เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1105

“ผู้หญิงที่เลอค่าของคุณเคยรักผมหัวปักหัวปำเป็นเวลาสามปี” อเลฮานโดรตอบอย่างใจเย็น “ผมได้ครองเธอก่อนคุณอีก กาลครั้งหนึ่งผมเคยเป็นคนเดียวในสายตาเธอ แต่ตอนนี้คุณเป็นคนเดียวในสายตาของเธอ ผมแค่รับไม่ได้ ตอนนั้นผมยังเด็กและโง่เขลา และการแก้แค้นเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดได้ ผมไม่ค่อยสนใจผู้หญิงที่ผมร่วมเตียงด้วยเท่าไหร่ อาจจะเพราะความเสียใจผมก็เลยต้องการที่จะชดเชย มันก็คงจะไม่ผิดอะไรใช่ไหม?”

คำว่า “ผู้หญิงที่ผมร่วมเตียงด้วย” ทำให้แจ็คสันเดือดดาลอีกครั้ง นี่อเลฮานโดรไม่ได้กำลังจะตอกหน้าเขาหรอกเหรอว่าเคยมีผู้ชายคนอื่นนอนกับภรรยาของเขามาก่อน? เรื่องนี้คงจะไม่ได้เลวร้ายอะไรหากมันไม่ถูกพูดถึง แต่การได้ยินแบบนั้นทำให้เขาไม่พอใจ

“ชดเชยเหรอ? หึ! นายคิดว่านายควรจะได้รับโอกาสนั้นเหรอ? ทิฟฟ์และฉันอาจจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันหากไม่เป็นเพราะนายทำลายครอบครัวของและฆ่าพ่อของเธอด้วยซ้ำ สำหรับเธอแล้ว มันคงจะดีที่สุดหากนายไม่ไปให้เธอเห็นหน้าอีก แต่นายก็ยังกล้าพอที่จะคิดชดเชยเธอ นายไม่ขยะแขยงตัวเองบ้างเหรอ? ฉันไม่สนหรอกว่าระหว่างนายกับเธอในอดีตจะเป็นมายังไง แต่ตอนนี้ ถ้านายกล้าแม้แต่จะแตะต้องตัวเธอ!”

ดวงตาของอเลฮานโดรเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เขาเล่นกับแหวนแต่งงานบนนิ้วของเขาอย่างใจเย็น “แต่คุณก็ยังไม่ได้ทำอะไรผม เป็นเพราะว่าคุณกลัวหรือเปล่า? คุณกลัวว่าทิฟฟานี่จะรู้ว่าผมคืออีธาน และคุณก็กลัวความเสียหายที่จะเกิดขึ้นหากคุณลงมือ และคุณก็กลัวว่าคุณจะไม่มีวันลบล้างมันได้ คุณไม่สามารถทอดทิ้งภรรยาของคุณและทำผิดกฎหมายได้โดยไม่คิดให้ดีก่อน ทายาทที่ไม่เคยต้องคิดอะไรของตระกูลเวสต์ตอนนี้ถูกมัดมือชกด้วยการแต่งงาน… หากเป็นเมื่อก่อน ผมเดาว่าผมคงจะไม่ได้นั่งคุยกับคุณแบบนี้แน่นอน ถูกไหม?”

แจ็คสันไม่ได้โง่ เห็นได้ชัดว่าอเลฮานโดรตั้งใจบีบเคล้นเขา ถ้าเขาต่อยอเลฮานโดรตอนนี้ ภารกิจของพวกเขาก็จะล้มเหลว ในเมื่ออเลฮานโดรคืออีธานจริง ๆ แจ็คสันก็ต้องรอให้มาร์คมาก่อนก่อนที่จะตัดสินใจ อย่างไรก็ตาม ผ่านมาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของมาร์คเลย

มาร์คพบกับเจนิซที่บันได เธอหยุดและดูเหมือนว่าจะไม่ปล่อยให้เขาผ่านไป เขาขมวดคิ้วด้วยความใจร้อน “มีอะไรรึเปล่า?”

เจนิซถือกระโปรงตนเองและยิ้ม “เปล่าค่ะ ฉันแค่ไม่รู้ว่าคุณเวสต์ไปไหน ฉันไม่รู้จักใครที่นี่เลย ฉันก็เลยเดินเล่นไปมา ฉันไม่นึกมาก่อนเลยนะคะว่าคุณจะเสียเงินจ้างผู้หญิงมาเป็นคู่แทนที่จะพาคุณหญิงเทรมอนต์มาด้วย ฉันอยากรู้ค่ะว่าทำไมคุณถึงไม่เลือกฉันเป็นคู่ของคุณ เป็นเพราะว่าคุณอายหรือเปล่าคะ?”

ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยน้ำตา “ข้อเท้าฉัน… พลิก ฉันเจ็บ”

มาร์คหงุดหงิดอย่างมาก ยิ่งสถานการณ์น่าวิตกกังวลแค่ไหน อุปสรรคก็ยิ่งเกิด เขายอมรับว่าเขาใช้กำลังมากไปหน่อยในตอนที่ผลักเธอเมื่อกี้ เพราะฉะนั้นมันคงจะไม่เหมาะสมถ้าเขาจะเดินจากไปแบบนี้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องกลับไปพยุงเธอขึ้นบันได “ไปหาที่นั่งพักที่ล็อบบี้เองก่อนนะ!” จากนั้นเขาก็หมุนตัวและเดินจากไป

สิ่งที่เขากังวลที่สุดคือการที่แจ็คสันจะควบคุมตนเองไม่อยู่จนจู่โจมพวกของอเลฮานโดร ในที่สุดเขาก็ไปถึงที่ห้องส่วนตัวของอเลฮานโดรและพุ่งเข้าไปทันที สิ่งที่เขาเจอนั้นคาดไม่ถึง แจ็คสันและอเลฮานโดรนั่งรอบโต๊ะเดียวกันด้วยท่าทางมารยาทผู้ดีโดยไม่มีล่องลอยของการต่อสู้ใด ๆ เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก