เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1095

”ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เมื่อคืนฉันอยู่ทำงานจนถึงห้าทุ่มเพื่อที่จะทำชิ้นนี้ให้เสร็จ ฉันทำออกมาตามแบบ นำตัวอย่างไปใส่หุ่น ตรวจสอบทุกอย่างจนมั่นใจก่อนที่จะกลับ” เด็กฝึกงานตอบด้วยเสียงสะอื้น “แต่เมื่อเช้ามีคนนำหุ่นไปใช้ ตัวอย่างก็ถูกถอดออกและถูกทำลายจนเหลือแค่นี้ ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

พนักงานที่พากันมารุมดูต่างไม่มีใครกล้าพูดอะไร แอเรียนมองเด็กฝึกงาน ความรู้สึกของเธอบอกเธอว่าหล่อนไม่ได้โกหก ซึ่งหมายความว่าต้องมีใครตั้งใจกลั่นแกล้งพวกเธอ เธอเอื้อมมือออกไปตบไหล่เด็กฝึกงานเบา ๆ “ไม่เป็นไรนะ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ เมื่อวานฉันรีบกลับเอง เพราะฉะนั้นฉันผิดเอง คุณเยลแมน เราปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปก่อนดีไหมคะ? ฉันยังต้องการความช่วยเหลืออยู่ มือของฉันเจ็บค่ะ”

คุณเยลแมนจ้องเด็กฝึกงานเขม็งเมื่อได้ยินดังนั้น “วันนี้เธอโชคดีไป เธอไปแก้งานให้แอเรียนเลยนะ ถ้าเธอพลาดอีกครั้งเธอโดนไล่ออกแน่!”

แอเรียนรอให้คุณเยลแมนออกไปก่อนที่จะนั่งลง เธอมองบัตรฝึกงานของเด็กฝึกงานและพูดว่า “เธอชื่อโรบิน ค็อกซ์เหรอ? ยังไงฉันก็คงจะต้องขอความช่วยเหลือจากเธอ ถ้าเราทำงานด้วยกันเราจะเสร็จเร็วขึ้น ฉันเห็นผลงานของเธอแล้ว ชิ้นงานเราถูกทำลายหลังจากที่เธอทำมันเสร็จแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของเธอ”

โรบินปาดน้ำตา “คุณเชื่อฉันจริง ๆ เหรอคะ? คุณเยลแมนไม่ฟังคำอธิบายของฉันด้วยซ้ำ ในบริษัทนี้ไม่มีใครเข้าข้างฉันเลย พวกเขาแค่ใช้ฉันให้ทำโน่นทำนี่ฉันยุ่งทุกวันและยังต้องทำงานล่วงเวลาเป็นประจำ ไม่มีใครเคยขอบคุณฉันด้วยซ้ำ”

แอเรียนมองนิ้วมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลของโรบิน ทุกนิ้วของเธอมีปลาสเตอร์ยาแปะอยู่ เธอมีทั้งแผลเก่าและแผลใหม่ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพูดความจริง “ตั้งแต่นี้ไปเธอคือผู้ช่วยของฉัน ไม่ต้องฟังคนอื่น ฉันขอโทษที่ต้องรบกวนเธอนะ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”