เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1134

อเลฮานโดรไม่พูดอะไรต่อ เขาเอื้อมมือไปปิดไฟและนอนลงบนเตียงพลางหันหลังให้เมลานี

เมลานีดึงผ้าห่มขึ้นและนอนลงบนเตียงเช่นกัน ทั้งเตียงเต็มไปด้วยกลิ่นของเขา มันทำให้เธอแอบมีอารมณ์และส่งผลให้เธอนอนไม่หลับ เธอรู้ดีว่าเขาเพียงแต่ทนอยู่กับเธอเพราะการคลุมถุงชนของครอบครัวพวกเขา แต่บางทีเธอก็แอบรู้สึกว่า เขาดีกับเธอแม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไร เธอเอื้อมมือออกไปโอบเอวของเขาด้วยความระมัดระวัง อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ได้มีโอกาสที่จะใกล้ชิดเขา

“อย่าแตะตัวผม” อเลฮานโดรขู่ด้วยความเยือกเย็น

เมลานีชะงักและหันหลังให้เขาด้วยความหงุดหงิด เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะมีความรู้สึกให้เขาอีกนานแค่ไหนหากเขาจะยังคงทำตัวแบบนี้ บางที สักวันหนึ่งมันอาจจะหายไป และถึงวันนั้นเธอก็จะยอมแพ้และทิ้งเขาไปในที่สุด ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจากข้างหลังเธอ เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน และก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัวเขาก็จับหน้าเธอและจูบเธออย่างดูดดื่ม เมลานีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอเพียงแค่ต้องการจะกอดเขา ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังถอดชุดนอนเธอ เธอจึงรีบจับมือของเขาเอาไว้ “อย่า…”

เสียงของอเลฮานโดรมืดมนดั่งความมืดในห้องและห้าวขณะที่เขากว่าวว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรอกเหรอ?”

เธอพูดไม่ออก แน่นอนว่ามันคือสิ่งที่เธอต้องการ แต่มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่ควรจะทำเนื่องจากมันอาจจะสามารถทำให้การพักฟื้นของขาอเลฮานโดรช้าลงได้

…

ธัญญ่าที่ทนเห็นเจตต์โดนต่อว่าไม่ได้จึงรีบตอบว่า “ไม่หรอกค่ะ เขาไม่ได้ตั้งใจเมินสายฉันสักหน่อย เขาแค่ยุ่งจริง ๆ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่และพี่แจ็คสันมาก ๆ นะคะ ถ้าไม่ได้พี่สองคน ฉันไม่อยากจะนึกภาพเลยว่าจะเป็นยังไง ฉันไม่รู้เลยว่าจะต้องขอบคุณพวกพี่ยังไงดี”

ทิฟฟานี่วางผลไม้ที่เธอซื้อมาด้วยลงบนโต๊ะวางของ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันแค่มาดูเฉย ๆ ในเมื่อเจตต์อยู่นี่แล้ว ฉันกลับก่อนละกัน แจ็คสันรอฉันอยู่ข้างนอก”

ธัญญ่าลดสายตาและพยักหน้า แจ็คสันคงจะไม่อยากเจอเธอ เมื่อวานเขาแค่ไม่มีทางเลือก ถ้าไม่ใช่เพราะทิฟฟานี่ แจ็คสันจะต้องไม่สนเธอแน่ ๆ