เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1207

ซิลแวงน่าจะนอนดึกมากเมื่อคืนนี้ เขายังคงหลับอยู่ตอนที่เธอออกมา ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะทิ้งโน้ตไว้ให้เขา อย่างน้อยเธอควรจะบอกเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่งว่าเธอไปแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ควรทำตามมารยาท

เธอเพิ่งจะถึงที่ทำงานเมื่อแอเรียนดึงเธอไปคุยด้วย “แม่เธอมาที่นี่และถามทุกคนในออฟฟิศว่าเธอได้ทำงานล่วงเวลาทั้งคืนเลยไหม เขาดูโกรธมาก หลังจากที่รู้ว่าไม่มีใครอยู่ที่ออฟฟิศเมื่อคืนนี้ เขากำลังรอเธออยู่ เมื่อคืนนี้เธอไปไหนมา? ฉันก็ส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่แล้วไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ได้กลับบ้านหรือไง?”

ใบหน้าของโรบินถอดสี “พี่แอเรียน… ฉันไม่คิดว่าแม่จะมาถึงที่นี่ ฉันขอโทษ! พี่ต้องช่วยฉันนะ! เมื่อคืนนี้ฉันขึ้นแท็กซี่ก็จริง แต่มีบางอย่างผิดปกติกับคนขับรถ เขาพาฉันไปทางเปลี่ยว ฉันกลัวมาก ฉันเลยโทรหาพี่ซิลแวง แล้วเขาก็มารับฉัน การไปกลับกินเวลาไปมาก ตอนนั้นมันค่อนข้างดึกแล้วและฉันก็ลืมกุญแจบ้านอีก พ่อแม่ของฉันมีนิสัยชอบปิดโทรศัพท์ตอนกลางคืนเวลาเข้านอน และฉันก็กลัวเกินกว่าจะปลุกพวกเขา ฉันก็เลยไปค้างที่บ้านพี่ซิลแวง แม่จะต้องฆ่าฉันแน่ ๆ ถ้าเขารู้ว่าฉันไปค้างที่บ้านผู้ชาย! พี่แอเรียน…”

แอเรียนขมวดคิ้ว “เธอกับซิลแวง…”

โรบินตระหนักว่าแอเรียนกำลังคิดไปไกล “ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่ไปนอนค้างเฉย ๆ ไม่มีอะไรนอกจากนั้น! เขาเป็นคนดีจริง ๆ นะ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด ฉันคงจะตายไปแล้วถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้เมื่อคืนนี้ พี่แอเรียนได้โปรดช่วยฉันโกหกแม่ได้ไหม? แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว! นะ ๆ”

แอเรียนรู้ว่าโรบินโกหกไม่เก่ง เธอถอนหายใจ “ก็ได้ ฉันจะปล่อยให้แม่เธอด่าเธอต่อหน้าคนทั้งออฟฟิศ ได้ยังไง? ไปกันเถอะ ขึ้นไปข้างบน เราจะบอกแม่เธอว่าเมื่อคืนนี้เธอนอนที่บ้านฉัน ฉันไม่น่าปล่อยให้เธอกลับไปคนเดียวเลย ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่ได้เป็นอะไร ฉันว่าฉันก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้ ฉันจะจัดการมันเอง”