เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1100

น้ำจากฝักบัวไหลลงมาสู่ร่างชายหญิงไม่ขาดสาย เสื้อผ้าที่เปียกของเธอถูกถอดไปหมดแล้ว เธอไม่สามารถลืมตาขึ้นสักพักเพราะน้ำเข้าตา ตอนนั้นเอง ที่เธอไม่ได้รู้สึกว่าความเคอะเขินสำคัญอะไรอีกต่อไป เธอเพียงแค่ต้องการผ้าเช็ตตัวเพื่อเช็ดหน้าของเธอเนื่องจากเธอจะรู้สึกวิตกกังวลในเวลาที่ไม่สามารถมองเห็นได้

เธอเอื้อมมือออกไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่เธอจำได้ว่าอยู่ตรงนั้นแต่มาร์คคว้ามือของเธอไว้ได้ก่อนและทำให้ความตั้งใจของเธอไม่สำเร็จ เธอไม่กล้าที่จะผลักเขาออกเพราะพื้นลื่นมาก เธอจึงขอร้องเขาด้วยความกังวล “น้ำเข้าตา ขอผ้าเช็ดหน่อยค่ะ… ฉันมองไม่เห็น…”

เขาก้มหัวลงและกระซิบข้างหูเธอ “ถ้ากลัวก็จับฉันไว้สิ…”

เธอรู้ว่าเขาตั้งใจแกล้งเธอ เธอจึงตอบเขาด้วยความร้อนรนเล็กน้อย “เลิกเล่นก่อน ฉันไม่สบายตัวจริง ๆ รีบเอาผ้ามาให้เช็ดหน้าก่อนค่ะ!”

ไม่นานนักก็มีผ้าเช็ดตัวถูกวางลงบนมือเธอ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบเช็ดหน้าตัวเอง แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัวเธอก็ถูกดันจนติดกำแพงไปแล้ว

เธอรู้ความตั้งใจของเขาตั้งแต่ที่เขาชวนเธอมาอาบน้ำพร้อมกันแล้ว

เมื่อพวกเขาออกมาจากห้องน้ำ แมรี่ก็พูดจากข้างนอกประตูห้องนอนของพวกเขาในขณะที่อุ้มสมอร์อยู่ในอ้อมแขน “หิวไหมคะนายน้อย? ทำไมไม่เรียกหม่ามี๊กับคุณพ่อไปทานข้าวด้วยกันล่ะ?”

แมรี่มองสมอร์อย่างหลงใหล “ลูกชายไม่โกรธผู้เป็นแม่ข้ามคืนหรอก ฉันแน่ใจว่าเขาจะต้องร้องหานายหญิงก่อนที่เขาจะนอนคืนนี้ เมื่อเช้าตอนที่คุณออกไปทำงานเขาไม่ร้องด้วยซ้ำ”

มาร์คไม่ได้แทรกบทสนทนาของพวกเธอและเพียงแต่ก้มหน้าทานอาหารในขณะที่เขาฟังอยู่เงียบ ๆ ริมฝีปากของเขาแอบยิ้มอย่างมีเลศนัย…

แอเรียนเองก็แอบเอาแต่ใจเป็น เธอขอให้มาร์คพาสมอร์เข้านอนเช่นเคยโดยต้องการที่จะวัดว่าสมอร์จะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่จะร้องหาแม่ของเขา หลังจากที่เธอลงไปข้างล่างเพื่อหยิบของและกลับขึ้นมาเธอก็ได้ยินเสียงของมาร์คเมื่อเธอเข้าใกล้ห้องนอน “หม่ามี๊ไม่น่ารักใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวป๊ะป๋าจะจุ๊บนายเอง นายจะได้ไม่ต้องไปกวนหม่ามี๊ เข้าใจไหม? เห็นไหม คนที่พานายเข้านอนก็คือฉัน และฉันก็ซื้อของเล่นให้นายมากที่สุด ฉันยังเป็นคนป้อนนมนายตอนกลางคืนเวลาที่หม่ามี๊นายหลับเป็นตาย ป๊ะป๋าใจดีกว่าหม่ามี๊ใช่ไหมล่ะ? หม่ามี๊เป็นของป๊ะป๋า และนายก็เป็นของป๊ะป๋า เพราะฉะนั้นนายต้องร้องหาแต่ฉัน ไม่ใช่หม่ามี๊ เข้าใจไหม?”