เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1210

แอเรียนมองมาร์คโดยสัญชาตญาณ ในความเป็นจริงแล้ว แอเรียนไม่ได้เป็นคนเงียบโดยธรรมชาติเลย ก่อนที่เธอจะอายุแปดขวบ วัยเด็กของเธอทั้งมีความสุขและเธอก็เป็นคนที่ชอบเล่นตลกโดยเฉพาะตอนที่เล่นกับเพื่อน เหตุผลเดียวที่ทำให้เธอเงียบก็เพราะเธอได้มาจากมาร์ค กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ สมอร์เป็นเด็กเงียบ ๆ เพราะเขาได้พ่อ และเมื่อยื่งเขาโตขึ้น ความคล้ายคลึงก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

ตอนกลางคืน เมื่อทั้งคู่นอนข้างกัน แอเรียนก็ถามว่า “มาร์ค เทรมอนต์ คุณเย็นชาและแข็งทื่อแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วหรือเปล่า? เพราะสมอร์เหมือนคุณตอนเด็กเลย ใช่ไหม?”

มาร์คบีบสันจมูกเธอ “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ? ทำไมได้ยินไม่เข้าหูเลย”

เธอสะบัดมือเขาออก “ก็เรียกชื่อของคุณไง มันแปลกตรงไหน? อยู่ ๆ จะให้ฉันเรียกคุณว่า ‘ที่รัก’ หรือไง? นี่คุณจะงี่เง่าเพียงเพราะฉันเรียกชื่อคุณจริง ๆ เหรอ? ถ้าจะไม่ให้เรียกชื่อคุณแล้วคนเราจะมีชื่อไปเพื่ออะไรกันล่ะคะ? อีกอย่าง ฉันกำลังถามคุณอยู่นะ! คุณเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กเลยหรือเปล่า?”

มาร์คดึงนิ้วมือที่เรียวของแอเรียนมาเล่น “ไม่นะ ส่วนใหญ่เป็นเพราะการเลี้ยงดูแหละ” เขาตอบ “ครอบครัวเทรมอนต์เมื่อก่อน… แตกต่างกับตอนนี้มาก ทุกอย่างที่ฉันทำ ตั้งแต่การจับช้อนส้อมจนถึงจำนวนครั้งของการเคี้ยวอาหารก่อนที่จะกลืน มันมีกฏหมด ตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาฉันก็ถูกเลี้ยงให้เป็นผู้สืบทอดตระกูล ทุก ๆ ด้านของชีวิตฉันน่าอึดอัดไปหมด แม้กระทั่งช่วงพักเที่ยงที่โรงเรียนฉันยังไม่ได้อิสระเลย เหตุผลเดียวที่ฉันไม่เคยอยากเล่นกับพวกรุ่นเดียวกันกับฉันก็เพราะฉันไม่เคยได้มีเวลาที่จะมีความอยากนั้นเลย”

แอเรียนฟังเขาด้วยความสงสาร เขาอายุได้สิบแปดปีเมื่อตอนที่เธอเจอเขาครั้งแรก ซึ่งหมายความว่า เธอไม่ได้เห็นการเติบโตภายในสิบแปดปีนั้นของเขา เธอไม่มีวันรู้ว่าภาระของเขาในช่วงนั้นจะหนักหนาเพียงใด และถึงอย่างนั้น การได้เห็นว่าเขาสามารถแบกรับมรดกของตระกูลเทรมอนต์ได้ทั้งหมดเพียงลำพังโดยไม่ล้มเหลวตั้งแต่เมื่ออายุสิบแปดปีก็สามารถบ่งบอกเป็นนัยได้ว่า การฝึกฝนของครอบครัวของเขาที่แม้จะเข้มงวดและโหดร้ายนั้นได้ผลที่ล้ำเลิศ และแม้ว่าครอบครัวเขาจะประสบอุบัติเหตุ ทายาทที่รอดชีวิตก็มีสภาวะจิตใจที่เกินเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันของเขาหลายคนและพร้อมที่จะรับดูแลมรดกต่อแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงประสบความสำเร็จจนถึงทุกวันนี้