เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1209

ลิเลียนเห็นด้วย “ทิฟฟ์ อย่าดื้อได้ไหม? ทั้งหมดนี้มันจะดีต่อเธอนะ การอยู่บ้านระหว่างที่พักฟื้นก็จะเป็นภาระคนรอบข้างในทางอ้อมนะลูก นั่นรวมถึงแจ็คสันและคุณแม่ของเขาด้วย ฟังนะ เธอจะอ่อนแอไม่แพ้กับลูกของเธอในช่วง 1 เดือนแรก เพราะฉะนั้นมันจะดีต่อเราทุกคน ถ้าเธอได้รับการดูแลจากมืออาชีพที่ศูนย์พักฟื้นหลังคลอด ถูกไหม? อีกอย่าง เราจ่ายไหว การที่จะใช้เงินกับอะไรที่เป็นประโยชน์ก็ไม่นับว่าเปลืองนะลูก แล้วก็เลิกบ่นว่ามันไม่ปลอดภัยได้แล้ว ยังไงแจ็คสันก็อยู่กับเธอตลอดนี่”

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้วและเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเธอก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ในที่แปลกที่ 1 เดือนเต็ม ๆ ไม่ว่าที่นั่นจะหรูหราเพียงใดก็ตาม อย่างไรมันก็จะไม่สบายตัวเท่าอยู่ที่บ้าน ขนาดอยู่ที่โรงพยาบาลทุกวันนี้เธอยังแทบจะเป็นบ้าเลย ทุก ๆ วันเธอจะขอพรให้ได้กลับบ้านเร็ว ๆ

แจ็คสันที่สังเกตเห็นสีหน้าของเธอจึงรีบตอบ “ไม่เป็นไรครับแม่ ให้ทิฟฟ์เขาตัดสินใจอีกดีกว่านะครับ ตราบใดที่เธอมีความสุขก็จะไม่เป็นภาระใคร ผมเองก็ดูแลลูกได้และทำอาหารเก่ง ถ้าผมไม่ไหวผมค่อยจ้างพี่เลี้ยงก็ได้ ไม่เป็นปัญหาเลยครับ อีกอย่าง… ผมว่าอาหารที่ผมทำก็ไม่แพ้อาหารที่ศูนย์พักฟื้นหลังคลอดจะทำเลย”

ลิเลียนเม้มปาก “โธ่ นายก็ตามใจทิฟฟ์แบบนี้ตลอดเลยนะ”

แจ็คสันยิ้มแทนที่จะตอบเธอ แน่นอนว่าเขาจะตามใจเธอ ก็เธอเป็นที่รักของเขานี่

วันนี้มีคนในห้องทิฟฟานี่มากมาย ซึ่งทำให้แอเรียนไม่ได้มีเวลาส่วนตัวได้คุยกับเธอเลย ไม่นานนักแอเรียนและมาร์คก็กลับเพราะแอเรียนตระหนักว่าวันนี้เป็นวันของทิฟฟานี่และเธอจะเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจจากทุกคน และไม่ว่ามิตรภาพที่สนิทสนมแค่ไหนก็จะไม่ทำให้แอเรียนสามารถเข้าถึงทิฟฟานี่เพื่อที่จะคุยกับเธอได้เลย ไม่ใช่ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดีนะ เพราะการเห็นทิฟฟานี่ได้รับความรักมากมายขนาดนั้นทำให้แอเรียนอบอุ่นหัวใจอย่างมาก

พวกเขากลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ แต่ทันทีที่เดินเข้าบ้านมาร์คก็ชะงักฝีเท้า แอเรียนที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าถามเขาด้วยความงุนงง “ทำอะไรของคุณ? ทำไมไม่เข้ามาล่ะคะ?”

มาร์คส่งสัญญาณให้เธอเงียบ แอเรียนจึงมองตามสายตาของเขา

แมรี่ที่ถือขวดนมเดินออกมาจากห้องครัวตกตะลึงจนหยุดชะงัก “โอ้พระเจ้า นายน้อย! ฉันบอกให้รอในเปลแป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ? ฉันไปไม่ถึงสองนาทีแต่นายน้อยกลับออกมาได้เองแล้ว? อยากโตเต็มทีแล้วใช่ไหมล่ะครับ?”

“เขายืนด้วยตัวเองได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” มาร์คถาม “ผมจำได้ว่าเมื่อวานหรือเมื่อวานซืนเขายังสะดุดขาตัวเองล้มอยู่เลย ตอนนั้นเขายังต้องหาอะไรจับอยู่เลย ถึงจะยืนได้”

แมรี่เดินไปขยี้ผมสมอร์ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ ๆ วันนี้เขาก็ยืนด้วยตัวเองได้ แต่เขายังไม่ทันได้เดิน พอเขาก้าวได้สองสามก้าวเขาก็จะล้ม เพราะฉะนั้นฉันว่าเขายังไม่สามารถทรงตัวได้ดีเท่าไหร่” แมรี่ตอบ “แต่เขาเป็นเด็กดีมากเลยว่าไหม? เขาทั้งหล่อ ทั้งสุขภาพดี เขาเติบโตได้เร็วด้วย และท่าทางการเดินของเขาก็สง่างามด้วย”

“โอ้ เขาโตเร็วมากเลย! และยิ่งเขาโตขึ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเหมือนแม่เขามากขึ้นเท่านั้น” แมรี่เสริม “แต่นิสัยท่าทางของเขา เหมือนคุณทั้งคู่เลย! เขาไม่เหมือนเด็ก ๆ ในวัยเขาที่เอาแต่ตะโกนและร้องไห้เลย เขาเงียบมาก… เขาจะเสียงดังนิดหน่อยเฉพาะเวลาที่เขาไม่พอใจ ช่างเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายจริง ๆ เลยนะ!”