เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1080

ข้อความนั้นมาจากลินน์ ทุกครั้งที่เขาบล็อกเบอร์เธอ เธอก็จะใช้เบอร์ใหม่ติดต่อเขามา แจ็คสันกำลังคิดที่จะเปลี่ยนเบอร์ของตัวเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดดูดี ๆ แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่สามารถยืนยันได้เลยว่า อเลฮานโดรคืออีธานหรือไม่ ในฐานะที่ลินน์กำลังทำงานให้อเลฮานโดรอยู่ เธอจะช่วยเขาได้ไหมนะ?

แจ็คสันเคยมีความคิดนี้มาก่อนแต่เขาไม่ได้ลงมือกับมันเพราะไม่ต้องการที่จะให้คนอื่นมามีส่วนเกี่ยวข้องโดยใช่เรื่อง แต่พอลินน์บอกว่าเธอไม่ได้ต้องการที่จะทำงานให้อเลฮานโดรแล้วเขาก็เริ่มลังเลเล็กน้อย จริงอยู่ว่าเขากับลินน์เคยมีอดีตกัน แต่แล้วไง? พวกเขาแค่ไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเขามากพอที่คนอื่นจะมารับรู้ด้วย

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเขาก็ตอบข้อความเธออย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวติดต่อไปหลังบ่ายสาม”

หลังจากที่ทานมื้อเที่ยงกับทิฟฟานี่เขาก็ไปส่งที่ออฟฟิศเพื่อให้เธอได้นอนพักผ่อน เขาเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือของเขาตลอด และในขณะที่ทิฟฟานี่กำลังจะผล็อยหลับเขาก็กระซิบว่า “พักผ่อนนะ ผมต้องออกไปข้างนอกตอนบ่ายสาม ไว้จะรีบกลับมาและพาไปหามื้อเย็นอร่อย ๆ ทานกันนะ”

ทิฟฟานี่ตอบด้วยความงัวเงีย “โอเค ไปเถอะ อย่ามารบกวนเวลานอนของฉัน…”

แจ็คสันทำตัวตามปกติและยังสวมเสื้อคลุมด้วยท่าทางสบาย ๆ ก่อนที่จะออกจากบริษัทและโทรหาลินน์ทันทีที่เขาขึ้นรถ “เจอกันที่ร้านกาแฟบนทางด่วนฝั่งตะวันออก”

ร้านกาแฟที่ว่าตั้งอยู่ในที่สาธารณชนแต่ไม่เสียงดังจนเกินไปและยังมีลูกค้าในจำนวนที่เหมาะสม มันเป็นที่ที่เหมาะแก่การจะนัดพบกับลินน์เนื่องจากเขายังคงต้องระวังตัวจากเธอ

แจ็คสันเข้าไปนั่งในร้าน ไม่นานหลังจากนั้นลินน์ก็ตามมา เธอชอบสีที่เรียบง่ายและมืดมาเสมอ ดังนั้นเธอจึงสวมใส่สีดำตลอดตั้งแต่ผมจนถึงชุดของเธอ เมื่อรวมกับท่าทางที่นิ่ง ๆ ของเธอ มันดูน่ากลัวเลยทีเดียว

“คุณกลัวว่าทิฟฟานี่จะรู้เข้าว่าคุณมาพบฉันใช่ไหม? นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงเลือกที่จะนัดเจอในที่ห่างไกลขนาดนี้สินะ?” ลินน์ถามปนความหยอกล้อเล็กน้อย