เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1168

สุดท้ายยังไงซิลแวงก็คือดีไซเนอร์ชั้นนำคนหนึ่ง พวกเขาคุยกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างทาง บทสนทนาเหล่านั้นทำให้แอเรียนมีแรงบันดาลใจมากขึ้น สุดท้ายเธอก็รู้สึกว่าการที่ซิลแวงมาส่งเธอไม่ใช่ความคิดที่แย่อีกต่อไป

ซิลแวงโบกมือให้เธอเบา ๆ เมื่อพวกเขาไปถึงที่ทางเข้าของคฤหาสน์เทรมอนต์ “เจอกันพรุ่งนี้ครับ”

เธอขอบคุณเขาแล้วรีบลงจากรถ

แมรี่เห็นทุกอย่างและเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับแอริสโตเติลในอ้อมแขน “แอริ ใครมาส่งเธอ? นั่นไม่ใช่รถนายท่านนี่”

“เพื่อนร่วมงานน่ะค่ะ” แอเรียนตอบสบาย ๆ

แมรี่เริ่มวิตกกังวลอย่างมาก “เพื่อนร่วมงานผู้ชายเหรอ? ฉันอาจจะไม่มีประสบการณ์มากนัก แต่หลังจากที่ทำงานให้ตระกูลเทรมอนต์มานานขนาดนี้ ฉันก็พอจะบอกได้ว่ารถคันนั้นแพงแค่ไหน เพื่อนร่วมงานคนไหนของเธอถึงได้มีปัญญาซื้อรถแพงขนาดนั้นกัน? แค่ดูจากสีรถก็พอจะบอกได้แล้วว่า เขาไว้ใจไม่ได้แค่ไหน เธอควรจะอยู่ให้ห่างเขาเอาไว้นะ ผู้ชายที่โตแล้วที่ไหนเขาจะขับรถสีแดงกัน ถ้านายท่านรู้เรื่องนี้เข้า เขาจะต้องไม่พอใจแน่ ๆ”

หลังจากที่แมรี่บ่นเท่านั้นที่แอเรียนตระหนักว่ามาร์คไม่มีรถสีแดงในโรงรถเลย นั่นเป็นเหตุผลที่แมรี่ถึงบอกว่าผู้ชายที่ขับรถสีแดงไม่น่าไว้ใจอย่างนั้นเหรอ? เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “แมรี่ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าแจ็คสันก็ขับรถสีแดง? แจ็คสันเป็นคนไม่ดีเหรอ?”

เมื่อรู้ว่ามาร์คจะไม่กลับมาทานข้าวที่บ้าน แอเรียนก็เข้าใจว่าพวกเขาจะทำอาหารเพียงหนึ่งหรือสองอย่าง อย่างไรก็ตาม เธอเข้าใจผิด ที่แมรี่พูดว่า “ฉันไม่อยากให้พวกเขาทำอาหารมากเกินไป” เธอไม่ได้หมายความถึงความหลากหลายของกับข้าว แต่เธอหมายถึงปริมาณกับข้าวบนจาน สุดท้ายพวกเขาก็ทำกับข้าวออกมา 7-8 อย่าง รวมถึงต้มต่าง ๆ ด้วย เพียงแต่อาหารทุกจานกำลังพอดีทานสำหรับ 1 คน แล้วไหนจะอาหารเด็กของแอริสโตเติลอีกด้วย

ในที่สุดมาร์คก็กลับบ้านตอนสี่ทุ่ม

แอเรียนส่งแอริสโตเติลเข้านอนแล้วและกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพลางออกแบบงานระหว่างที่รอเขากลับมา คฤหาสน์เทรมอนต์เงียบสงบจึงไม่มีใครกวนเธอได้แม้กระทั่งในห้องนั่งเล่น