เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 112

ซัมเมอร์ เวส กระแอมแล้วเอนหลังลงนั่งอย่างอ่อนแรง “ไม่จำเป็น ไปกันเถอะ”

ในขณะที่รถหายไปอย่างรวดเร็วในสายฝนแจ็คสันก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขานับครั้งไม่ได้เลยที่แม่ของเขาทิ้งเขาไปแบบนี้ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตามเขายังเคยสงสัยว่าเขาเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเธอหรือเปล่า...

“เสียใจด้วยนะ ผู้เสียชีวิตอาจจากไปเเล้ว แต่คุณควรดำเนินชีวิตต่อไปให้ดี ทำไมทำกับตัวเองแบบนี้ล่ะ?” แจ็คสันล้มเหลวในการซ่อนความหดหู่ใจที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังในขณะที่ปลอบใจทิฟฟานี่

“คุณเวสต์ ฉันคิดว่าไม่มีใครเคยตายในครอบครัวของคุณสินะ” ทิฟฟานี่กลอกตามาที่เขาแล้วเดินตรงไปที่สายฝน

แจ็คสันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าทิฟฟานี่ฮึดขึ้นมา หลังจากคำพูดหน้าด้าน ๆ ที่เธอขว้างใส่เขา

ทิฟฟานี่ไม่อยากกลับไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี จึงเดินทางไปยังบ้านของเอธาน สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือความสบายใจ ความสบายใจ… ของคนรักของเธอ

เมื่อเธอเปิดประตูและเข้าไปเอธานกำลังอาบน้ำอยู่ เธอจามแล้วหาผ้าขนหนูมาเช็ดผมที่เปียก เธอเห็นโทรศัพท์ของเอธานกะพริบอยู่ที่เตียงจากมุมหางตา เธอหยิบมันขึ้นมาและแช่แข็งทันที เลือดในร่างกายของเธอรู้สึกราวกับว่ามันไหลย้อนกลับและเสียงฟ้าร้องด้านนอกก็คำรามในเวลาเดียวกัน

สิบนาทีต่อมาเอธานก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นทิฟฟานี่จากนั้นก็คว้าโทรศัพท์คืนอย่างรวดเร็ว “ทำไมคุณถึงใช้โทรศัพท์ของผม?!”

ทิฟฟานี่จ้องหน้าเขาอย่างตายใจ “คุณทำอะไรผิดหรือเปล่า? ทำไมคุณถึงกลัวว่าฉันจะใช้โทรศัพท์ของคุณ?”

"ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?" เอธานเปลี่ยนเรื่องอย่างเย็นชา

ทิฟฟานี่รู้สึกเศร้าและขบขันในเวลาเดียวกัน “ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอ? ฉันเช่าบ้านนี้ให้คุณเป็นเวลาห้าปี คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันกับแม่ของฉันอยู่ที่ไหน? ที่สลัมไงล่ะ! มีคนทุกประเภทอาศัยอยู่แถว ๆ นั้น แม่และฉันรู้สึกหวาดกลัวทุกครั้งที่เรากลับไป นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติต่อฉันอย่างนั้นเหรอ? ครอบครัวของฉันจัดการค่าใช้จ่ายสำหรับคุณในการศึกษาต่อต่างประเทศ พ่อของฉันยังช่วยให้คุณหางานที่ดีเมื่อคุณกลับมาที่ประเทศ ฉันไม่อยากให้คุณเข้ามามีส่วนร่วมในตอนที่ครอบครัวของฉันต้องวุ่นวายขนาดนี้! นี่คือสิ่งที่คุณทำกับฉันเหรอ?”

เอธานเกาหัวอย่างหงุดหงิด “ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ถ้าคุณยินดีที่จะฟังคำอธิบายของผมก็ควรฟังอย่างเงียบ ๆ ถ้าคุณไม่เต็มใจ ประตูก็อยู่ตรงนั้น สำหรับค่าใช้จ่ายด้านการศึกษาและค่าเช่าที่ครอบครัวของคุณให้ผม ผมจะจ่ายคืนโดยเร็วที่สุด โอเคไหม?”

ไม่แน่ใจว่ามันเป็นความเย็นชาหรือความโกรธของเธอกันแน่ ทิฟฟานี่สั่นสะท้านไปทั่วเมื่อผู้ชายตรงหน้าเธอเริ่มไม่คุ้นเคยเหมือนเก่า เธอไม่สามารถเชื่อหรือยอมรับได้ “ถ้าอย่างนั้นก็อธิบายมาสิ…! ฉันอยากฟังสิ่งที่คุณพูด!”

เอธานลบทุกอย่างออกจากโทรศัพท์แล้วพูดว่า “ซาช่ากับผมเป็นเพื่อนกันเท่านั้น เราทำงานบริษัทเดียวกัน นั่นคือทั้งหมด ถ้าคุณยืนกรานโดยคิดว่ามีบางอย่างระหว่างเรา ผมก็ไม่อยากอธิบายอะไรให้คุณเข้าใจ”

“ซาช่า?” ทิฟฟานี่ถามด้วยเสียงเยาะเย้ย “ฟังดูน่ารักชะมัด ทำไมฉันถึงยืนกรานที่จะคิดว่ามีบางอย่างระหว่างคุณสองคน อย่างที่คุณพูด? พวกคุณเรียกกันว่า "ที่รัก" อยู่แล้วพร้อมทั้งส่งข้อความอรุณสวัสดิ์และราตรีสวัสดิ์ให้กัน คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ? เอธาน คอนเนอร์ คุณรู้ไหมว่าคุณน่ารังเกียจขนาดไหน? ดูเหมือนคุณจะบอกฉันไม่ได้ว่าคุณไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้ว คุณต้องทำให้ฉันอับอายขนาดนี้เลยเหรอ? เงินคือทั้งหมดที่อยู่ระหว่างเราอย่างนั้นเหรอ? การจ่ายคืนค่าใช้จ่ายด้านการศึกษาและค่าเช่าให้เร็วที่สุดหมายความว่ายังไง? คุณคิดว่าจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้เหรอ? ฉันขอถามคุณอีกครั้งว่าคุณเป็นคนที่บริจาคเงินสามหมื่นดอลลาร์โดยไม่ระบุตัวตนเพื่อการผ่าตัดของพ่อฉันหรือเปล่า?”

เอธานก้มหัวลง “ไม่ นั่นมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผมเลย”

คำตอบของเขาทำให้หัวใจของเธอเย็นลงและดับความหวังสุดท้ายที่เธอมี “เอธาน คอนเนอร์ ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงเดทกับฉันตั้งแต่แรก? ฉันรู้สึกว่าคุณไม่เคยชอบฉันเลย ฉันมองไม่เห็นความชื่นชอบและความรักที่คุณมีต่อฉันในสายตาของคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”

ในที่สุดเอธานก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เธอตรง ๆ คำตอบของเขาตรงไปตรงมามาก “เพื่ออนาคตที่ดี ใช่ ผมไม่เคยชอบคุณ นับประสาอะไรกับที่จะรักคุณ ผมยังมีสิ่งที่สำคัญมากที่ต้องทำ ผมไม่มีเวลาสำหรับความสัมพันธ์หรอก คุณสามารถคิดอะไรก็ได้ที่คุณต้องการจากผม ไม่ว่าผมจะเป็นหนี้ครอบครัวของคุณ ผมจะจ่ายคืนเป็นสองเท่าและก็แค่นั้นแหละ”