เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1167

ซิลแวงเลิกคิ้ว ริมฝีปากของเขาโค้งยิ้มเบา ๆ “ผมก็นึกว่าคุณแค่… เขิน ผมเคยเจอผู้หญิงแค่สองประเภท คนที่ละสายตาจากผมไม่ได้ และคนที่หลีกเลี่ยงสายตาผม อย่างไรก็ตาม ทั้งสองประเภทนี้จะมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันก็คือ ผมทำให้หัวใจของพวกเธอสั่น…”

การแสดงความมั่นใจอย่างเปิดเผยของเขาทำให้แอเรียนตกตะลึง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่หลงตัวเอง เธอยอมรับว่าเขาหล่อมาก เขามีสไตล์ รูปลักษณ์ และฐานะ ถ้าเขาตรงสเปกเธอก็คงจะดี บางทีเธออาจจะแอบมองเขาสักนิด

อย่างไรก็ตามเขาไมใช่สเปกเธอเลย แล้วทำไมเขาถึงพูดมากจัง? พวกเขาเพิ่งจะเคยเจอกันและไม่ได้สนิทกันด้วย เธอไออย่างกระอักกระอ่วนก่อนที่จะกระแอมคอแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ใจสั่นค่ะ ฉันแค่ไม่ชินกับการมีใครมาใกล้ชิดฉันหรือจีบฉัน แต่ว่า คุณเยลแมนก็จะไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ถ้าคุณอยากจะออกไปเดินป่าเดินเขาเพื่อหาแรงบันดาลใจตอนนี้…”

ซิลแวงชะงัก เขาหมุนตัวเองออกไปบนเก้าอี้ “ผมแค่ล้อคุณเล่นเฉย ๆ คุณนี่ไม่เข้าใจความสนุกซะเลย”

แอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก สิ่งที่เธอตั้งตารอในตอนนี้คือการกลับบ้านหลังเลิกงานเพื่อไปหามาร์คและลบภาพของซิลแวงออกจากหัวเธอ เธอไม่ต้องการทำให้สุนทรียะของเธอแปรปรวนเพราะผู้ชายที่นั่งข้างเธอ มาร์คจะทำให้สายตาของเธอสบายมากขึ้น เธอสามารถจ้องมาร์คได้นานเกินสิบปีโดยที่ไม่เบื่อหน้าเขาเลย

เมื่อใกล้จะจบวันทำงาน เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากมาร์ค เขาบอกว่าเขามีธุระด่วนเลยไม่สามารถไปรับเธอจากที่ทำงานได้ และเขาอาจจะกลับบ้านช้าด้วย เธอยืนยันกับเขาว่าเธอสามารถหาทางกลับบ้านเองได้ เธอรู้ว่าเขายุ่งแค่ไหน ดูอย่างที่เขาต้องเดินทางไปต่างประเทศในช่วงเทศกาลคริสต์มาส