เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1090

เจตต์พอจะเดาออกได้ว่าทำไมเมลานีถึงจะไป อย่างไรก็ตาม เขาถามอเลฮานโดรอย่างระมัดระวังว่า “คุณเป็นคนสั่งให้ฆ่าลินน์จริง ๆ เหรอครับ?”

อเลฮานโดรจ้องเขาด้วยสีหน้าที่มีความหมาย “นายคิดว่าไงล่ะ?”

“ผมไม่คิดว่านั่นเป็นฝีมือคุณ” เจตต์ยอมรับพลางพยักหน้า “วันนั้นผมไม่ได้รับคำสั่งอะไรจากคุณ เพราะฉะนั้นคนของคุณจึงไม่ได้ทำงานกัน เพราะฉะนั้นก็ต้องเป็นฝีมือของท่านดอนใช่ไหมครับ? ทำไมคุณถึงไม่บอกความจริงกับเมลานีล่ะ?”

อเลฮานโดรยิ้มเจ้าเลห์ “แล้วทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้นด้วย? เธอจะคิดยังไงกับฉันมันมันสำคัญด้วยเหรอ? ฉันไม่มีวันรักเธอ และฉันจะไม่ปล่อยให้เธอรักฉันด้วย ความรู้สึกของเธอจะเป็นอุปสรรคต่อฉันเปล่า ๆ อีกอย่าง เธอก็ทำให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอจะไม่มีวันหย่ากับฉัน ซึ่งเป็นอย่างเดียวที่ฉันต้องการจากเธอ” เขากล่าว “ฉันเหนื่อย ฉันจะพักแล้ว นายไปเถอะ”

เจตต์พึมพำตอบรับด้วยความเข้าใจ เขาเดินออกจากห้องและปิดประตูตามหลัง

หลังจากค่ำคืนที่หิมะตกหนักทั้งเมืองก็ตื่นขึ้นมาพบกับหิมะที่ขาวเหมือนปุยเมฆปกคลุมทั้งเมืองไปทั่วทุกพื้นที่จนคนงานต้องเริ่มกวาดหิมะออกจากถนนตั้งแต่ก่อนฟ้าจะสว่าง

แอเรียนเป่าลมใส่มือตนเองเพื่อเพิ่มความอุ่น “วันนี้หนาวมาก! ต้องบอกแมรี่ให้ใส่เสื้อผ้าให้สมอร์หลายชั้นขึ้นแล้ว”

“หืม? บ้านเรามีฮีตเตอร์นะ” มาร์คแจ้งเรียบ ๆ

แอเรียนตกตะลึงจนพูดไม่ออก ช่วงเวลาแบบนี้มักทำให้เธอสงสัยว่าความฉลาดของเธอลดน้อยลงหรือเปล่า หรือเพราะเธอหมกมุ่นอยู่กับการตั้งครรภ์จนละเลยสมองส่วนอื่น ๆ

เมื่อพวกเขาไปถึงที่ทางเข้าของบริษัทที่แอเรียนทำงานมาร์คก็จัดคอเสื้อของเธอและพูดว่า “เดี๋ยวมารับตอนเลิกงานนะ”

เธอยิ้มและลงจากรถ “รู้แล้วค่ะ”