เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1081

ลินน์หายใจเข้า “ฉันจะช่วยคุณค่ะ ฉันเป็นหนี้ชีวิตคุณ เรื่องแค่นี้เทียบไม่ได้เลย ฉันจะติดต่อคุณไปหลังจากที่ฉันได้มันมา ตอนนี้คุณควรจะกลับไปก่อน เผื่อว่าทิฟฟานี่จะรู้เข้าว่าคุณมาพบฉัน อย่าลืมลบข้อความฉันล่ะ”

เมื่อพูดจบเธอก็ลุกขึ้นและเดินจากไปทันที พนักงานเสิร์ฟกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับกาแฟร้อนหนึ่งแก้วและวางมันลงตรงหน้าที่นั่งที่ว่างเปล่า แจ็คสันมองกาแฟในแก้วนั้นและจมเข้าสู่ห้วงความคิด เขาแอบรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ได้เป็นห่วงความสามารถของลินน์ในการบรรลุความสำเร็จในเรื่องนี้ แต่เขารู้ดีว่าภารกิจนี้มีความเสี่ยงแค่ไหน เขาแอบเสียใจที่ขอให้เธอช่วยเพราะเขาไม่เคยต้องขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงมาก่อน อย่างไรก็ตาม เขารู้อีกว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับทิฟฟานี่ด้วย

ช่วงฤดูหนาวเวลากลางคืนจะมาเร็วขึ้น แจ็คสันกำลังขับรถกลับไปที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่ากับทิฟฟานี่ ปกติแล้วเขาจะขับรถอย่างระมัดระวังตลอด แต่วันนี้เขาดูเหมือนจะล่องลอยเล็กน้อยแม้ว่าถนนจะลื่นจากหิมะ เขาเกือบจะฝ่าไฟแดงด้วยซ้ำ

ทิฟฟานี่สังเกตได้ว่าหลัง ๆ นี้เขามักจะล่องลอยอยู่เสมอ เธอเคยพูดถึงเรื่องนี้กับเขาแล้ว ความสงสัยของเธอเพิ่มมากขึ้นทุก ๆ วัน เธออยากจะผ่าสมองของเขาออกมาดูว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เหลือเกิน

เมื่อพวกเขาถึงที่บ้านเธอก็ตั้งใจปิดประตูรถอย่างรุนแรงหลังจากที่ลงจากรถ เธอรู้ว่าเธอจะต้องแกล้งทำเป็นไม่พอใจ ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่สนใจเธอมากพอ

เมื่อแจ็คสันรับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอเขาก็รีบวิ่งไปหาเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าในขณะที่โอบกอดเธอ “เป็นอะไรเหรอครับคุณผู้หญิง? หิวเหรอ?”

เธอจ้องเขาเขม็ง “คุณนั่นแหละเป็นอะไร? ฉันอดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่าคุณกำลังปิดบังอะไรจากฉัน ปกติคุณเป็นคนที่ระมัดระวังตลอด แต่เมื่อกี้คุณเกือบจะฝ่าไฟแดงอยู่แล้ว คุณทำให้ฉันกังวลมากเลยนะ ฉันเกลียดเวลาที่คุณมีอะไรปิดบังฉัน”

รอยยิ้มของเขาเจื่อนลงแต่กลับมาเป็นปกติโดยเร็วเมื่อเขาพาเธอเข้าบ้าน “ข้างนอกหนาวมาก คุณไปเปิดเครื่องทำความอและพักผ่อนรอผมทำอาหารนะ เลิกสงสัยได้แล้ว ผมแค่คิดไม่ตกเรื่องงานของวันนี้เฉย ๆ ผมสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ผมไม่ควรจะเหม่อลอยเวลาที่มีคุณและลูกนั่งอยู่ในรถด้วย ผมขอโทษครับ อย่าโกรธเลยนะ”

