เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1164

มาร์คกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น

“ฉันทำไม่เป็นค่ะ” เธอตอบแสร้งทำเป็นซื่อบื้อ

เขาเป่าลมใส่หูเธอเบา ๆ “ก็พูดว่า ‘ฝันดีนะคะที่รัก’ นะ ๆ”

แอเรียนได้ยินเสียงหัวใจตนเองเต้นอย่างบ้าระห่ำ เธออ้าปากและพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ฝันดีนะคะ… ที่รัก?”

เสียงของเธอไม่ได้ออดอ้อน น่ารัก หรือหวานแหวว มาร์คจึงยังไม่พอใจ “ถ้าเธอจะทำตัวน่ารัก เสียงของเธอก็จะต้องน่ารักกว่านี้ เข้าใจไหม? หรือ… จะให้ฉันสอน?” ทันทีที่เขาพูดจบ มือของเขาก็เริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างซุกซน

เธอรู้สึกหายใจติดขัด “ฉันขอนอนคิดก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะคะ”

มาร์คไม่ขัดขืนอีกต่อไป อาจจะเป็นเพราะเขาเหนื่อยเกินไป ลมหายใจของเขาค่อย ๆ เบาลง และสุดท้ายเขาก็หยุดเคลื่อนไหว

...

เช้าวันรุ่งขึ้น แอเรียนก็ตื่นขึ้นพร้อมกับความงัวเงีย ทันทีที่เธอลืมตาเธอก็พบกับการจ้องมองของมาร์ค

ดูจากความตาโตและสีหน้าที่สดชื่นของเขาแล้ว เขาน่าจะตื่นได้สักพักแล้ว เขาวางศีรษะไว้บนมือและจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาทำให้เธอสะดุ้งตื่นจากความงัวเงีย เขาคงตื่นนานแล้วเมื่อดูจากแววตาที่สดใสของเขา “คุณทำอะไร?”

“เธอไง…” เขาพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ขณะที่กระตุกคิ้วหนึ่งข้าง

ไม่คิดถึงเขาเหรอ? แน่นอนว่าเธอจะคิดถึง อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีวันที่จะยอมรับมัน เธอไม่อาจพูดจาอ่อนหวานแบบนั้นได้ “ยังไงตอนนี้คุณก็กลับมาแล้ว จะให้ฉันคิดถึงอะไร? คุณจะ… ตอนเช้าเลยเหรอ? ลืมไปได้เลยนะ!”

แววตาของเขาลุกเป็นไฟ “ฉันดูเหมือนกำลังล้อเล่นเหรอ? เมื่อคืนเราตกลงกันแล้วนะ อ้อนฉันเดี๋ยวนี้เลย”

เธอรู้ดีว่าเธอไม่อาจหลีกเลี่ยงมันได้ตลอดไป หลังจากที่คิดทบทวนดูแล้วเธอก็ซุกหน้าอกของเขาและพูดว่า “ที่รัก… ฉันจะไปทำงานสายเอานะคะ เราค่อยว่ากันเถอะ… รักน้า…”

มาร์คหายใจติดขัด เขาไม่อาจปฏิเสธเธอได้ เขาจำเป็นต้องเก็บความต้องการของตนเองเอาไว้และปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน “ก็ได้ ฉันจะยอมให้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ คืนนี้ค่อยว่ากัน ฉันจะนอนต่ออีกสักหน่อย เธอลุกไปก่อนเลย อย่ามัวแต่อยู่ใกล้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วนะ”

แอเรียนลุกขึ้นทันทีและวิ่งไปที่ประตูราวกับว่าเธอเพิ่งจะได้รับการอภัยโทษ นี้เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงท่าทีตุ้งติ้ง เธอสงสัยว่าเธอทำถูกแล้วหรือไม่? เขาควรจะพอใจแล้วใช่ไหม?