เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1152

แอเรียนตะลึงไปชั่วขณะ เขาเคยห้ามไม่ให้เธอเรียกเขาว่าพี่เมื่อนานมาแล้ว นี่เขากำลังเล่นตลกอะไรของเขาอยู่? เธอง่วงเกินที่จะคิดอะไรมากและเพียงต้องการให้เขาเลิกทรมานเธอ “พี่มาร์ค”

ทันใดนั้นมาร์คก็กอดเธอแน่นยิ่งขึ้นและทำให้เธอหายใจลำบากนิดหน่อย “คุณเป็นอะไรของคุณเนี่ย? เบา ๆ หน่อยได้ไหม? ฉันจะหายใจไม่ออกแล้ว”

เขาไม่ตอบเธอ เธอไม่อาจเข้าใจได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ อย่างไรก็ตาม คืนนั้นเธอนอนหลับสนิทมาก บางทีความเหนื่อยล้าของเธออาจจะส่งผลทำให้เธอสามารถนอนหลับได้ดีขึ้น

วันรุ่งขึ้น เมื่อแอเรียนกำลังล้างหน้าตัวเองมาร์คก็เดินมาข้าง ๆ เธอเพื่อแปรงฟัน คนขี้เล่นในตัวเธอตื่นขึ้นเมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เขาขอให้เธอเรียกเขาว่าพี่เมื่อคืนนี้ เธอจึงสะบัดน้ำใส่ตัวเขาเล็กน้อยและพูดว่า “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่มาร์ค”

มาร์คสำลักยาสีฟันและไออยู่สักพัก สีหน้าของเขาเปลี่ยน “เธอ! ปิดปากเลยนะ!”

แอเรียนหยุดหัวเราะไม่ได้ “ไม่ชอบเหรอ? เมื่อคืนคุณขอให้ฉันเรียกคุณแบบนั้นเองไม่ใช่เหรอ? เป็นอะไรไปล่ะ? มันไม่เหมือนกับตอนที่ฉันเรียกคุณเมื่อก่อนเหรอ? ผู้หญิงหลายคนเรียกคู่ตัวเองว่าพี่ เหมือนที่คนเกาหลีเขาเรียกแฟนตัวเองว่าโอป้า มันก็แค่ฉายา ต้องอ่อนไหวขนาดนั้นเลยเหรอ? เมื่อคืนไม่เห็นจะมีอาการนี้เลย?”

มาร์คเดินออกไปจากห้องน้ำหลังจากที่บ้วนปากเสร็จ แอเรียนตกตำลึงแต่ไม่ได้สนใจเขาต่อ

มาร์คจดจ่ออยู่กับการขับรถตอนที่พวกเขาออกไปทำงานเมื่ออยู่ ๆ แอเรียนก็ถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงได้บอกให้ฉันเรียกคุณว่าพี่มาร์คล่ะ?”

เขาหันมามองหน้าเธอ “ฉันอยากให้เธอพูดจาหวาน ๆ กับฉันบ้าง ทำไมตอนนี้เธอไม่ลองพูดหวาน ๆ บ้างล่ะ?”

ปากของแอเรียนกระตุก “ฉันพูดจาหวาน ๆ ไม่เป็น คุณลองทำให้ฉันดูก่อนสิ”

เธอพยักหน้าในขณะที่ยังตกอยู่ในภวังค์ก่อนที่จะลงจากรถในสภาพเดียวกัน…

รถของมาร์ควิ่งออกไปตามลมที่หนาวเย็นขณะที่คำพูดของเขายังคงก้องอยู่ในหัวของเธอ “อย่าลืมเรื่องที่เธอสัญญากับฉันไว้ล่ะ เธอต้องอ้อนฉันทุกวันแล้ว”

เมื่อเธอตั้งสติได้เธอก็เอามือมาปิดใบหน้าที่แดงของเธอ เธอไม่อาจจะรับมือกับความเร่าร้อนแบบนี้ในตอนเช้าได้ เธอจึงคอยบอกตัวเองว่า “ใจเย็น ๆ…”

เธอกลับมาได้สติและใจเย็นลงก็ต่อเมื่อเธอถึงที่ห้องทำงานของเธอแล้ว อากาศวันนั้นดีเป็นพิเศษ แดดออกมาส่องแสงโดยไม่มีวี่แววว่าหิมะจะตก