เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1150

มาร์คตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่แล้วครับ อันที่จริงก็เป็นเพราะเรื่องนี้ ผมก็เลยขอพบคุณในคืนนี้ ผมต้องการจะมาขอโทษด้วยตัวเอง ผมขอโทษสำหรับการเข้าใจผิดด้วยนะครับ”

เส้นทางของความรักในชีวิตของเจสสิก้าถูกโรยด้วยดอกกุหลาบเสมอมา เมื่อต้องได้รับความอับอายเช่นนี้อย่างกะทันหัน เธอจึงไม่สามารถที่จะเก็บความโกรธของตนไว้ได้อีกต่อไป ใบหน้าของเธอเปลี่ยนสี “นี่เป็นสิ่งที่จะสามารถแก้ได้ด้วยเพียงคำขอโทษอย่างนั้นเหรอคะ? แทนที่จะเห็นข้อผิดพลาดของตนเองตั้งแต่แรก แต่คุณกลับรีรอตั้งหลายวันกว่าที่จะบอกฉัน นี่แสดงว่าฉันเข้าใจเจตนาคุณผิดมาโดยตลอดเลยเหรอคะ? ฉันอุตส่าห์เปลี่ยนตารางงานของฉันเพื่อที่จะได้มาหาคุณเร็วขึ้นตั้งครึ่งเดือนเพราะฉันอยากจะเจอคุณเร็ว ๆ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนคนโง่ไปเลย!”

ความอดทนของมาร์คค่อย ๆ ลดน้อยลงเมื่อสถานการณ์เริ่มบานปลาย เขาได้ขอโทษเธออย่างจริงใจไปแล้ว แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเกินจะรับไหว ณ ตอนนั้นมาร์คได้ตัดสินใจไปแล้วว่าสัญญางานระหว่างพวกเขาไม่ได้สำคัญอีกต่อไป “ผมผิดเองที่ทำให้คุณเข้าใจผิด ผมจึงมาขอโทษคุณ ผมจะให้คุณเป็นคนตัดสินใจเรื่องสัญญาระหว่างเรา ถ้าคุณคิดว่าเราจะไปกันต่อไม่ได้ ก็ตามนั้นครับ”

เจสสิก้าตกใจกับวิธีการแก้ปัญหาของมาร์ค แต่เธอสามารถบอกได้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะต้องมาตามตื๊อผู้หญิง เธอจึงเก็บความโกรธของเธอเอาไว้และกล่าวว่า “ช่างมันเถอะค่ะ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป ทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดและก็ถูกอธิบายอย่างชัดเจนแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ความรู้สึกของฉันมาขัดขวางเรื่องงาน เพราะฉะนั้นฉันจะยังคงตั้งตารอร่วมงานกับคุณ ฉันยังชื่นชอบคุณอยู่ดี ไม่ว่านี่จะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือไม่ อ๋อ วันนี้ฉันได้รับเกียรติและได้พบภรรยาของคุณด้วย เห็นแวบแรกก็รู้เลยว่าเธอมาจากครอบครัวที่ดี ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอ ถ้าคุณสองคนไม่เหมาะสมกัน ก็ไม่มีคู่ไหนเหมาะสมกันแล้วล่ะค่ะ”

แววตาของมาร์คเยือกเย็น “ผมว่าคุณคงจะไม่ได้เจอกันด้วยความบังเอิญหรอกใช่ไหมครับ?”

“ใช่ ฉันตั้งใจไปหาเธอ พวกเราได้คุยกันนิดหน่อย” เจสสิก้ายอมรับ

แน่นอนว่ามาร์คจะรู้ว่าทำไมเธอถึงได้เมินเขา เธออุ้มสมอร์ขึ้นและเดินหนีเมื่อเขาเดินเข้าไปหา เขาหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังและรีบเดินไปหาเธอ “ฉันไม่รู้ว่าหล่อนจะไปหาเธอ ฉันอธิบายทุกอย่างให้หล่อนฟังแล้ว ฉันยกเลิกสัญญาแล้วด้วย”

แอเรียนพึมพำ “เธอมาหาฉันที่ทำงานและแกล้งเรียกร้องให้ฉันออกแบบชุดให้ ปรากฏว่าเธอต้องการที่จะมาดูถูกฉันตั้งแต่แรก เธอบอกว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณและว่าฝีมือฉันเทียบดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียงของเธอไม่ได้ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เธอตั้งใจไปหาเรื่องฉันอย่างโจ่งแจ้งทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าคุณแต่งงานและมีลูกแล้ว ผู้หญิงทุกคนในประเทศของเธอใจกว้างแบบนี้กันหมดเลยไหม? ตอนนี้ฉันได้เห็นหมดแล้ว เธอคิดว่าเธอคู่ควรกับคุณมากกว่าฉันและต้องการให้เราหย่ากันเพื่อที่เธอจะได้มาแทนที่ฉันเหรอ? แบบนั้นเธอจะได้ดีทั้งเรื่องงานและคู่สมรส นั่นคือชีวิตที่ไร้ที่ติในอุดมคติของเธอเหรอ? ฉันโกรธมากนะ แต่ก็รู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดมันน่าขำมากในเวลาเดียวกัน!”