เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1133

เจตต์เอื้อมมือของเขาไปตบหลังธัญญ่าเบา ๆ “นอกจากลูกแล้วเธอก็ยังมีฉันไง มันไม่สำคัญหรอกว่าเราจดทะเบียนสมรสกันทำไม ที่สำคัญคือเราทำมันไปแล้ว เธอไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ ถ้ามีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะคอยรับสายเธอ เดี๋ยวฉันไปซื้ออะไรให้กินนะ คืนนี้เธอนอนพักที่นี่ไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เช้าฉันจะกลับมา”

ธัญญ่าพยักหน้าและมองเจตต์เดินจากไป ทันใดนั้นความกลัวทั้งหมดของเธอก็ดูเหมือนจะจางหายไป เธอผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาจะอยู่เคียงข้างเธอ

…

หลังจากที่ดูแลธัญญ่าเสร็จเจตต์ก็รีบกลับไปที่คฤหาสน์สมิธ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขาจึงคิดว่าทุกคนต่างเข้านอนหมดแล้ว แต่ตรงกันข้ามกับความคิดของเขา อเลฮานโดรยังตื่นอยู่

“นายไปไหนมา?” อเลฮานโดรถาม

เจตต์รู้ดีว่าการโกหกอาจจะเป็นภัยในภายหลัง เขาจึงตัดสินใจที่จะพูดความจริง “ธัญญ่าลื่นล้มและตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ ผมรีบไปหาเธอทันทีที่รู้ สองสามวันต่อจากนี้ผมอาจจะต้องดูแลเธอ”

อเลฮานโดรถามอย่างเฉยเมย “แล้วใครพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาล?”

เจตต์ชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะถามว่า “แจ็คสันและทิฟฟานี่ครับ ธัญญ่าไม่รู้จักใครเลย เธอโทรหาผมก่อน แต่ผมยุ่งอยู่ก็เลยไม่ได้รับสายเธอ ผมรีบออกไปจนไม่ได้แจ้งท่านก่อนด้วย”

อเลฮานโดรยกมือขึ้น

เจตต์เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ เจตต์ยื่นบุหรี่ให้อเลฮานโดรและจุดมันให้เขา

หลังจากที่อเลฮานโดรผ่นควันออกมาหนึ่งคำ เขาก็พูดว่า “หัวใจของผู้หญิงมักจะบอบบาง อย่าให้ธัญญ่าไปบอกอะไรพวกเขาเพียงเพราะเธอรู้สึกว่าติดค้างพวกเขาล่ะ นายหยุดสักสองสามวันไปเลย ผู้หญิงที่ตั้งครรภ์อยู่คนเดียวคงจะไม่สะดวกเท่าไหร่ แต่ถ้าคราวหน้าจะไปไหนอีกบอกฉันก่อนด้วย”

เมลานีดูหมดหนทางเล็กน้อยเมื่ออธิบายว่า “คุณปู่บอกว่า เรายังอายุน้อยเกินที่จะแยกห้องนอนกัน เราทำตามที่เขาบอกกันเถอะ เขาจะได้สบายใจ”

เมลานีหมุนล้อรถเข็นตัวเองไปข้างเตียงแล้วขึ้นเตียง “แต่คุณท้องไม่ใช่เหรอ? มันก็ไม่เห็นจะแปลกถ้าเราจะนอนแยกห้องกัน เขาน่าจะเข้าใจเรื่องนี้นะ คุณกลับไปนอนที่ห้องของคุณเถอะ ไว้พรุ่งนี้ผมจะไปคุยกับเขา”

เมลานีเสียใจเล็กน้อย “มันยากขนาดนั้นเลยเหรอที่เราจะนอนด้วยกัน? อเลฮานโดร สมิธ ฉันยอมที่จะใช้ชีวิตที่เหลือของฉันอย่างโดดเดี่ยว แต่คุณช่วยอย่าทำให้ฉันขายหน้าต่อหน้าผู้ใหญ่ได้ไหม? ฉันไม่ได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลสมิธเพื่อให้คุณทำให้ฉันขายหน้านะ!”

อเลฮานโดรรู้สึกว่าเสียงเริ่มดังมากขึ้น เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งขณะที่พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณเลย ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณ ผมแค่รู้สึกว่า เราไม่ควรที่จะนอนด้วยกันเนื่องจากสถานการณ์ของขาผมและความจริงที่คุณท้องอยู่ อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังเป็นผู้ชาย ผมก็มีความต้องการของผมเหมือนกัน มันจึงจะดีที่สุดหากเรานอนแยกกัน เลิกไร้สาระได้แล้ว ผมไม่มีอารมณ์ที่จะโอ๋คุณหรอกนะ”

ความโกรธของเมลานีหายไปทันที “เพราะเรื่องแค่นี้เองเหรอ? ฉันนึกว่า… ฉันนึกว่าคุณแค่ยอมแต่งงานกับฉันไปอย่างนั้นแหละ แต่ ฉันว่ามันก็ไม่ได้ลำบากอะไรนะ ฉันจะนอนที่นี่เพื่อที่คุณปู่จะได้ไม่ตื๊อฉันและทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดทีหลัง”