เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1179

หลังจากที่รวบรวมเอกสารที่บริษัทเสร็จและเรียกแท็กซี่ได้ โรบินก็รีบไปที่บ้านของซิลแวง เธอเคยไปที่นี่นมาแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่คุ้นเคย แต่ใช่ว่าเธอจะไม่คุ้นเคยเลย เมื่อเธอไปถึงหน้าประตูบ้านของซิลแวง หัวใจของเธอก็เต้นรัว เธอสูดลมหายใจเข้าสองสามเฮือกก่อนที่จะรวบรวมความกล้าและกดออด

เท่าที่เธอรู้ ซิลแวงอาศัยอยู่คนเดียวโดยไม่มีพ่อบ้านหรือแม่บ้าน โรบินกดออกอยู่สักพักแต่ไม่ประสบความสำเร็จ เธอคิดได้ว่าซิลแวงอาจจะยังนอนอยู่ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เพราะตอนนั้นเพิ่งจะประมาณ 10 โมงเช้า และเป็นที่รู้จักกันดีว่า ซิลแวงเป็นคนที่ชอบใช้ชีวิตกลางคืน โรบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องโทรหาซิลแวง ซึ่งโชคดีที่เขารับสาย เมื่อเขารู้ว่าโรบินอยู่หน้าประตูบ้าน เขาก็ให้รหัสประตูกับเธอด้วยเสียงที่งัวเงียก่อนที่จะวางสาย

โรบินรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เธอกับซิลแวงสนิทกันมากพอที่เขาจะให้รหัสประตูกับเธอง่าย ๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาให้รหัสกับเธอโดยไม่แม้แต่จะลังเลด้วยซ้ำ…

หลังจากที่เข้าประตูหลักไป เธอก็มาถึงอีกประตูหนึ่ง เธอกดรหัสเดิมด้วยความลังเล รหัสนั้นถูกต้อง เพราะประตูนั้นก็เปิดออกเช่นกัน

เธอถอดรองเท้าและเข้าไปอย่างระมัดระวัง ตอนที่โรบินมาที่บ้านของซิลแวงเป็นครั้งแรกมันเป็นช่วงเวลากลางคืนและตอนนั้นเธอก็เบลอด้วยความเขินอาย เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ทันได้ดูว่าข้างในบ้านเป็นอย่างไรบ้าง อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เธอได้มีโอกาสนั้นแล้ว บ้านเขาดูหรูหราและได้รับการตกแต่งใหม่โดยเฉพาะเพื่อให้ดูพิเศษมากขึ้น เหมาะกับผู้ชายสไตล์อย่างซิลแวง

เมื่อเธอไปถึงข้างหน้าประตูห้องนอนของซิลแวง โรบินก็เคาะประตูและถามว่า “ให้วางเอกสารไว้ตรงไหน? คุณเยลแมนบอกว่าให้ฉันเอามาให้พี่่เอง…”

เสียงที่งัวเงียของซิลแวงดังมาจากข้างใน “ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามา”

โรบินเลิกคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเข้าไป สิ่งแรกที่เธอเห็นคือซิลแวงที่นอนอยู่บนเตียง แสงอันอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ส่องมาที่เขาทางหน้าต่าง ทำให้เขาถูกกระทบด้วยแสงแดดสีทองแวววาวและทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่แล้วของเขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น ดูจากไหล่และแขนที่เปลือยเปล่าของเขาที่โผล่ออกมาจากใต้ผ้าห่ม เขาคงจะเปลือยอยู่ทั้งร่าง!

แทนที่จะปล่อยเธอ ซิลแวงกลับพลิกตัวและขึ้นคร่อมเธอ เขาก้มหน้าลง จมูกของเขาเกือบจะแตะจมูกของเธอ ดวงตาของเขามองเธออย่างหลงใหล “เธอจะเขินทำไม? เมื่อคืนนี้เธอยัง... เร่าร้อนมากอยู่เลย ฉันรู้สึกว่าฉันโหยหามากกว่านี้ ในเมื่อฉันก็ตื่นแล้ว ทำไมเราไม่จำลองสถานการณ์จากเมื่อคืนอีกครั้งล่ะ? ฉันว่าเธอคงจะไม่... ปฏิเสธฉันหรอก ใช่ไหม?”

โรบินกลืนน้ำลายด้วยความตื่นตระหนกขณะที่เธอหลับตาและมองไปทางอื่นเพราะไม่กล้ามองร่างกายที่เปลือยของเขา “พี่น่ะร้ายกาจ! เราตกลงกันว่าจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ? ปล่อยฉันนะ! พี่แอเรียนรอฉันอยู่”

ซิลแวงเลื่อนนิ้วมือของเขาจากแก้มของเธอและหยุดที่ขาเรียวของเธอ เขาจับข้อเท้าของเธอแล้วพูดว่า “อะไรที่มันเกิดขึ้นไปแล้ว มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว เธอกล้าที่จะเปลี่ยนข้อเท็จจริงและแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ? นี่เธอคิดจะใช้แอเรียนขู่ฉันงั้นสิ? ถามตัวเองก่อนว่าไม่มีความรู้สึกกับฉันเลยจริง ๆ เหรอ? เราลองออกเดตกันและค้นหาคำตอบกันดีไหมล่ะ?”