เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1170

เหตุผลแรกที่เข้ามาในความคิดของแอเรียนคือซิลแวงอาศัยอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ ซึ่งจะเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผลโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เนื่องจากแอเรียนพบว่า การเข้าไปกล่าวอรุณสวัสดิ์เขานั้นจะดูเยอะเกินไป เธอจึงตัดสินใจที่จะหันหลังกลับและใช้เส้นทางอื่น

ทันใดนั้นซิลแวงก็เปิดกระจกรถลงและโบกมือให้เธอ “อรุณสวัสดิ์! เราทำงานที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ? ไปด้วยกันเลยไหม?”

แอเรียนไม่อาจมองเห็นสีหน้าของเขาจากจุดยืนของเธอได้ แต่เขาทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มารอเธออยู่แล้ว?

แน่นอนว่าการทักทายของซิลแวงนั้น เธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเขาคงไปไม่ได้ เธอจึงขึ้นรถเขาไปแบบไม่สบายใจและถามว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ซิลแวงมองเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใสและมีเลศนัย “แล้วถ้าผมบอกคุณว่าผมมารอคุณตรงนี้ แล้วก็ตั้งใจจะชวนคุณขึ้นรถด้วยล่ะ? คุณจะทำอะไรเหรอ?”

แอเรียนจับประตู

เขายิ้มตาหยีพลางดูเหมือนจะชอบใจกับปฏิกิริยาของเธอ “อ๋อ ผมล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว คุณจะไม่ได้ลงจากรถนี้ เพราะฉะนั้นนั่งให้สบายเถอะ” เขาหยอก “อีกอย่าง ผมก็แค่แกล้งคุณเล่น ใครจะเสียเวลาและเปลืองแรงขับรถรับและส่งคุณไปทำงานและกลับบ้านทุกวัน? สบายใจได้ บ้านผมแค่บังเอิญอยู่แถวนี้เหมือนกัน และในเมื่อผมรู้ว่านี่คือเวลาที่คุณจะต้องไปทำงาน ผมก็เลยคิดว่าจะชวนคุณติดรถไปด้วยน่ะ”

แอเรียนวางมือลงจากประตู “โธ่ ใจดีเหลือเกินนะคะ ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ ฉันมีงานรออีกเยอะ เดาว่าคงจะต่างจากคุณที่จะไปและกลับเมื่อไหร่ก็ได้”

“สงสัยจัง คุณคือนางเทรมอนต์ที่ใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายไม่ใช่เหรอ? ในความเป็นจริงคุณสามารถไปเที่ยวได้ทั้งวันทั้งคืนและยังคงมีเงินเหลือพอตลอดกาล แล้วทำไมคุณถึงยอมเพื่อเงินแค่นี้?” เขาถาม “อีกอย่าง คุณทำงานในบริษัทครอบครัวตัวเองก็ได้… เว้นแต่ว่า คุณเทรมอนต์ไม่ได้ใจดีกับภรรยาอย่างที่ผมคิดไว้?”

แอเรียนยังคงไม่พอใจกับนิสัยของมาร์คเมื่อคืน แต่เธอจะไม่พูดร้ายต่อเขา “ไม่ใช่อย่างนั้น เขาไม่เคยให้ฉันต้องขาดเหลืออะไร” เธอตอบ “เป็นเพราะฉันเอง ฉันแค่ไม่อยากต้องพึ่งเขาไปทุกเรื่อง อีกอย่าง การทำมาหากินด้วยตัวเองมันไม่ดีตรงไหนกัน? ในความคิดของฉัน ชีวิตจะไม่มีความหมายเลยถ้าคุณจ้องแต่จะรอผลประโยชน์จากการทำงานหนักของคนอื่นจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

ซิลแวงมองเธอด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความสงสัยเล็กน้อย “โห่ นี่คุณเป็นผู้หญิงประเภทที่หายากเลยนะเนี่ย คนอื่น ๆ เขาคงจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตื่นมาท่ามกลางความร่ำรวยและชีวิตที่มีสิทธิพิเศษ แต่ดูคุณสิ คุณพูดเหมือนความร่ำรวยมันเป็นภาระที่คุณต้องแบกรับ ก็ดี อ๋อ คืนนี้คนที่บริษัทเขาจะรวมตัวกัน คุณก็คงจะไปใช่ไหม?”

บังเอิญว่ามาร์คก็บอกกับแมรี่เช่นนั้นเหมือนกันเมื่อครู่นี้ เมื่อแอเรียนได้ยินเรื่องนี้ ภาพของสมอร์ที่เฝ้ารอพ่อแม่กลับบ้านอย่างละห้อยก็พุ่งเข้ามาในความคิดของเธอและทำให้เธอรู้สึกสงสารเขา เพื่อประโยชน์ของเขา แอเรียนจึงตัดสินใจที่จะร่วมสังสรรค์เพียงชั่วครู่ก่อนที่จะรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด

ในเวลาต่อมา คนกลุ่มที่ถูกรับเชิญก็ได้ไปที่สถานบันเทิงระดับไฮคลาส ซึ่งคุณเยลแมนได้พาพวกเขาเข้าไปในห้องส่วนตัว ที่นั่นมีเหล้าระดับสูงถูกจัดไว้บนโต๊ะเพื่อความสนุกสนานที่เพิ่มขึ้นของผู้เข้าร่วมแล้ว

แอเรียนไม่เคยชอบกิจกรรมแบบนี้ เธอจึงไปนั่งที่มุมเงียบ ๆ กับโรบินและเริ่มพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ กันเอง ตอนนั้นเองที่ซิลแวง ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นศูนย์กลางของกลุ่มผู้หญิงที่แข่งกันชื่นชมเขา จู่ ๆ ก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับแก้วที่มีเครื่องดื่มในมือ

“จะไม่ร่วมสนุกหน่อยเหรอ? ผมว่ามุมของคุณดูไม่น่าสนใจเท่าไหร่นะ” เขาพูดก่อนที่จะเสนอ “ดื่มหน่อยสิ”

ซิลแวงดูเหมือนจะคาดคิดไว้แล้วว่าแอเรียนจะปฏิเสธเขาเพราะในวินาทีต่อมาเขาก็ยื่นแก้วอีกใบให้โรบิน “โทษที ผมควรจะพูดให้ชัดกว่านี้ เราทุกคนมาดื่มด้วยกันเถอะ” เขาพูดสบาย ๆ “ผมเชื่อว่าเราควรผ่อนคลายบ้างในเวลาและสถานที่แบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสแบบนี้ไม่ได้มาบ่อยนัก ไม่ใช่เรื่องผิดที่จะคลายเครียดหลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งวัน จริงไหมล่ะ?”