เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1216

แน่นอนว่าเขารักเธอ อาจเป็นเพราะเธอคือแอเรียน วินน์ อย่างไรก็ตามผู้ชายต้องมีการกระตุ้นทางสายตา นี่คือธรรมชาติของพวกเขา ใคร ๆ ก็คงจะเบื่อหน่ายกับหญิงสาวที่ค่อย ๆ แก่และร่วงโรยเหมือนดอกไม้เหี่ยว ๆ

ทำไมเธอถึงปล่อยให้แอริสโตเติลเกิดมาเหรอ? เธอเองก็เริ่มที่จะสงสัยตัวเองอย่างจริงจังแล้วเหมือนกัน

เป็นเพราะว่ามันเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้มีลูกหรือเปล่า? หรือ… เป็นเพราะว่าเธอรักมาร์ค?

เธอมองแอริสโตเติลในอ้อมแขนของเธอและรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเล็กน้อย เขากำลังจะครบ 1 ขวบเร็ว ๆ นี้ แต่มาร์คก็ยังกล้าที่จะกล่าวหาว่าเธอดื้อเองที่ให้แอริสโตเติลเกิดมาต่อหน้าเขาแท้ ๆ สิ่งนี้ทำให้เข้าใจได้ว่าเขาไม่ต้องการให้แอริสโตเติลเกิดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มันช่างน่าผิดหวัง

ในขณะนั้นแอเรียนโศกเศร้าไปทั้งใจ เธอต้องการที่จะโต้ตอบ แต่เธอหน้าซีดและเหนื่อยล้าจากความโกรธ เธอคิดว่าเขาจะรักเธอพอที่จะยอมให้เธอทำทุกอย่างที่เธอต้องการและใช้ชีวิตตามใจของตัวเธอเองได้ น่าเสียดายที่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น ลึก ๆ แล้วนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขารู้สึกเลยจริง ๆ เนื่องจากเขามีความคิดเห็นแบบนั้น มันก็ไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะพูดอะไร เธอไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเขาได้อยู่ดี ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยพยายามที่จะพูดถึงเรื่องนี้ แต่บางครั้งการพูดเรื่องบางเรื่องก็ไม่มีประโยชน์อะไร พวกเขาเพียงแค่จะเพิ่มเรื่องราวให้ทะเลาะกันมากขึ้นไปก็เท่านั้น

สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเงียบ เธอกลับไปที่ห้องราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและพาลูกเข้านอนตามปกติ ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ทะเลาะกันเลย

มาร์ครู้สึกไม่พอใจที่เห็นเธอแบบนี้ เขาเดินเข้าไปหาเธอ ปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงแล้วพูดว่า “ฉันขอโทษ ฉันลืมตัวไปหน่อย”

เช้าวันต่อมา แอเรียนตื่นขึ้นมาด้วยอาการตาบวมเนื่องจากเธอพักผ่อนได้ไม่เต็มที่ เธอดูกระสับกระส่ายและหมดแรง

จากการสังเกตทุกรายละเอียดเธอก็สรุปได้ว่าเมื่อคืนมาร์คไม่ได้กลับมาบ้าน

เมื่อลงไปชั้นล่าง แมรี่ก็รีบวิ่งเข้ามาหาเธอแล้วพูดว่า “แอริ อาหารเช้าพร้อมแล้ว กินอะไรก่อนที่จะออกไปนะ นายท่าน… ไม่ได้กลับมาบ้านเมื่อคืนนี้ พวกเธอทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ? เป็นเพราะสิ่งที่ฉันพูดใช่ไหม?”