เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1215

แอเรียนส่งเสียงตอบรับและอุ้มแอริสโตเติลขึ้นไปข้างบน

มาร์คหายใจเข้าลึก ๆ อย่างหงุดหงิดเพื่อบรรเทาความโกรธของตัวเองก่อนที่เขาจะรีบเดินตามเธอขึ้นไปข้างบน “นี่เธอ… โกรธเหรอ?”

“เด็ก ๆ ไม่ได้มีความจำที่ดีขนาดนั้น เขาจะไม่มีวันเล่นกับเธอแบบนั้นถ้าหากว่าพวกเขาไม่ได้เจอกันบ่อยจนสนิทกันมาก่อน คุณให้เจนิซเลี้ยงสมอร์กี่ครั้งแล้ว? ดูเธอสิ เธอเข้ากับเด็กได้ดีมาก แม้แต่ฉันที่เป็นแม่เขาแท้ ๆ ยังต้องอับอายจนฉันเริ่งสงสัยวิธีการเลี้ยงลูกตัวเองของฉันแล้วนะ”

มาร์คเริ่มปวดหัว “แค่ครั้งสองครั้งเอง สมอร์ก็ไม่ได้ไปที่ออฟฟิศฉันมานานแล้ว เธอก็รู้ บางทีเขาอาจจะไม่ได้จำเจนิซได้แต่เขาแค่สนุกเฉย ๆ มันจะมีความหมายอะไรถ้าแค่ลูกจะมีความสุขที่ได้เล่นกับหล่อน? ฉันเสนอที่จะไล่หล่อนออกแล้ว แต่เธอก็บอกฉันเองว่าไม่ต้อง แล้วฉันจะต้องทำยังไง?”

แอเรียนหยุดเดินก่อนที่จะหมุนตัวไปมองเขา “คุณจะต้องทำยังไงอย่างนั้นเหรอ? ฉันไม่เคยขอให้คุณทำอะไรด้วยซ้ำ ทำไมคุณถึงต้องพูดเหมือนกับว่าฉันกำลังทดสอบความอดทนของคุณอยู่? ฉันเคยหมดความอดทนกับคุณไหม? ฉันดูเหมือนจะโกรธไม่เข้าเรื่องไหม? ใช่ ฉันไม่สบายใจ ฉันไม่อยากให้ผู้หญิงแปลกหน้าที่ไหนมาเข้าใกล้ลูกของฉัน!” โดยเฉพาะเมื่อหล่อนแค่ใช้เขาเป็นทางผ่าน

มาร์คหน้าเสีย “เธอกำลังโกรธไม่เข้าเรื่องอยู่นี่ไง เธอแค่กำลังเสียความมั่นใจในฐานะคนเป็นแม่ที่ไม่สามารถทำหน้าที่ของตัวเองได้เต็มที่เมื่อเทียบกับหล่อน เธอเป็นคนที่อยากมีลูกเอง แต่เธอก็ยังยืนหยัดที่จะทำงาน เธอมีเวลาอยู่กับลูกน้อยมากจนเขาออกจะน่าสงสาร ครอบครัวเรามีทุกอย่างให้เธอนอกจากความรู้สึกและความอบอุ่น ฉันไม่เคยอยากให้ลูกของฉันโตมาแบบไร้ความอบอุ่น ถ้าเธอไม่สบายใจขนาดนั้นก็ลาออกและอยู่บ้านเลี้ยงลูกสิ!

จริงอยู่ว่าครอบครัวเทรอมนต์มีทุกอย่างที่คนคนหนึ่งจะต้องการ บางทีคนอื่น ๆ ก็คงรู้สึกแบบเดียวกับเขาและเชื่อว่าเธอไม่ควรออกไปทำงานเพื่อเงินเล็กน้อยขนาดนั้น เพราะมันเสียเวลาที่เธอควรจะได้อยู่กับลูกชายมากกว่าด้วย

อย่างไรก็ตาม เธอแค่ไม่อยากปล่อยให้ตัวเองโทรมไปเรื่อย ๆ และกลายเป็นผู้หญิงที่เนื้อตัวยุ่งเหยิง เลอะเทอะ มีคราบน้ำนมไปทั่ว และไม่มีเวลาดูแลตัวเอง เธอไม่ต้องการให้โลกทั้งใบของเธอหมุนอยู่รอบสามีและลูกของเธอ นั่นไม่ใช่ชีวิตที่เธอต้องการ เธอยอมรับกับตัวเองว่าเธอทำดีที่สุดแล้ว ทว่าสำหรับเขาแล้ว สิ่งที่เธอทำกลับไม่มีอะไรถูกเลย

เขายืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกพลางถือแสงของความสูงส่งอยู่ในกำมือ แต่เขากลับคาดหวังให้เธอจางหายไปในเงามืดที่อยู่ข้างหลังเขา ความปรารถนาในการพึ่งพาตนเองของเธอไม่ถือว่าเป็นความจงใจ เธอสามารถยอมเสียสละได้ทุกอย่างเพื่อครอบครัวนี้ ยกเว้นสิ่งนี้ที่เธอทำไม่ได้ ไม่ใช่เพียงเพราะเธอไม่เต็มใจที่จะพึ่งพาผู้คนหรือความฝันของตัวเอง แต่เธอไม่ต้องการเดิมพันกับอนาคต ถ้าเธอแพ้และเขาเกิดขยะแขยงเธอขึ้นมาล่ะ? ไม่ เธอไม่ต้องการสิ่งนั้น