เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1166

แน่นอนว่าคุณเยลแมนจะไม่ติดที่จะพาโรบินไปด้วยหากแอเรียนขอถึงแม้ว่าปกติเขาจะเป็นคนขี้เหนียวและไม่ค่อยพาพนักงานหรือลูกค้าออกไปทานอาหาร อย่างไรก็ตาม วันนี้เขาพาพวกเธอไปที่ร้านอาหารราคาแพงแห่งหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจค่าใช้จ่ายในขณะที่เขาหัวเราะอย่างร่าเริง มันก็ไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อมีนักออกแบบอย่างซิลแวงมาร่วมงาน ลูกค้าที่มั่งคั่งจะหลั่งไหลมาที่บริษัทและทำรายได้ให้เขา ลูกค้าที่ร่ำรวยเหล่านั้นจะทำเงินให้เขาได้มากกว่าการทำงานกับบางบริษัทเสียอีก ตอนนี้เขาใจกว้างเพราะเขารู้ว่าเขาจะได้รับผลตอบแทนที่ดี

เมื่อพวกเขาไปถึงร้านอาหาร โรบินก็รินน้ำให้ทุกคนอย่างมีชั้นเชิง เธอรู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับส่วนเกิน อย่างน้อยเธอก็ควรจะทำตัวให้มีประโยชน์

คุณเยลแมนมองซิลแวงและแอเรียน ยิ่งเขามองพวกเธอนานแค่ไหนเขาก็ยิ่งดูเหมือนจะมีความสุขมากขึ้น “เมื่อมีคุณทั้งสองอยู่บริษัทที่แสนต่ำต้อยของผมจะเติบโตอย่างยิ่งใหญ่แน่นอน”

ซิลแวงเม้มริมฝีปากและยิ้ม เขาไม่ตอบและเพียงแต่จิบน้ำในแก้วแทน

แอเรียนเองก็ไม่มีอะไรจะให้พูดเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม แม้จะไม่มีการสนทนากันคุณเยลแมนก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เขายังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ เขาเพียงแต่ได้รับปฏิกิริยาตอบรับจากแอเรียนเมื่อเขากล่าวว่าโต๊ะทำงานของซิลแวงจะติดกับเธอ

แอเรียนขมวดคิ้ว เธอเคยชินกับการใช้โต๊ะคนเดียวและจะรู้สึกอึดอัดเมื่อมีคนอื่นอยู่ข้าง ๆ อย่างไรก็ตามซิลแวงมีประสบการณ์มากกว่าเธอ หากเขาไม่คัดค้านเรื่องนี้เอง เธอก็จะดูเหมือนหยิ่งยโสหากเธอแสดงท่าทีคัดค้าน

เมื่ออาหารถูกเสิร์ฟ ทันใดนั้นซิลแวงก็หยิบถ้วยซุปของแอเรียนและตักซุปให้เธอ “อากาศช่วงนี้หนาว การทานซุปก่อนมื้ออาหารจะช่วยให้กระเพาะคุณอุ่นก่อน”

แอเรียนขอบคุณเขาอย่างมีมารยาทแต่ไม่แตะต้องถ้วยน้ำซุปเลย

ซิลแวงสังเกตเห็นสิ่งนั้นและถามเธอกึ่งหยอกเล่น “มีอะไรเหรอ? กลัวว่าผมจะวางยาเหรอ? หรือกลัวว่าสามีจะหึง?”

ซิลแวงสังเกตเห็นความกระสับกระส่ายของเธอและถามอย่างหยอกล้อว่า “คิดอะไรไม่ออกเหรอ? บังเอิญจัง ผมก็เหมือนกัน! เวลาที่คิดอะไรไม่ออกผมชอบออกไปเดินป่าเดินเขา เสาร์อาทิตย์นี้ไปเดินเล่นกับผมไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ” แอเรียนปฏิเสธเขาทันที “ฉันไม่มีนิสัยแบบนั้น ความคิดของฉันมาและไปเอง มันมาได้ทุกเมื่อ อีกไม่กี่วินาทีฉันอาจจะคิดอะไรออกก็ได้”

ซิลแวงจ้องหน้าเธอสักพักก่อนที่อยู่ ๆ จะวางโทรศัพท์ลงและเลื่อนเก้าอี้เข้ามาหาเธอ “ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณหลีกเลี่ยงสายตาผมล่ะ? ขนาดเวลาคุยกับผมคุณยังไม่มองหน้าผมเลย”

การอยู่ใกล้ชายแปลกหน้าทำให้แอเรียนรู้สึกอึดอัด ทุกเซลล์ในร่างกายของเธอกำลังประท้วง “มัน… เป็นนิสัย ฉันกลัวการเข้าสังคมนิดหน่อยน่ะค่ะ ปกติฉันอยู่แต่ที่บ้าน เพราะฉะนั้นมันก็เป็นเรื่องปกติ ฉันมีงานต้องทำ คุณก็กลับไปทำอะไรของคุณได้เลยนะคะ”