เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 113

น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากตาของเธอ แต่ทิฟฟานี่ก็พยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา “อืม ฉันบอกได้เลยว่าซาช่าคนนี้ก็เหมือนกับฉัน เราไม่มีอะไรนอกจากการก้าวขึ้นไปหาสิ่งที่ดีกว่าของคุณ แทนที่จะโกรธฉันควรเห็นใจเธอ ดวงตาของคุณเย็นชาราวกับสายลมในฤดูหนาวที่รุนแรง นั่นเป็นวิธีที่คุณมองฉันมาตั้งแต่ก่อน ฉันแค่ชอบดื่มด่ำกับจินตนาการของตัวเองมากเกินไป ไม่ต้องจ่ายเงินคืน เนื่องจากฉันเต็มใจจ่ายให้คุณฉันจึงไม่มีสิทธิ์ขอคืน ขอบคุณที่สอนบทเรียนให้ฉัน ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รับผลกระทบอย่างหนักเมื่อโลกทั้งใบของฉันพังทลาย คุณทำให้ฉันรังเกียจจริง ๆ !”

เธอหันหลังกลับออกไป ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ

เธอเข้าใจทุกอย่างทันทีที่เอธานออกมาจากห้องน้ำ สิ่งแรกที่เขากังวลไม่ใช่ความจริงที่ว่าเธอเปียกโชกถึงกระดูก แต่เป็นความลับที่เขามีอยู่ในโทรศัพท์ของเขา ความผิดหวังนั้นมากเกินไปจนเธอไม่สามารถหลอกตัวเองต่อไปได้อีก

เธอเดินกลับไปที่บ้านเช่าด้วยความงุนงง อาคารที่อยู่อาศัยเก่ามีเพียงห้าชั้น ไม่มีการจัดการทรัพย์สิน ทุกชั้นถูกครอบครองโดยผู้เช่าประเภทต่าง ๆ ประมาณสิบครัวเรือน เสียงตะโกนของคนเมาเป็นครั้งคราวที่เธอได้ยินนั้นน่ากลัว ทางเดินก็มืดมากเช่นกัน

ทิฟฟานี่จัดการอารมณ์ของเธอที่หน้าประตูจากนั้นก็ควักกุญแจออกมา เมื่อสายตาของเธอจ้องไปที่ล็อคประตูจู่ ๆ เธอก็สังเกตเห็นรอยขีดข่วนเล็กน้อย เนื่องจากตัวล็อคประตูถูกเปลี่ยนใหม่เมื่อพวกเขาย้ายเข้ามาสิ่งเหล่านี้จึงเป็นสัญญาณของการงัดแงะ!

ด้วยความกังวลใจของเธอฝ่ามือของเธอเริ่มมีเหงื่อออก เธอคว้าท่อเหล็กจากที่มุมจากนั้นผลักเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเทาของเธอ ไฟถูกเปิดอย่างรวดเร็วและเธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยสายตาที่ยุ่งเหยิง บ้านเช่าที่เป็นระเบียบเรียบร้อยตอนนี้ตกอยู่ในความโกลาหล แม่ของเธอนอนหมดสติอยู่ที่พื้น

"แม่! แม่! เกิดอะไรขึ้น?” เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าและร้องไห้เหมือนเด็กโดยมีแม่อยู่ในเปล ใบหน้าที่แข็งแกร่งของเธอถูกทำลายโดยเหตุการณ์ที่โชคร้ายเช่นนี้

ริมฝีปากของลิเลียนซีดและเธอไม่ตอบสนอง ด้วยความตื่นตระหนกทิฟฟานี่จึงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและโทรหาแอเรียน

แอเรียนกำลังจะนอนเมื่อเธอรับสาย “ฮัลโหล…? ทิฟฟ์ เกิดอะไรขึ้น?”