เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1089

เหตุผลเขาใกล้เคียงกับสิ่งที่แอเรียนบอกเธอก่อนหน้านี้ ซึ่งทำให้มันน่าเชื่อขึ้นสำหรับทิฟฟานี่ “คุณพูดความจริงใช่ไหม? กล้าสาบานไหม? ตอนนี้เลย ถ้าคุณโกหกขอให้ความสัมพันธ์ของเราจบภายในสามวันสามคืน”

แจ็คสันหมดหนทาง สาบานเหรอ? ไม่มีทางที่เขาจะสาบานเรื่องนี้! “ทิฟฟานี่ เวสต์! ผมจะไม่สาบานเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอกนะ! และเราจะไม่มีวันเลิกกัน! คุณจะต้องอยู่กับผมตลอดไป จบ!”

ทิฟฟานี่ดึงเขาเข้ามาใกล้ ๆ “กลัวเหรอ? หึ เพราะคุณกำลังโกหกใช่ไหมล่ะ? ใช่ใช่ไหม?! คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ? คุณเห็นฉันเป็นคนโง่ใช่ไหม! คุณมันแย่ที่สุด!”

เขาจูบเธอ มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะหยุดไม่ให้เธอหาเรื่องทะเลาะต่อ

ฝั่งทิฟฟานี่โต้ตอบด้วยการเพิ่มความร้อนแรงในการจูบขณะที่มือของเธอเลื่อยไปที่เอวเขา เธอกำลังลงมือทำมากกว่าเดิมเมื่อเขาหยุดเธอ “พอได้แล้ว นอนกันเถอะ”

ทิฟฟานี่ไม่พอใจ “นี่คุณจะไม่มีอารมณ์กับฉันอีกเลยเหรอ?”

แจ็คสันเกือบจะหัวเราะออกมา “ขอร้องล่ะ ลึก ๆ คุณก็รู้ดีว่านั่นไม่ใช่ประเด็น ผมแค่ต้องหักห้ามตนเองเพื่อลูก… ทิฟฟ์ เรามีความสุขกันดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ผมจะไม่มีวันหักหลังคุณ ได้โปรดอย่าสงสัยผมแบบนั้นเลย”

ทิฟฟานี่ทำหน้าเย้ยหยันเงียบ ๆ และหันหลังให้เขา “เอาอีกแล้วนะแจ็คสัน คุณชอบพูดจาหวาน ๆ จนฉันอดไม่ได้ที่จะละลายและเลิกโมโห แต่พอฉันอยู่คนเดียวฉันก็จะคิดมากและคิดไปเอง คุณเลิกมีความลับกับฉันสักทีได้ไหมแจ็คสัน? ฉันแกร่งกว่าที่คุณคิดนะ”

แจ็คสันห่มผ้าให้เธอ “ได้”

ในขณะเดียวกันที่คฤหาสน์สมิธ อเลฮานโดรและดอนกำลังมีปากเสียงกันและต่อว่ากันโดยไม่มีใครยอมใคร

ทันใดนั้นดอนก็ทุบโต๊ะ “ที่ฉันทำไปก็เพื่อผลประโยชน์ของแก! แกอยากเป็นอเลฮานโดร สมิธเองไม่ใช่เหรอ?! ในตระกูลเราไม่เคยมี และจะไม่มีคนใจอ่อน! แล้วแบบนี้จะให้ฉันสืบทอดตำแหน่งให้แกอย่างสบายใจได้อยังไง? ฮะ? ใครก็ตามที่หักหลังแกจะต้องตาย ไม่มีข้อยกเว้น! ถ้าแกปล่อยพวกมันไป มันจะต้องกลับมาแว้งกัดแก ฉันแค่ช่วยแกจัดการกับปัญหาก็เท่านั้นเอง!”

“แต่ผมไม่ได้ขอให้คุณช่วย ถูกไหม? ลินน์ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย! แจ็คสันแค่ขอให้เธอเก็บเส้นผมของผมไปให้เขา เขาไม่ได้บอกอะไรเธอเลย! คุณถึงขั้นต้องฆ่าเธอเลยเหรอ?” อเลฮานโดรเถียงด้วยความเย็นชา “โธ่โว้ย อย่ามายุ่งกับเรื่องของผมได้ไหม?”

อเลฮานโดรมองเธอด้วยสีหน้าตาย เขาดูเหมือนว่าเขาจะแก้ตัว แต่ริมฝีปากของเขาไม่ขยับ

เขาตระหนักว่าเขาไม่จำเป็นจะต้องแก้ตัวกับเธอ เขาไม่เคยสนใจอยู่แล้วว่าเธอจะคิดอย่างไรกับเขา

ท่าทางที่นิ่งเฉยและไร้อารมณ์ของเขาทำให้เมลานีโมโหขึ้น “คุณรู้อะไรไหม? ได้ คนอย่างคุณไม่ต่างอะไรกับปีศาจหรอก ฉันควรจะอยู่ห่างไกลจากคุณให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉะนั้น พรุ่งนี้ฉันจะกลับอายาเช่ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะบอกพ่อแม่ฉันว่าฉันแค่คิดถึงบ้าน ไม่ใช่เพราะเราทะเลาะกัน”

จากนั้นเธอก็หมุนตัวและเดินจากไปโดยไม่ลังเล

อเลฮานโดรหลับตาลงด้วยความหงุดหงิดและเรียกหาเจตต์ “ฉันอยากให้แกติดตามดูเมลานีจนกว่าเธอจะกลับถึงอายาเช่ด้วยตัวแกเอง อย่าละสายตาจากเธอจนกว่าเธอจะถึงบ้านอย่างปลอดภัย” เขาสั่ง “หลังจากนั้นแกก็ไปพักก่อน ไม่ต้องกลับมาจนกว่าฉันจะตาม ธัญญ่ากำลังท้องแก่ เธอควรจะมีใครคอยดูแล”