เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1124

ทันใดนั้นโรบินก็เดินเข้ามา “พี่แอเรียน ฉันทำแบบร่างเสร็จแล้ว บ่ายนี้พี่ต้องลงมือทำตัวอย่างแล้วใช่ไหมคะ? คุณเยลแมนต้องใช้ภายในบ่ายวันมะรืนนี้”

แอเรียนรีบปิดโทรศัพท์พลางทัดผมหลังหูอย่างกระอักกระอ่วน “เอ่อ… ใช่ ขอบคุณนะ เธอเริ่มลงมือก่อนได้เลย ชิ้นนี้มันค่อนข้างจะซับซ้อนเล็กน้อย เพราะฉะนั้นเธอจะต้องใช้เวลาอย่างมาก ถ้าเธอเริ่มเร็วเธอก็จะได้ไม่ต้องทำงานล่วงเวลา”

สายตาที่แหลมคมของโรบินสังเกตเห็นแหวนบนนิ้วของเธอ “ว้าว พี่แอเรียน แหวนพี่สวยมากเลย เพชรเม็ดใหญ่มาก คงจะแพงน่าดู เมื่อเช้าฉันยังไม่เห็นมันเลย สามีพี่คงจะให้มันกับพี่ตอนไปทานมื้อเที่ยงแน่เลย ใช่ไหมคะ? คุณเทรมอนต์นี่ช่างโรแมนติกจริง ๆ”

แอเรียนยิ้ม “ไปที่ห้องปฏิบัติการเลย เธอยังต้องช่วยงานฉันนะ”

แอเรียนรู้สึกกระวนกระวายตลอดทั้งบ่ายเพราะข้อความของมาร์ค เธอมักจะล่องลอยไปกับความคิดที่แปลกประหลาดเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะไปนอนโรงแรมกับเขา มันทำให้เธอรู้สึกค่อนข้างตื่นเต้นและประหม่าเล็กน้อย บางที ชีวิตประจำวันของพวกเขาอาจจะกลายเป็นความเคยชินจนเกินไป ความแปลกใหม่นี้จึงดูเหมือนจะเติมสีสันเข้ามา

หลังจากนั้นต่อมา ทิฟฟานี่ก็ได้โทรหาแอเรียน เธอตั้งใจว่าจะชวนแอเรียนไปทานมื้อเย็น แต่แอเรียนได้นัดกับมาร์คไว้แล้ว เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องปฏิเสธคำชวนของทิฟฟานี่ด้วยความที่เธอไม่ต้องการที่จะเลื่อนนัดมาร์ค เขาไม่มีวันตกลงและมันจะทำให้เขาอารมณ์เสียเปล่า ๆ

ทิฟฟานี่ตกตะลึง แอเรียนแทบจะไม่เคยปฏิเสธเธอเลย “คืนนี้เธอจะไปไหนเหรอ? ถ้าเธอเป็นห่วงสมอร์ เธอเอาเขาไปด้วยได้นะ บ่ายนี้ฉันไม่ได้ไปทำงาน ฉันก็เลยเบื่อ ๆ มีอะไรเหรอ? นี่เธอจะไม่มีเวลาไปทานข้าวกับฉันแล้วเหรอ?”

แอเรียนลุกขึ้นและเดินไปหาที่เงียบ ๆ คุยก่อนที่เธอจะกระซิบว่า “เปล่า แต่ไว้เดี๋ยวฉันไปด้วยวันหลัง วันนี้ฉันมีแผนแล้วจริง ๆ ฉันมีเดตน่ะ”

“เดตเหรอ? ฉันมั่นใจได้เลยว่าต้องไม่ใช่กับขอนไม้ของเธอแน่ ๆ” ทิฟฟานี่แซว “เธอมีกิี๊กเหรอ? ถ้ามาร์ครู้เข้าเขาจะไม่ฆ่าเธอหรือไง?”

สายลมในฤดูหนาวพัดผ่านท้องถนนอย่างรุนแรง เธอจัดคอเสื้อของเธอให้แน่นขึ้น ใบหน้าและมือของเธอที่สัมผัสกับอากาศโดยตรงเริ่มจะรู้สึกไม่ค่อยดีนักในความหนาวเช่นนี้ เธอรอเป็นเวลา 10 นาทีก่อนที่มาร์คจะโทรมาหาเธอ “ฉันยังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จ ฉันคงจะต้องใช้เวลาอีกสัก 30 นาที รอฉันที่บริษัทนะ”

แอเรียนตอบตกลง เธอวางสายแต่ไม่ได้กลับเข้าไปรอเขาในบริษัท แต่เธอกลับเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าที่อยู่ห่างออกไป 500 เมตรแทน การซื้อของฆ่าเวลาดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี

นับตั้งแต่ที่เธอกลายเป็นแม่คน สายตาของเธอก็ถูกของใช้ของเด็กดึงดูดโดยธรรมชาติ เธอจึงเดินซื้อของเด็กโดยสัญชาตญาณ อีกไม่นานแอริสโตเติลก็จะสามารถใช้เก้าอี้เด็กเดินได้แล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงเดินดูของในแผนกเด็กโดยมุ่งความสนใจไปที่เก้าอี้เด็กเดิน ทันใดนั้น สาวน้อยน่ารักที่โงนเงนและเพิ่งหัดเดินก็ชนเข้ากับขาของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว

แอเรียนก้มตัวลงเพื่อที่จะช่วยเด็กลุกขึ้น เด็กน้อยน่าหลงใหลมาก เธอสวมใส่ชุดหมีสีชมพูและมัดจุกสองข้าง เด็กน้อยดูเหมือนเพิ่งจะเริ่มหัดเดิน ชนิดที่เดินได้สองก้าวแล้วก็ล้มลง ดวงตาที่โตของเด็กน้อยกะพริบไม่หยุด เธอดูน่ารักมาก