เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1092

หลังจากที่เงียบไปสักพักเฮเลนก็พูดต่อ “ตอนนี้เธอมีชีวิตที่ดีแล้วนะแอเรียน เธออาจจะไม่ได้ต้องการเยียวยาความสัมพันธ์กับฉันแล้วด้วยซ้ำ อนาคตมันไม่แน่นอน เราไม่รู้หรอกว่าเราจะต้องเจอกับอะไร สิ่งเดียวที่ฉันรู้ก็คือ เราจะไม่ได้อยู่เมืองเดียวกันแล้ว เพราะฉะนั้น เธอจงใช้ชีวิตให้เต็มที่และมีความสุขให้เต็มที่นะ”

แอเรียนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล “ฉันไม่เคยต้องการ ‘การเยียวยา’ อะไรจากคุณ นั่นคือความคิดของคุณเองตั้งแต่แรก และเอาจริง ๆ ฉันไม่สามารถห้ามไม่ให้คุณไปไหนได้สักหน่อย”

แววตาของเฮเลนฉายถึงความสิ้นหวังจาง ๆ “ฉันแค่กลัวว่าเธอจะคิดว่า ฉันกำลังจะทิ้งเธอเพราะความเห็นแก่ตัวอย่างที่เธอเชื่อตั้งแต่แรก ฉันรู้ดีว่าเธอไม่ได้ต้องการฉันแล้ว แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจอย่างมาก และลังเล…”

แอเรียนลุกขึ้นยืน “ไม่ ฉันไม่มีวันคิดแบบนั้นหรอกค่ะ คุณไม่ต้องเสียใจด้วย ทุกอย่างที่ฉันไม่เคยได้รับในอดีต ตอนนี้ฉันมีทุกอย่างแล้ว ฉันไม่ได้ตัวคนเดียว” เธอเปล่าประกาศ “ฉันดีใจนะคะ ที่เห็นแล้วว่าคุณค่อนข้างจะสบายดี ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เฮเลนต้องการที่จะลุกออกจากเตียงเพื่อไปส่งเธอ แต่การขยับตัวของหล่อนไปโดนแผลผ่าตัดและส่งผลให้ความเจ็บปวดพลุ่งพล่านจนใบหน้าหล่อนถอดสี

สัญชาตญาณของแอเรียนเกือบจะทำให้เธอพุ่งไปจับมือเฮเลน แต่อีกด้านหนึ่งของเธอหักห้ามไม่ให้เธอทำเช่นนั้น “ไม่เป็นไรค่ะ คุณพักผ่อนดีกว่า ไม่ต้องไปส่งฉันหรอกค่ะ”

จากนั้นเธอก็เดินออกไป หรือที่ยิ่งกว่านั้น เธอหนีออกไป

แอเรียนไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องการที่จะหนีขนาดนั้น เป็นเพราะเธอกลัวว่าเฮเลนจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดเล็ก ๆ ในใจเธอหรือเปล่า?

เธออยากจะปฏิเสธจริง ๆ ว่า เธอไม่ได้ต้องการที่จะถูกทอดทิ้งอีก และจริง ๆ แล้วเธอต้องการการเยียวยาจากเฮเลน แต่แอเรียนรู้ดีว่าความจริงมันเป็นอย่างไร นั่นก็คือ เพื่ออนาคตของแอรี่ ไม่วันใดวันหนึ่งเฮเลนก็จะต้องทอดทิ้งเธออีกอยู่ดี หล่อนจะต้องไปให้ไกลที่สุดเพื่อที่ฌองจะได้หาหล่อนไม่เจอ

ชีวิตของคนเราสั้นเกินไปเสมอ มันแย่พอแล้ว ที่คนคนหนึ่งต้องสูญเสียชีวิตไปกว่า 20 ปี มันเลวร้ายมากพอแล้ว ที่สิ่งนี้ทำให้เกิดช่องว่างที่ไม่สามารถถูกซ่อมแซมได้ แต่การที่ต้องยอมรับว่า อนาคตของเธอถูกกำหนดให้ว่างเปล่าและจะไม่ดีขึ้นเลยนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ชวนดิ่งและขมขื่น

แอเรียนหวังว่าเฮเลนจะไม่ได้มาปรากฏตัวในชีวิตของเธอหลังจากที่หล่อนหายออกไปแล้ว ทำไมพวกเขาสองคนถึงจะต้องเจอกันหลังจากที่มันผ่านไปนับนานหลายปีแล้ว? ทำไมต้องบังคับให้แอเรียนทรมานกับโชคชะตาที่โหดร้ายในการถูกทำลายความหวัง?

ความเศร้าเป็นอารมณ์ที่ไม่มีประโยชน์ ไม่สำคัญว่าเธอจะเศร้าแค่ไหนก็ตาม แต่การยอมรับมันนั้นไม่ได้มีประโยชน์อะไร

เมื่อเกือบถึงเวลาเลิกงานตามปกติ แอเรียนถึงนึกขึ้นได้ว่า เธอยังไม่ได้บอกมาร์คว่าเธอกลับมาก่อนแล้ว เธอจึงรีบโทรหาเขา เธอโล่งอกเมื่อรู้ว่ามาร์คยังไม่ได้ออกจากบริษัทเขาเลย

หลังจากที่รู้ว่าเธอบาดเจ็บ มาร์คก็รีบกลับบ้านทันที “เธอบาดเจ็บได้ยังไง? หนักมากไหม?”

แอเรียนขยับนิ้วชี้ของเธอไปมา “ก็ ตอนที่ฉันเย็บผ้า เข็มเครื่องเย็บผ้าทะลุนิ้วฉันน่ะ มันก็แค่เจ็บ แต่ไม่ได้สาหัสอะไร ไม่ต้องห่วงค่ะ อ้อ แล้วก็ ตอนบ่ายฉันไปหาเฮเลนมาด้วยค่ะ”