เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1094

เธอหน้าแดง “นี่ไม่ใช่คำกำกวม เลิกคิดสกปรก ๆ ได้เลย ทำไมชายชาตรีอย่างคุณถึงไม่อยากอุ้มลูกล่ะ? คุณก็อุ้มเขาอยู่ทุกวัน อย่ามาเสแสร้งเลย พอได้แล้ว นอนกันเถอะ ฉันต้องให้นมลูกตอนกลางดึกอีก ฉันว่ามันถึงเวลาที่จะหยุดให้นมเขาตอนกลางคืนได้แล้ว มันเหนื่อยเกินไป”

“ถ้าเหนื่อยมากก็ไม่ต้องไปทำงานสิครับ” มาร์คบ่น “เธอจะได้มีเวลาให้สมอร์อย่างเต็มที่ ลูกสำคัญกว่างานไม่ใช่เหรอ? ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าหักโหม แต่นี่เรากลับจะลดการกินของลูก มันสมเหตุสมผลแล้วเหรอ?”

แอเรียนรู้ทันตั้งแต่แรก ทุกครั้งที่เธอบ่นหน่อยเขาจะฉวยโอกาสและพยายามจะทำให้เธอลาออกให้ได้ “ไม่ลดก็ไม่ลดค่ะ ฉันทำได้ เลิกบ่นได้แล้ว”

เขาไม่ตอบกลับ เขาเพียงแต่จับมือที่บาดเจ็บของเธอและดูมือนั้นอย่างอ่อนโยน จิตใจของเขาฟุ้งซ่านโดยไม่รู้ตัวขณะที่เขานึกย้อนกลับไปในอดีต ในอดีตมือของเธอมักจะเป็นโรคชิลเบลนส์ (อาการคันมือเท้าที่มาพร้อมอากาศหนาว) เธอยังเคยเป็นโรคต่าง ๆ มากมาย และมักจะสวมใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ บาง ๆ ราวกับหนอนไร้คนรักผู้น่าสงสาร

เธอปฏิเสธที่จะยอมจำนนต่อเขาและเขาปฏิเสธที่จะใจอ่อนลง เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกผิดอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมในอดีตเขาถึงได้โหดร้ายนัก ทุกครั้งที่ผิวหนังของเธอแตก หัวใจของเขาจะเจ็บปวดมาก

เมื่อเขาหันไปหาเธออีกครั้ง เธอก็ผล็อยหลับไปแล้ว เธอหายใจสม่ำเสมอ ขนตาที่ยาวของเธอทอดเงาใต้เปลือกตา ริมฝีปากสีชมพูของเธอดูน่าหลงใหลเป็นพิเศษภายใต้รูปจมูกที่สวยงาม มันทำให้เขาอยากจะจูบเธอเหลือเกิน

เขาค่อย ๆ กวาดสายตาตามเค้าโครงใบหน้าของเธอราวกับว่า เขาตกอยู่ในภวังค์ สาวน้อยตัวเล็ก ๆ ในอดีตตอนนี้กลายเป็นคุณแม่ของลูกเขา เธอคือพรเดียวที่เขาได้รับจากพระเจ้า