เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 113

น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากตาของเธอ แต่ทิฟฟานี่ก็พยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา “อืม ฉันบอกได้เลยว่าซาช่าคนนี้ก็เหมือนกับฉัน เราไม่มีอะไรนอกจากการก้าวขึ้นไปหาสิ่งที่ดีกว่าของคุณ แทนที่จะโกรธฉันควรเห็นใจเธอ ดวงตาของคุณเย็นชาราวกับสายลมในฤดูหนาวที่รุนแรง นั่นเป็นวิธีที่คุณมองฉันมาตั้งแต่ก่อน ฉันแค่ชอบดื่มด่ำกับจินตนาการของตัวเองมากเกินไป ไม่ต้องจ่ายเงินคืน เนื่องจากฉันเต็มใจจ่ายให้คุณฉันจึงไม่มีสิทธิ์ขอคืน ขอบคุณที่สอนบทเรียนให้ฉัน ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รับผลกระทบอย่างหนักเมื่อโลกทั้งใบของฉันพังทลาย คุณทำให้ฉันรังเกียจจริง ๆ !”

เธอหันหลังกลับออกไป ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ

เธอเข้าใจทุกอย่างทันทีที่เอธานออกมาจากห้องน้ำ สิ่งแรกที่เขากังวลไม่ใช่ความจริงที่ว่าเธอเปียกโชกถึงกระดูก แต่เป็นความลับที่เขามีอยู่ในโทรศัพท์ของเขา ความผิดหวังนั้นมากเกินไปจนเธอไม่สามารถหลอกตัวเองต่อไปได้อีก

เธอเดินกลับไปที่บ้านเช่าด้วยความงุนงง อาคารที่อยู่อาศัยเก่ามีเพียงห้าชั้น ไม่มีการจัดการทรัพย์สิน ทุกชั้นถูกครอบครองโดยผู้เช่าประเภทต่าง ๆ ประมาณสิบครัวเรือน เสียงตะโกนของคนเมาเป็นครั้งคราวที่เธอได้ยินนั้นน่ากลัว ทางเดินก็มืดมากเช่นกัน

ทิฟฟานี่จัดการอารมณ์ของเธอที่หน้าประตูจากนั้นก็ควักกุญแจออกมา เมื่อสายตาของเธอจ้องไปที่ล็อคประตูจู่ ๆ เธอก็สังเกตเห็นรอยขีดข่วนเล็กน้อย เนื่องจากตัวล็อคประตูถูกเปลี่ยนใหม่เมื่อพวกเขาย้ายเข้ามาสิ่งเหล่านี้จึงเป็นสัญญาณของการงัดแงะ!

ด้วยความกังวลใจของเธอฝ่ามือของเธอเริ่มมีเหงื่อออก เธอคว้าท่อเหล็กจากที่มุมจากนั้นผลักเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเทาของเธอ ไฟถูกเปิดอย่างรวดเร็วและเธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยสายตาที่ยุ่งเหยิง บ้านเช่าที่เป็นระเบียบเรียบร้อยตอนนี้ตกอยู่ในความโกลาหล แม่ของเธอนอนหมดสติอยู่ที่พื้น

"แม่! แม่! เกิดอะไรขึ้น?” เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าและร้องไห้เหมือนเด็กโดยมีแม่อยู่ในเปล ใบหน้าที่แข็งแกร่งของเธอถูกทำลายโดยเหตุการณ์ที่โชคร้ายเช่นนี้

ริมฝีปากของลิเลียนซีดและเธอไม่ตอบสนอง ด้วยความตื่นตระหนกทิฟฟานี่จึงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและโทรหาแอเรียน

แอเรียนกำลังจะนอนเมื่อเธอรับสาย “ฮัลโหล…? ทิฟฟ์ เกิดอะไรขึ้น?”

“ขโมยขึ้นบ้านฉัน! ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่! ฉันปลุกแล้วแม่ไม่ตื่น… ฉันไม่รู้จะทำยังไง… ช่วยฉันด้วย แอริ! ช่วยฉันด้วย…” ทิฟฟานี่ร้องขณะตะโกนอย่างร้อนรน

แอเรียนรีบลุกจากเตียงด้วยความตกใจ การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของเธอทำให้เกิดอาการปวดตุบ ๆ ในช่องท้องส่วนล่าง เธอเจ็บปวดและรู้สึกอ่อนแอในทันที “ทิฟฟ์…อย่าตกใจ… ส่งตำแหน่งของเธอมาให้ฉัน… ฉันจะไปที่นั่นพร้อมกับบอดี้การ์ดสองสามคน ไม่เป็นไรนะ... ทุกอย่างจะดีเอง แค่มั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองก่อน โอเคไหม?”

ตอนที่รู้จักทิฟฟานี่เธอจะไม่ร้องขอความช่วยเหลือเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไปเว้นแต่เธอจะประสบปัญหาร้ายแรงจริง ๆ สิ่งนี้ทำให้แอเรียนวิตกกังวลอย่างมาก เธอทนกับอาการปวดท้องขณะวิ่งลงไปชั้นล่างและตะโกนเรียกพ่อบ้านเฮนรี่และบอดี้การ์ดอีกสองคนให้ไปกับเธอพวกเขาจึงรีบไปที่ที่ทิฟฟานี่อาศัยอยู่

น้ำตาแทบไหลออกมาจากดวงตาของแอเรียน เมื่อเธอเห็นอาคารที่พักอาศัยเก่าที่มืดมน เธอไม่เคยมาเยี่ยมทิฟฟานี่เลยนับตั้งแต่พวกเขาย้ายมาที่นี่ ดังนั้นเธอจึงไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้

สถานที่นั้นสกปรกมากและแออัดไปด้วยผู้คนทุกประเภท มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการ

ตอนที่พวกเขาขึ้นไปชั้นบนทิฟฟานี่ก็ร้องไห้จนเธอแทบจะทรุดลง

แอเรียนโทรเรียกตำรวจจากนั้นส่งลิเลียนไปที่โรงพยาบาล โชคดีที่เธอเป็นลมจากอาการช็อกเท่านั้นและไม่เป็นอะไร

ทิฟฟานี่ร้องไห้ในอ้อมแขนของแอเรียนที่ทางเดินของโรงพยาบาลเป็นเวลาสองชั่วโมง เธอบอกแอเรียนทุกอย่างและ แอเรียนก็รู้สึกเสียใจอย่างยิ่งสำหรับเธอ นอกเหนือจากความรู้สึกเศร้าสำหรับเธอแล้วความเจ็บปวดในช่องท้องทำให้เธอไม่สามารถตอบสนองต่อทิฟฟานี่ได้ เธอไม่สามารถแม้แต่จะพูดปลอบโยนได้ เม็ดเหงื่อกลิ้งลงข้างแก้มของเธอก่อนที่ดวงตาของเธอจะเริ่มพร่ามัว

พ่อบ้านเฮนรี่สังเกตเห็นผิวซีดของเธอจึงถามด้วยความเป็นห่วง “นายหญิง รู้สึกไม่สบายหรือเปล่าครับ?”

แอเรียนกุมท้องส่วนล่างของเธอขณะที่เธอทนกับความเจ็บปวด “ฉัน… ฉันไม่เป็นไร… พวกคุณทุกคนกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะอยู่ดูแลทิฟฟานี่ ถ้ามาร์คตามหาฉันก็บอกสถานการณ์ให้เขาทราบ”