เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1170

เหตุผลแรกที่เข้ามาในความคิดของแอเรียนคือซิลแวงอาศัยอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ ซึ่งจะเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผลโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เนื่องจากแอเรียนพบว่า การเข้าไปกล่าวอรุณสวัสดิ์เขานั้นจะดูเยอะเกินไป เธอจึงตัดสินใจที่จะหันหลังกลับและใช้เส้นทางอื่น

ทันใดนั้นซิลแวงก็เปิดกระจกรถลงและโบกมือให้เธอ “อรุณสวัสดิ์! เราทำงานที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ? ไปด้วยกันเลยไหม?”

แอเรียนไม่อาจมองเห็นสีหน้าของเขาจากจุดยืนของเธอได้ แต่เขาทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มารอเธออยู่แล้ว?

แน่นอนว่าการทักทายของซิลแวงนั้น เธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเขาคงไปไม่ได้ เธอจึงขึ้นรถเขาไปแบบไม่สบายใจและถามว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ซิลแวงมองเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใสและมีเลศนัย “แล้วถ้าผมบอกคุณว่าผมมารอคุณตรงนี้ แล้วก็ตั้งใจจะชวนคุณขึ้นรถด้วยล่ะ? คุณจะทำอะไรเหรอ?”

แอเรียนจับประตู

เขายิ้มตาหยีพลางดูเหมือนจะชอบใจกับปฏิกิริยาของเธอ “อ๋อ ผมล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว คุณจะไม่ได้ลงจากรถนี้ เพราะฉะนั้นนั่งให้สบายเถอะ” เขาหยอก “อีกอย่าง ผมก็แค่แกล้งคุณเล่น ใครจะเสียเวลาและเปลืองแรงขับรถรับและส่งคุณไปทำงานและกลับบ้านทุกวัน? สบายใจได้ บ้านผมแค่บังเอิญอยู่แถวนี้เหมือนกัน และในเมื่อผมรู้ว่านี่คือเวลาที่คุณจะต้องไปทำงาน ผมก็เลยคิดว่าจะชวนคุณติดรถไปด้วยน่ะ”

แอเรียนวางมือลงจากประตู “โธ่ ใจดีเหลือเกินนะคะ ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ ฉันมีงานรออีกเยอะ เดาว่าคงจะต่างจากคุณที่จะไปและกลับเมื่อไหร่ก็ได้”

“สงสัยจัง คุณคือนางเทรมอนต์ที่ใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายไม่ใช่เหรอ? ในความเป็นจริงคุณสามารถไปเที่ยวได้ทั้งวันทั้งคืนและยังคงมีเงินเหลือพอตลอดกาล แล้วทำไมคุณถึงยอมเพื่อเงินแค่นี้?” เขาถาม “อีกอย่าง คุณทำงานในบริษัทครอบครัวตัวเองก็ได้… เว้นแต่ว่า คุณเทรมอนต์ไม่ได้ใจดีกับภรรยาอย่างที่ผมคิดไว้?”

แอเรียนยังคงไม่พอใจกับนิสัยของมาร์คเมื่อคืน แต่เธอจะไม่พูดร้ายต่อเขา “ไม่ใช่อย่างนั้น เขาไม่เคยให้ฉันต้องขาดเหลืออะไร” เธอตอบ “เป็นเพราะฉันเอง ฉันแค่ไม่อยากต้องพึ่งเขาไปทุกเรื่อง อีกอย่าง การทำมาหากินด้วยตัวเองมันไม่ดีตรงไหนกัน? ในความคิดของฉัน ชีวิตจะไม่มีความหมายเลยถ้าคุณจ้องแต่จะรอผลประโยชน์จากการทำงานหนักของคนอื่นจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

ซิลแวงมองเธอด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความสงสัยเล็กน้อย “โห่ นี่คุณเป็นผู้หญิงประเภทที่หายากเลยนะเนี่ย คนอื่น ๆ เขาคงจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตื่นมาท่ามกลางความร่ำรวยและชีวิตที่มีสิทธิพิเศษ แต่ดูคุณสิ คุณพูดเหมือนความร่ำรวยมันเป็นภาระที่คุณต้องแบกรับ ก็ดี อ๋อ คืนนี้คนที่บริษัทเขาจะรวมตัวกัน คุณก็คงจะไปใช่ไหม?”