เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1151

มาร์ครู้สึกขบขันเมื่อเห็นแอเรียนหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ “เธอน่ารักมากเลยนะเวลาโมโหน่ะ”

แอเรียนจ้องเขาเขม็ง “คุณคิดว่าฉันน่ารักเวลาที่โกรธอย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณทำให้ฉันโกรธเท่าที่คุณต้องการเลย! สุดท้ายมันก็คือความผิดของคุณที่เอาของขวัญผิดไปให้เธอและทำให้เธอเข้าใจเจตนาคุณผิด! แน่นอนว่าเธอจะต้องกล้าที่จะมาหาเรื่องฉันในเมื่อเธอคิดว่าคุณชอบเธอมากกว่าฉัน!”

มาร์คน้อมรับคำบ่นของเธออย่างน่าประหลาดใจ “เธอพูดถูก ฉันผิดเองและฉันก็ได้แก้ไขมันแล้ว ครั้งหน้าฉันจะชดเชยสำหรับของขวัญชิ้นนั้นให้นะ”

แอเรียนส่งเสียงเย้ยหยัน “ไม่! ฉันไม่ต้องการของขวัญจากคุณ ฉันไม่อยากโดนคนนอกดูถูกอีกแล้ว ฉันไม่สามารถรับมือกับการยั่วยุแบบนั้นได้หรอกนะ! ในเมื่อคุณได้ยุติสัญญาไปแล้ว คุณก็คงจะเสียหายไปพอสมควร ใช่ไหม?”

มาร์คพยักหน้า “ใช่ เสียหายไปค่อนข้างเยอะเลย แต่มันเทียบกับความอับอายที่เธอต้องเจอไม่ได้เลย ไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่าเธอแล้ว”

ถึงแม้ว่าสีหน้าของแอเรียนยังคงเยือกเย็น แต่ใจของเธอแอบละลายไปกับคำพูดของเขาแล้ว เธอไม่รู้มาก่อนว่ามาร์คจะสามารถพูดอะไรแบบนั้นได้ด้วย…

เธอยื่นสมอร์ให้เขา “อุ้มลูกเลย ฉันจะไปหาอะไรทานก่อนค่ะ”

วันนั้นมาร์คตัวติดเธอมากอย่างน่าประหลาด คล้ายกับสมอร์เลย ทุก ๆ ที่ที่แอเรียนไป เขาจะตามเธอไปพร้อมกับสมอร์ในอ้อมแขน เขาแม้กระทั่งรอหน้าห้องน้ำกับสมอร์เมื่อเธอเข้าไปทำธุระของเธอ เธอเริ่มหงุดหงิด “คุณไม่มีอะไรให้ทำแล้วเหรอ? มาตามติดฉันทำไม?!”

มาร์คพูดอย่างหน้าไม่อายว่า “สมอร์บอกว่าเขาอยากเห็นหม่ามี๊ของเขา ไม่อย่างนั้นเขาจะร้อง”

แอเรียนหัวเราะ เรื่องแบบนี้เป็นกันทุกบ้านเลยหรือเปล่า? ผู้ชายทุกคนคิดว่าลูกตัวเองจะไม่สามารถอยู่ห่างกับคนเป็นแม่ได้นานจริงเหรอ?