เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1093

แอเรียนปฏิบัติต่อมาร์คในฐานะคนที่คู่ควรกับการแบ่งปันความสุขและปัญหาของเธอโดยอัตโนมัติอย่างที่มนุษย์ทั่วไปย่อมทำกับคนใกล้ชิดของตน ผู้คนมักจะไม่ค่อยมีความลับกับคนใกล้ชิดอยู่แล้ว

มาร์คมองเธอด้วยความจริงจัง “เกิดอะไรขึ้น?”

เธอฝืนแสยะยิ้มให้เขา “เธอป่วย แต่ดูเหมือนจะไม่ร้ายแรงนัก เธอเพิ่งจะได้รับการผ่าตัด เธอก็เลยไม่ได้มาหาสมอร์และฉันเลย แล้วเธอก็บอกฉันว่า เธอจะย้ายออกจากเมืองก่อนที่ฌองจะถูกปล่อยตัว เธออยากมั่นใจว่าฌองจะหาพวกเธอไม่เจอ ฉันว่า ฉันน่าจะเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอนะ ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงบ่นว่า เธอรู้สึกเสียใจแค่ไหนที่ต้องทิ้งฉันอีกครั้งหรืออะไรทำนองนั้น อย่างกับว่าฉันจะสนใจอย่างนั้นแหละ”

มาร์คขยี้ผมเธอ “ไม่เป็นไรนะแอริ ทุกคนต่างก็ต้องเดินบนเส้นทางของตัวเอง หล่อนอาจจะไม่ได้อยู่ในเมืองนี้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเธอจะไม่สามารถติดต่อกันได้ซะหน่อย มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ ไม่เห็นจะต้องน้อยใจขนาดนี้เลย”

“น้อยใจ?” แอเรียนโต้ตอบ “ฉันไม่ได้น้อยใจซะหน่อย! ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”

มาร์คจับค้างเธอและเงยหน้าเธอขึ้นพลางจ้องเข้าไปในดวงตาเธอด้วยสายที่แหลมคมของเขา เขาวนนิ้วเป็นวงกลมตรงหน้าแก้มของเธอ “เธอเศร้ามากจนมันจะทะลักออกมาทางตาอยู่แล้วนะ พอเธอปลดปล่อย สิ่งแรกที่เธอทำก็คือการหาข้ออ้างให้เฮเลนที่หล่อนไม่ได้มาเยี่ยมเธอ เธอกำลังย้ำถึงเหตุการณ์ที่โชคร้ายที่ทำให้หล่อนไม่สามารถมาเยี่ยมเธอได้โดยไม่รู้ตัว” เขาอธิบาย “เฮเลนคือแม่ของเธอนะแอริ เธออาจจะไม่ชอบหล่อน แต่ลึก ๆ เธอก็ยังโหยหาความสัมพันธ์แม่ลูกอยู่ดี ฉันพนันได้เลยว่าลึก ๆ ในใจเธอเธอได้ให้อภัยหล่อนไปแล้ว”

‘อย่างนั้นเหรอ’ แอเรียนคิดระหว่างที่หลีกเลี่ยงสายตาเขาและปกปิดอารมณ์ตนเอง “ฉันบอกไม่ได้เหมือนกันว่าฉันได้ให้อภัยเธอแล้วหรือยัง สิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจคือ ฉันไม่สนใจขนาดนั้น อีกไม่กี่วันแอรี่ก็จะไปต่างประเทศแล้ว เธอพูดเหมือนเธอจะไปเร็ว ๆ นี้และบอกให้ฉันช่วยดูแลเฮเลน” เธอเสริม “ฉันแค่ไม่รู้ว่า ฉันควรทำไหม เพราะฉันว่าฉันก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น”

มาร์คสัมพัสได้ว่าแอเรียนกำลังเคืองใจ เขายิ้ม “ถ้าเธอห้ามตนเองไม่ให้ไปหาหล่อนได้ก็แล้วแต่เธอเลย ฉันจะไปอาบน้ำก่อนแล้วจะมาดูแผลของเธออีกที เธอต้องระวังให้มากกว่านี้นะ! ถ้าเข็มทะลุกระดูกขึ้นมา เรื่องใหญ่แน่”

มาร์คสังเกตระหว่างทานมื้อเย็นว่าแอเรียนต้องชี้นิ้วอยู่ตลอดเวลาที่เธอถือช้อนส้อม ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงดึงปลาสเตอร์ยาออกและตรวจดูบาดแผลของเธออีกที