เธอจับมือของแจ็คสันโดยไม่คิดที่จะปล่อยขณะที่พูดว่า “อย่าคิดว่าคำพูดหวาน ๆ ของคุณจะช่วยคุณได้ คุณกำลังคิดว่าชีวิตหลังการแต่งงานไม่ใช่อย่างที่คุณคิดใช่ไหม? คุณเคยชินและชื่นชอบความโสด แต่ตอนนี้คุณแต่งงานกับฉันแล้ว คุณไม่พอใจกับชีวิตของคุณในตอนนี้ใช่ไหม? คุณรู้สึกกดดันเหรอ? ฉันเข้าใจว่าชีวิตที่ไม่มีความผูกมัดย่อมดีกว่า แต่คุณเลือกทางนี้เอง ถ้าคุณรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ ฉัน…”

แจ็คสันก้มหน้าลงและปิดผนึกปากที่พล่ามไม่หยุดของเธอด้วยริมฝีปากของเขาก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ จากนั้นเขาก็มองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ผมเพิ่งบอกไปว่าไม่ให้คิดไปเองไม่ใช่เหรอ? ในสายตาคุณผมดูเป็นคนไม่มีวุฒิภาวะขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมดูเหมือนคนที่ชอบเปลี่ยนใจและเสียใจในการตัดสินใจของตัวเองทันทีอย่างนั้นเหรอ? ใช่ ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดที่จะอยากแต่งงาน แต่นั่นมันก่อนที่ผมจะรู้จักกับคุณ ตอนนี้ผมมีความสุขกับชีวิตดี เอาล่ะ ผมจะไปทำอาหารแล้ว เป็นเด็กดีและรอผมก่อนนะ”

ทิฟฟานี่รู้สึกไม่สบายใจ ผู้ชายคนนี้ยืนอยู่ข้างหน้าเธอแท้ ๆ แต่ทำไมมันกลับรู้สึกว่า เขาห่างไกลเหลือเกิน นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอเกลียดความโง่เขลาของตนเองที่ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เธออยากฉลาดสักครั้งบ้าง! เธอเริ่มวิตกกังวลเนื่องจากไม่อยากปล่อยให้เขาหลุดสายตา เธอโอบแขนรอบคอเขาและจูบคอเขา “ช่างอาหารก่อน ฉันอยาก…”

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบเธอก็รับรู้ได้ว่าท้องที่โตของเธอกำลังเป็นเกราะกำบังระหว่างพวกเขา แจ็คสันผลักเธอออกเบา ๆ และกล่าวว่า “อย่าดีกว่า ผมหักห้ามตัวเองได้ และคุณก็ควรด้วย ตกลงไหม? อดทนอีกหน่อยนะ หลังจากที่คุณคลอดแล้วเราก็จะมีเวลาเหลือเฟือเลย”

เธอย่ำเท้าไปที่โซฟาและนั่งลงด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะใช้นิ้วจิ้มท้องตัวเองเบา ๆ “โธ่เอ๊ย!”

เจ้าตัวน้อยในท้องเขาเธอดูเหมือนจะรับรู้ได้ เขาเริ่มขยับตัวเหมือนกำลังเล่นออกกำลังกายกับเธอเบา ๆ เมื่อเธอเห็นท้องของเธอขยับขิ้นลงเบา ๆ ภายใต้เสื้อกันหนาว ทิฟฟานี่ก็ตกใจจนไม่กล้าที่จะหายใจแรง “แม่ขอโทษน้า แม่ผิดไปแล้ว แม่จะไม่จิ้มหนูอีก ตกลงไหม? ช่วยหยุดดิ้นก่อน ท้องแม่จะแตกแล้ว!”

แจ็คสันหัวเราะคิกคักและคุกเข่าลงข้างหน้าเธอพร้อมกับเอาหูแนบท้องเธอเพื่อฟังความโกลาหลภายใน เจ้าตัวน้อยเงียบลงทันที ทิฟฟานี่แสยะยิ้มอย่างประชดประชัน “เห็นไหม แม้แต่ลูกยังไม่ชอบคุณเลย เขาหยุดดิ้นทันทีที่คุณเข้าใกล้เขา”