เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1172

เมื่อออกไปข้างนอกโรบินก็ระเบิด “พี่จะห้ามฉันทำไม? พวกเขานินทาพี่นะ ไม่โกรธลยเหรอ? ฉันนึกมาตลอดว่าฉันขี้ขลาด แต่พี่ใจเย็น ใช่ไหมล่ะ? หรือพี่ก็ขี้กลัวเหมือนฉัน? พี่กลัวปัญหาที่จะตามมาเหรอ?”

แอเรียนทรงตัวกับต้นไม้ริมทางเดิน “ไม่ใช่ แต่เพราะมันไม่มีประโยชน์มากกว่า เธอก็ได้ยินพวกหล่อนไม่ใช่เหรอ? พวกหล่อนรู้ว่าฉันคือนางเทรมอนต์ ถ้าฉันทะเลาะกับพวกหล่อนเพียงเพราะเรื่องแค่นี้มันจะทำให้ฉันดูแย่แค่ไหน? อีกอย่าง ฉันจะทำให้สามีฉันอับอายไปด้วย! เอาจริง ๆ ฉันแค่ไม่อยากเสวนากับคนพวกนี้ เธอเข้าใจไหม? ตราบใดที่พวกหล่อนแค่นินทาฉัน ฉันก็ไม่สนใจหรอก แต่เมื่อไหร่ที่พวกหล่อนล้ำเส้นเกินไปล่ะก็ ฉันจะไม่ยอมเหมือนกัน”

โรบินยิ้มอย่างเมา ๆ “โอ้โห ใช่เลย! พวกเราจะไม่ต่ำต้อยเหมือนพวกหล่อน การทะเลาะกับพวกขี้แพ้อย่างนั้นจะเสียศักดิ์ศรีเปล่า ๆ เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันนะพี่แอเรียน ฉันจะไปเรียกแท็กซี่แล้ว พี่ล่ะ? มีใครมารับไหม?”

แอเรียนหยิบโทรศัพท์ออกมาและดูเวลา ตอนนั้นเป็นเวลา 3 ทุ่ม มาร์คคงจะยังทำงานอยู่ หลังจากที่รีบคิดเธอก็ตอบว่า “ฉันจะเรียกแท็กซี่เหมือนกัน ฉันมึนนิดหน่อยแต่ยังมีสติอยู่ เพราะฉะนั้นฉันไม่ต้องให้ใครมารับหรอก”

โรบินให้แอเรียนขึ้นรถแท็กซี่คันแรกที่พวกเขาสามารถเรียกได้โดยอ้างว่าแอเรียนอยู่ไกลจากตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขามากกว่าเธอ แอเรียนผู้เป็นห่วงสมอร์ที่อยู่ที่บ้านยอมรับข้อเสนอของโรบินและขึ้นรถไป

หลังจากที่แอเรียนจากไปอย่างหวุดหวิด ซิลแวงก็ปรากฏตัวขึ้นและพุ่งเข้าหาโรบินด้วยการวิ่งเหยาะ ๆ เมื่อเขาสังเกตเห็นโรบินยืนอยู่คนเดียว สีหน้าเคร่งขรึมก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา “แอเรียนล่ะ?”

โรบินสูญเสียการทรงตัวเมื่อความมึนเมาเริ่มเข้ามา เธอจึงคว้าแขนซิลแวงเพื่อทรงตัวตัวเอง “โอ๋ เธอเพิ่งจะ… เอ่อ อะไรนะ? เธอเพิ่งจะออกไป ใช่ เมื่อกี้เลย มีอะไรเหรอ? เราบอกคุณเยลแมนแล้วว่าพวกเรากำลังจะกลับ ไม่ใช่เหรอ?”

ซิลแวงจ้องมองเข้าไปในที่นั่งผู้โดยสารของรถที่กำลังขับหายไปอย่างเงียบ ๆ ริมฝีปากของเขาบางลง

โรบินตบแก้มทั้งสองข้างของเธออย่างแรงเพื่อพยายามเรียกสติที่เธอเหลืออยู่ของเธอ เมื่อเธอเห็นรถแท็กซี่ว่างกำลังวิ่งเข้ามา เธอก็ยื่นแขนออกไปเพื่อเรียกรถในขณะที่พูดว่า “คุณกลับไปปาร์ตี้ให้สนุกเถอะค่ะ ฉันจะ เอ่อ กลับบ้านแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้…”