เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1097

เฮเลนพยักหน้าแสดงถึงความหนักแน่นของสถานการณ์ “ฉันคิดว่า… เธอแค่มีมารยาท ฉันเลย… หลีกเลี่ยงที่จะรบกวนเธอมากเกินไป อาการเจ็บป่วยเล็กน้อยของฉันไม่ได้เป็นปัญหามากนัก เธอไม่ต้องมาหาฉันบ่อยขนาดนี้ก็ได้ อีกไม่กี่วันฉันจะไปเยี่ยมเธอ จะได้ดูว่าสมอร์เติบโตขึ้นมากแค่ไหนแล้ว”

นั่นทำให้ทุกอย่างดูสมเหตุสมผล เฮเลนคิดว่าเธอแค่มีมารยาทกับหล่อน นั่นเป็นเหตุผลที่หล่อนจึงหลีกเลี่ยงการไปเยี่ยมเธอบ่อย ๆ ตอนนี้แอเรียนเข้าใจดีแล้ว “ฉันไม่ชอบแสร้งมารยาทดี และไม่ชอบความหน้าซื่อใจคด คุณควรพักผ่อน ฉันจะกลับแล้ว”

เฮเลนไปส่งเธอที่ประตูด้วยตัวเธอเอง “ดูแลตัวเองด้วยนะ”

ความอ่อนโยนบนใบหน้าของเฮเลนยังคงอยู่เมื่อหล่อนเฝ้าดูเธอจากไป ความเจ็บปวดนานหลายปีในที่สุดก็จบลง

ทันใดนั้นแอรี่ก็เดินเข้ามา “แม่คะ วันมะรืนนี้หนูก็จะบินแล้ว เป็นไปได้ไหมที่พวกเราจะได้ทานข้าวกับพี่แอเรียนและพี่เขย? หนูยังไม่ได้เจอหลานของหนูเลยด้วยซ้ำ…”

สีหน้าของเฮเลนเยือกเย็นทันที “ไม่จำเป็น แค่คิดว่าพี่เขยของเธอเคยเป็นคนรักของเธอมาก่อนก็ทำให้ฉันขยะแขยงพอแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะประพฤติตัวดีขึ้นก็ตาม เธอเลิกหวังที่จะติดต่อเขาไปตลอดขีวิตจะดีกว่า เข้าใจใช่ไหม? เธอควรอยู่ให้ห่างจากมาร์คและแอเรียนซะ!”

ใบหน้าของแอรี่ถอดสี เธอกัดฟันและไม่ตอบอะไร เฮเลนทั้งใจดีและอ่อนโยนกับแอเรียน ทำไมหล่อนถึงได้ห่างเหินและเย็นชาทันทีที่พูดกับเธอ? เธอคิดว่าเธอจะลบล้างความผิดที่เธอเคยทำในอดีตได้ตราบใดที่เธอทำตัวดีก็พอ…

แอเรียนเห็นว่ามันยังเร็วเกินที่จะกลับบ้านในตอนนี้ เธอจึงตัดสินใจที่จะยังไม่กลับบ้านทันทีแต่จะแวะไปหามาร์คที่สำนักงานของเขาเพื่อดูว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ก่อน เพราะจู่ ๆ เธอก็นึกถึงเจนิซ เด็กฝึกงานที่บริษัทของมาร์ค ขึ้นมา แอเรียนสงสัยว่า ตอนนี้หล่อนจะได้รับตำแหน่งถาวรแล้วหรือยัง