เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1123

แอเรียนยังคงครุ่นคิดกับที่มาที่ไปของแหวนวงนั้นเมื่อมาร์คชี้แจงเธอ “ฉันออกแบบเองเมื่อนานมาแล้ว ปรับปรุงเล็กน้อยและให้คนทำขึ้นเป็นเวลาสามเดือน ฉันตัดสินใจจะให้มันกับเธอก็ต่อเมื่อฉันพอใจแล้ว”

การยอมรับของเขาทำให้แอเรียนนึกขึ้นได้ว่า เธอเคยเห็นงานออกแบบของเขาในห้องทำงานของเขาตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับแหวนวงนี้

ตอนนั้นแอเรียนเข้าใจว่า มาร์คต้องออกแบบแหวนวงนี้ให้กับภรรยาในอนาคตของเขาแน่ ๆ เธอจะรู้ได้อย่างไรว่า แหวนวงนั้นจะได้มาอยู่บนนิ้วของเธอ?

โชคชะตาช่างลึกลับ ด้วยกลอุบายของโชคชะตา ชีวิตของแอเรียนจึงถูกผูกมัดไว้กับมาร์คไปชั่วชีวิตนี้

แอเรียนปิดกล่องลงด้วยความระมัดระวังโดยเห็นได้ชัดว่า เธอไม่ได้คิดที่จะสวมแหวนนั้นนับตั้งแต่ตอนนี้เพราะเธอกลัวว่าเธอจะทำมันหายระหว่างที่ทำงาน

มาร์คไม่พอใจเล็กน้อยกับการกระทำของเธอ ใบหน้าที่หล่อเหล่าของเขาค่อนข้างจะโมโหเลยทีเดียว “เธอจะไม่ใส่แหวนเหรอ?”

“คือ ฉันกลัวทำหายน่ะ…”

“ถ้าหายฉันก็แค่จ้างให้คนทำให้ใหม่” เขาสั่งด้วยเสียงที่เข้ม “สวมแหวนเลยสิ”

แอเรียนแอบรู้สึกวิตกกับอารมณ์ที่เปลี่ยนได้เร็วของเขา เธอจึงเชื่อฟังเขาและสวมแหวน เนื่องจากเธอมีนิ้วที่เรียวและสง่างาม เธอจึงสวมแหวนได้อย่างสวยงาม มันเป็นของขวัญที่ทำให้แอเรียนพึงพอใจอย่างแท้จริง

ช่วงพักกลางวันเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างจะสั้น ดังนั้นมันจึงเพียงพอแค่สำหรับการทานอาหารเท่านั้นโดยไม่เหลือเวลาให้ทำอย่างอื่นก่อนที่ทั้งสองจะต้องรีบกลับไปที่บริษัทของตน

เธอเพิ่งจะไปถึงที่โต๊ะทำงานของตนเมื่อมาร์คส่งข้อความมาหาเธอ: ‘คืนนี้ไปข้างนอกกันไหม?’

เธอจ้องข้อความอยู่ชั่วครู่ นั่นเขาหมายความว่าอะไร? เขากำลังชวนเธอไปเปิดโรงแรมนอนเหรอ?

เมื่อคิดอย่างนั้นแอเรียนก็แอบมองไปรอบ ๆ เพื่อดูให้มั่นใจว่าไม่มีใครกำลังแอบมองเธออยู่ก่อนที่จะถอนหายใจและตอบกลับไปว่า: ‘จะดีเหรอ? ฉันเป็นห่วงสมอร์’

‘มีอะไรให้ต้องห่วงอย่างนั้นเหรอ? แมรี่ก็ดูเขาอยู่ตลอด’ มาร์คตอบทันที ‘และเราก็ไม่ได้ปล่อยให้แมรี่ดูสมอร์ตอนกลางคืนทุกวันซะหน่อย เลิกงานแล้วฉันจะมารับไปหาอะไรทาน แล้วเราค่อยไปหาโรงแรมกัน’