่ต้องถามว่าทำไม ฉันไม่บังคับเธออยู่แล้ว ถ้าเธอตกลงที่จะทำ เธอจะต้องระวังเป็นพิเศษเพราะเรื่องนี้ความเสี่ยงสูงมาก”

ลินน์ไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าสิ่งที่เขากำลังขอให้เธอช่วยอันตรายแค่ไหน “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน คุณจะเสียใจไหม?”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ฉันถึงบอกว่าให้ระวังตัวไง ลองเอาไปคิดดู เธอไม่จำเป็นจะต้องทำอะไรทั้งนั้นเพราะเธอไม่ได้ติดค้างอะไรฉัน เรื่องของอดีตก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอดีตไป”