เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1096

พวกเธอกลับไปหลังจากที่ทานมื้อกลางวันเสร็จ แอเรียนกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอเพื่องีบสักตื่น บ่ายนี้ไม่มีอะไรให้ทำมากนัก เธอครุ่นคิดที่จะไปเยี่ยมเฮเลน อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ต้องการที่จะเจอแอรี่ เธอจึงลังเล

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างตรงหน้าเธอ เธอลืมตาขึ้นและพบว่าโรบินตั้งน้ำร้อนตรงหน้าเธอหนึ่งแก้ว เธอยิ้ม “ขอบคุณนะ แต่คราวหน้าฉันไปเอาเองได้ เธอไม่ต้องลำบากหรอก”

โรบินพยักหน้าอย่างเคอะเขินก่อนที่จะกลับไปที่โต๊ะของตนเอง

“นี่โรบิน ตีสนิทกับวีไอพีเลยเหรอ?” ใครบางคนเยาะเย้ย “เธอก็เลยคิดว่า เธอไม่ต้องสนใจพวกเราแล้วสินะ เขาคือนางเทรมอนต์ ใครจะไปรู้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน พรุ่งนี้เธออาจจะออกไปใช้ชีวิตในฐานะภรรยาคนรวยก็ได้ ถึงตอนนั้นแล้วเธอจะทำยังไง?”

“พวกคุณมีน้ำใจหน่อยไม่ได้เหรอคะ?” โรบินพยายามตอบให้เสียงเบาที่สุด “ฉันมาที่นี่เพื่อเรียนรู้งาน ไม่ใช่เพื่อมาเล่นเป็นคนรับใช้ของพวกคุณ นอกจากจะสั่งให้ฉันทำโน่นทำนี้แล้ว พวกคุณไม่เคยสอนอะไรฉันเลย ฉันฝึกงานที่นี่มานานแล้วแต่พวกเขาก็ยังไม่จ้างฉันอยู่ดี ฉันจะไม่รับคำสั่งจากพวกคุณแล้วค่ะ ถึงแม้ว่า คุณแอเรียนจะอยู่ที่นี่อีกไม่นาน ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอจนกว่าเธอจะไป”

เสียงซุบซิบทำให้แอเรียนนอนไม่หลับ “มันยากขนาดนั้นเลยหรือที่จะสนใจแต่เรื่องของตัวเองในช่วงพักกลางวันและอยู่แบบเงียบ ๆ?” แอเรียนตวาดด้วยความหงุดหงิด “ฉันจะไปเมื่อไหร่ไม่ใช่เรื่องของพวกคุณเลย ฉันเซ็นสัญญาหนึ่งปี เพราะฉะนั้นฉันจะอยู่อีกอย่างน้อยหนึ่งปี ใครบอกคุณว่าคุณจะสามารถสั่งเด็กฝึกงานให้ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ? ความคิดนี้มันมาจากไหนเหรอ?”

ทั้งออฟฟิศเงียบทันที ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก