เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1112

ดอน สมิธโกรธมากจนใบหน้าของเขาแดงก่ำ “ถ้าแกไม่ทำให้เธอโกรธ เธอจะไปไหม? แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกกำลังตั้งใจจะทำอะไรอยู่? เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว เพราะฉะนั้นแกจะต้องฟังฉันต่อให้แกจะไม่ต้องการก็ตาม!”

เขาพูดถูก อเลฮานโดรตอบกลับด้วยความประชดประชัน “คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าทำไมเธอถึงไป? เธอคิดว่าผมเป็นคนฆ่าลินน์ไง ผู้หญิงที่เธอช่วยชีวิตไว้ไม่ได้อยู่เห็นแสงตะวัน เธอจึงคิดว่าผมโหดเหี้ยม ก็แค่นั้น คุณอยากให้ผมไปรับเธอและบอกเธอว่าคุณเป็นคนที่ฆ่าหล่อนอย่างนั้นเหรอ? แบบนั้นภาพพจน์ของคุณปู่ที่ใจดีแบบที่เธอเห็นคุณอยู่จะไม่เสียเหรอ? หืมม?”

ดอนพูดไม่ออกและเงียบไม่ชั่วครู่ “มีแค่นั้นจริง ๆ เหรอ?”

อเลฮานโดรเลิกคิ้วหนึ่งข้างและไม่ได้ตอบอะไร ดอนถอนหายใจ “ฉันจะโทรหาเธอ”

ไม่นานนักสายก็ถูกเชื่อมต่อ ชายชราเปิดลำโพงและอเลฮานโดรก็ได้ยินเสียงของเมลานีอย่างชัดเจน “มีอะไรหรือเปล่าคะคุณปู่?”

ดอนสวมด้านที่ใจดีของเขา เสียงของเขานุ่มนวล “เมลานี หนูไปตั้งหลายวันแล้ว เมื่อไหร่จะกลับมาเหรอ? อาเลน่ะพูดไม่เก่ง เขาเลยพูดจาหวาน ๆ ไม่เป็น ฉันเพิ่งจะคุยกับเขาเลยรู้ว่าพวกเธอมีปัญหาอะไรกัน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด อาเลไม่ได้ทำอะไรลินน์เลย คืนนั้นตระกูลสมิธไม่ได้กระดิกนิ้วด้วยซ้ำ ปู่ให้คนไปสืบมาแล้ว เธอลื่นตกเขาจริง ๆ อาเลจะไปทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไรในเมื่อหนูปล่อยเธอไปแล้ว? แน่นอนว่าเขาจะต้องตามใจหนู ปู่สั่งสอนเขาให้แล้ว การกระทำที่โหดร้ายแบบนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก ทำไมหนูไม่กลับมาบ้านเราล่ะลูก?”

เมลานีเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะตอบว่า “เขาไม่ได้ทำจริง ๆ เหรอคะ? แต่ตอนที่หนูถามเขา เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ…”

ดอนเกลี้ยกล่อมเธอต่อ “ไม่ใช่เขาแน่นอน หนูไม่รู้จักเขาเหรอ? เขาแค่โกรธที่หนูไม่ไว้ใจเขา เขาเลยไม่ได้คิดที่จะแก้ตัวด้วยซ้ำ ปู่สั่งสอนเขาไปยกใหญ่แล้วล่ะ เพราะเขาเองก็ได้ทำผิดเหมือนกัน และเขาก็ยอมรับความผิดของตัวเองไปแล้ว เขาไปรับหนูเองไม่ได้ เพราะฉะนั้นเดี๋ยวปู่จะส่งคนไปรับนะ ตกลงไหม?”